Wolf Vanwymeersch - De conclusie is altijd: amuseer je en doe verder

Het heeft even geduurd, maar nu is ze er: de eerste soloplaat van Wolf Vanwymeersch. En het is een prima album geworden, waarvan het keer op keer weer genieten is. Dat vroeg om commentaar, hetgeen de man graag leverde.

Hoe hard was dat soloproject nodig?

Ik wou allang een songgerichte en meer akoestische plaat maken, maar de tijd vliegt voorbij en voor je het weet is er vijftien jaar gepasseerd.

Hoe moeilijk was het om als soloartiest keuzes (en dan liefst de juiste) te maken?

Dat was niet moeilijker of gemakkelijker dan anders. Na het opnemen van de eerste nummers in de eerste lockdown heb ik alles opgeborgen en de ep ‘Songs Of Light And Shade’ opgenomen. Als afleidingsmanoeuver, omdat ik het bos niet meer zag door de bomen.

Was dit project er zonder corona ook gekomen?

Ja, maar ik vond dat ik vanaf de eerste lockdown geen excuus meer had om er niet aan te beginnen.

Hoe moeilijk was het om hierin je weg te vinden?

Bij de meeste dingen, die ik doe, heb ik graag het idee of tenminste de illusie dat ik iets nieuws doe. Ik ben beginnen demo’s opnemen en had snel door dat die demo’s de plaat zelf waren. Als ik aan iets nieuws begin, stel ik graag een kader voorop waarin ik werken zal. In dit geval: acoustic meets electronica, geen elektrische gitaren, basic liedjes, alles wordt door mij ingespeeld. Om along the way toch buiten de lijntjes te kleuren. Er staan bijvoorbeeld wel degelijk elektrische gitaren op de plaat en ook Roeland en Stijn spelen en zingen hier en daar mee.

Die referenties in The Hog, hebben wij ons die ingebeeld? Of zitten ze er wel degelijk in?

“Eten kan als je de afwas doet”, inderdaad! De Hendrix-referentie zit er ook in (niet eens juist geciteerd). Pablo (niet per se Picasso of Escobar) en Stevie zijn eerder op sound gekozen. Ik verwijs ook naar een bos en een vijver, dichtbij de plek waar ik opgroeide. De titel van dat nummer verwijst naar The Harmonic Octave Generator-gitaarpedaal van Electro-Harmonics, maar ik vond de titel The Hog goed passen bij een nostalgisch nummer over jeugd op het platteland.

Wij herinneren ons Sunday Afternoons vooral als heel erg vervelend. Bij jou lijkt dat niet het geval te zijn.

Dat is een liedje dat ik schreef toen ik zeventien, achttien was. Eigenlijk bezing ik wel de saaiheid en de wrangheid van de zondagnamiddagen van toen. Ik probeer in het lied gewoon weg te dromen in muziek. Maar het klopt wel dat het klinkt alsof het een bejubeling is van de zondag. Als ik het liedje hoor, zie ik een zonovergoten scene en voel ik blijheid.

Gaat I'm Wide Awake over je dochter? Hoe moet ik een stuk tekst als “Hush now baby, don't you die / is there something to live for?” dan plaatsen?

Het nummer gaat eerder over gedumpt worden. In de strofe word ik getroost door diegene die me dumpte. In het refrein antwoord ik dat het slaapliedje niet werkt en bedank ik haar cynisch om mij te vergeten, te negeren. Zoals het dan gaat met liedjes, krijgen die met de tijd ook andere betekenissen. Bij deze werd het een saluut aan mijn vader (die op ongelukkige wijze overleed, nvdr). Ik wou dat ik hem kon troosten met deze klanken.

Waarom precies dat gedicht (When You Are Old) van Yeats? Is dat iets wat je schrik aanjaagt, oud worden, of is het eerder een mooi vooruitzicht?

When You Are Old schreef ik toen ik zeventien was. Grappig dat een puber daarover zingt. Maar ik schreef toen veel liedjes met gedichten van andere mensen. Waarom precies weet ik niet, maar het nummer is blijven kleven. En het is pas nu dat ik besef wat hij bedoelt. Het is een beetje een zielige tekst: een ouderling die zijn oud lief voorspelt dat ze zal spijt hebben dat ze niet voor hem koos, als ze dit gedicht leest. Oud worden is tegelijk iets om naar uit te kijken en iets dat angst triggert. Ik hoop dat de wijsheid de aftakeling overstemt.

Gaat I Gathered Everyone over school? Over sport?

Dat gaat inderdaad over school. Ik had in de middagbreak iedereen verzameld om een stom liedje, een football anthem, te zingen om een klasgenoot te jennen. De eerste jaren in de lagere school was ik een sulletje. Ik leerde mijn vuisten en woorden te gebruiken en werd zelf een bullebak. Het nummer is een mea culpa. Het is een soms fijne lijn tussen voor jezelf opkomen en een klootzak zijn.

Ik ben een bariton, maar op deze plaat zing ik heel veel met kopstem. Of met een stem die ligt tussen kop- en borststem. Verder probeer ik eerder iets te vertellen dan te zingen op zich. Ik ben geen virtuoos zanger. Dus van veel tierlantijnen moet ik het niet hebben.

Je bent stilaan een ancien binnen de Belpop. Zijn er dingen, die je anders had gedaan, als je de kans had gehad?

Met spijt en terugblikken heb ik weinig. Ik probeer dingen uit het verleden te “repareren” en probeer me te focussen op het nu en wat komt. Dingen die ik anders zou doen? Meer nadruk op leven, liefde, muziek en minder op rock-'n-rollclichés en flippen op carrière. Het is niet gemakkelijk om een “succesvolle” carrière te hebben. En als ik er bij stil sta, dan is de conclusie altijd: amuseer je en doe verder.

Wat betekent deze solo-uitstap voor Elefant en voor eventuele andere projecten?

Goede vraag. Alle muziek, die ik schrijf, is persoonlijk, Elefant is dat ook, maar Elefant is een soort psychotische versie van mezelf, het is muziek waar mijn demonen en ikzelf samen op feesten. Het zal waarschijnlijk betekenen dat de nieuwe Elefant extremer zal worden (lacht).

Het zal ons benieuwen.

Wolf Vanwymeersch geeft op 12 augustus een gratis concert in Novonov, Hoboken. Op 13 augustus speelt hij op het Herbakkersfestival en op 14 augustus op Melkrock.