Wolf Vanwymeersch - The Early Years
9000 Records
Een duizendpoot, zo kan je Wolf Vanwymeersch misschien nog het best omschrijven. Waldorf, The Van Jets, Elefant, Raketkanon, het werk voor Ian Clement, het zijn allemaal andere aspecten van zijn muzikale identiteit. En dan is er nog die eerste soloplaat, waarmee hij alweer een andere kant van zichzelf laat zien.
In deze tijden waarin het bon ton is om te experimenteren met genres, met bezettingen, met stromingen, kiest Wolf Vanwymeersch voor een heel eigen koers. Al even geleden dat we nog een indietronicaplaat hebben gehoord, die een beetje is blijven hangen. We moeten al terug naar James Yuill, die voor ons soms zelfs iets te ver de “tronica-kant” op ging. Bij Vanwymeersch ligt dat anders. Die houdt de naald steeds min of meer in het midden, hetgeen resulteerde in een plaat, die even nodig had om ons verweerde bastion binnen te dringen, maar dan toch werd opgenomen in het muziekhart.
Wat we met die indietronica bedoelen, wordt nog het best geïllustreerd door Drama I, dat de titel pas eer aan lijkt te doen naar het einde van het nummer toe. Ook I'm Wide Awake viel bij ons heel erg in de smaak, ook al klinkt het aanvankelijk zeker niet zoals de titel wil aangeven. Maar naarmate het liedje vordert, wordt de akoestische gitaar, waarmee werd begonnen, steeds verder naar de achtergrond gedrongen door een elektronische riedel, die je niet meer uit je hoofd krijgt.
Hij geeft zelf aan opgegroeid te zijn met The Beatles, Cohen en metal. En uiteraard hoor je dat ook wel. When You're Old And Grey And Full Of Sleep doet ons bijvoorbeeld denken aan Cohen. Tenminste in het eerste deel, want verderop gaat het dan van akoestisch naar elektronisch. Alsof Cohen overgaat in New Order. Klinkt vreemd, maar het werkt wel. En de “Compassie” waarom steeds weer gevraagd wordt, geeft het net dat tikkeltje extra.
In het eerste nummer heeft hij ons trouwens al meteen te stekken. Die “As long as you do the dishes” kan toch alleen maar naar Gorki's Mia verwijzen. En “When six was nine” is dan weer een rechtstreekse lijn naar Jimi Hendrix. De intro doet ons zowaar aan Mikal Kronins (Ty Segalls rechterhand) tweede plaat denken. Dan kan je haast niet verliezen. Het enthousiasme, waarmee de song wordt ingezet, wordt enigszins getemperd, maar het resultaat sleurt je wel meteen de plaat binnen.
Wolf Vanwymeersch heeft een heel typisch, een beetje lijzig stemgeluid, dat je uit duizenden kan herkennen. Dat combineert hij met een mooi vibrato in de meeste van de songs, hoewel er ook uitzonderingen zijn. In Likelihood bijvoorbeeld stuurt hij de stembanden de hoogte in en ook dat werkt.
De plaat legt je met Come As You Will uiteindelijk lekker te slapen onder een dekentje van alweer schitterende gitaarakkoorden met zacht elektronisch motiefje. Op die manier wordt het album afgesloten zoals dat hoort: met een sprankelende subtiliteit. De prachtige hoes verleidt je, de muziek maakt het af. En o ja, hij verwijst naar zijn jeugd met deze plaat, maar dat heeft u elders misschien al (te vaak) gelezen.