The Agonist - De rusteloosheid zal waarschijnlijk nooit verdwijnen

The Agonist heeft net een nieuw album uitgebracht. 'Orphans' was de prachtige aanleiding om vocaliste Vicky Psarakis en gitarist Danny Marino aan de tand te voelen.

Wat en/of wie was de inspiratie voor 'Orphans'?

Vicky Psarakis: Tekstueel is het album geinspireerd op persoonlijke strubbelingen, echte tragedies en fictieve, donkere verhalen. De rode draad door alle nummers is, ondanks dat de teksten over onplezierige en lastige situaties gaan, dat de zon altijd weer door de wolken schijnt, dat alles weer goed komt.

Danny Marino: Muzikaal gezien is 'Orphans' het donkerste album dat we gemaakt hebben. Dat had te maken met echte persoonlijke problemen, maar tegelijk ook met het feit dat de band geniet van trieste melodieën. Maar zoals Vicky net al zei: de melodie kan je ook weer overeind trekken, als het nummer je aanvankelik terneergeslagen heeft.

Kan uitleggen hoe het creatieve proces bij jullie in het werk gaat?

Danny: Normaal gezien begint een liedje met een gitaarriff. Soms worden de teksten op voorhand geschreven, maar dat kan ook gebeuren, als het nummer muzikaal helemaal af is. Wanneer ikzelf, Simon (McKay, drummer, nvdr) of Paco (Pascal "Paco" Jobin, ritmegitaar, nvdr) een riff hebben waar we denken iets mee aan te kunnen, gaan we er thuis mee aan de slag. Soms schrijf ik het hele nummer voor gitaar, bas en drumpartijen en geef ik dat dan aan Kells (Chris Kells, bas, achtergrondzang, nvdr) en Simon. Zij brengen dan eventueel enige veranderingen aan, zoals zij denken dat het beste is. Soms schrappen ze ook alles wat ik geschreven heb, maar evengoed kunnen ze die aanzet precies volgen. Daarnaa is het aan Paco en Vicky om de tekst en de partij voor leadgitaar uit te werken en zo het geheel af te maken. Soms stelt Vicky een strucurele verandering voor in het liedje om de vocalen beter uit te kunnen laten komen.

Hoe ziet een doorsnee dag er voor jullie uit, als je een nieuw album opneemt?

Danny: Die begint 's ochtends heel vroeg met een grote kop koffie. Na een half uurtje lachen en ouwehoeren met Chris Donaldson (producer en gitarist bij Crytopsy, nvdr), gaan we aan het werk. Dan vliegt de tijd voorbij. Het opnameproces voor 'Orphans' verliep eigenlijk soepeler dan ooit.

Welke boodschappen zitten er in de nummers op 'Orphans?'

Vicky: Waar ik me op concentreer, als ik aan het schrijven ben, is dat er een mooi verhaal in moet zitten en dat het thema goed uit de verf komt. Ik houd ervan om nummers te schrijven waar andere mensen zich in kunnen herkennen. In Vertigo gaat bijvoorbeeld over groepdruk, The Gift Of Silence over het ondergaan van kritiek. In Blood As My Guide heb ik het over vechten voor zaken waar je in gelooft en mensen waar je om geeft. Dat zijn allemaal dingen waar mensen mee om moeten gaan in hun leven en het is belangrijk om op die manier met de fans contact te kunnen maken.

Met wie hebben jullie samengewerkt?

Danny: Er zitten een paar nummers tussen, waarvan we dachten dat ze wel een orkestraal accentje konden gebruiken. Daarvoor hebben we de hulp ingeroepen van Lef Germenlis (pianist, componist, producer, lid van Until Rain, Stone Fruit, The Incident, nvdr) We wilden het niet laten overheersen, maar gebruik van maken in bepaalde secties. We zijn heel blij met wat hij heeft gecomponeerd.

Hoe is die samenwerking tot stand gekomen?

Vicky: Hij is een vriend. Ik heb hem via zijn band Until Rain ontmoet lang geleden en ik heb meegedaan op een paar albums en een tour. Hij nam contact met me op toen we met 'Orphans' bezig waren en vroeg of ik interesse had in een duet voor het nieuwe album van Until Rain. Tegelijkertijd bedacht ik me dat ik wat keyboardeffecten wou voor ons nieuwe album. En ik kon me geen beter persoon bedenken dan Lef.

Wat vind je het leukste en minst leuke aan je werk en waarom?

Vicky: Van teksten schrijven geniet ik het meest. Iets creëren uit het niets is echt magisch. Als ik iets moet kiezen dat ik niet leuk vind, zijn het de slechte omstandigheden waarmee we soms tijdens het touren te maken krijgen. Het is ontzettend moeilijk om te presteren, als je weinig slaap hebt gehad of ziek bent. Maar tegelijkertijd ben je daar enkel en alleen om een show voor je fans te geven. Dus je moet doorzetten en jezelf voor honderd procent geven.

Danny: Uit het schrijven voor en het opnemen van een nieuw album haal ik het meeste voldoening. Touren is ontzettend leuk en er worden onvergetelijke herinneringen gemaakt, maar uiteindelijk staat het creatieve proces en het uitbrengen van materiaal bij mij op de eerste plaats.

Heb je ooit te maken gehad met plankenvrees?

Vicky: In het verleden misschien. Ik ben extreem introvert. En het duurde wel even voor  ik me thuis voelde op een podium. Soms zijn er nog dagen dat ik het vreemd vind, maar ik probeer dat dan te omhelsen en gewoon mijzelf te zijn.

Hebben jullie alles bereikt wat je wou bereiken? Zijn er nog meer doelen?

Vicky: Absoluut niet! Mijn doelen in het leven zijn oneindig. Ik vind dat ik altijd beter kan zijn, beter kan schrijven, harder kan werken en nog meer succes kan krijgen. Die rusteloosheid heb ik altijd al in me gehad, als het om muziek gaat en die zal waarschijnlijk nooit verdwijnen.