The Agonist - Orphans

Rodeostar Records

'Orphans' is het zesde studioalbum van de Canadese metalcoreband The Agonist. Sinds 2014 staat vocaliste Vicky Psarakis aan het roer en dat heeft de band heel veel goeds bijgebracht. En op het nieuwe album klinkt de band extremer en opwinderder dan ooit tevoren.

De rustige ambient intro waarmee In Vertigo begint, is slechts de stilte voor de storm. De gitaren gaan meteen voluit en drummer Simon McKay gooit alle energie erin door met alle geweld op de drums te beuken. Vocaliste Vicky Psarakis zet de strot wijdopen en lijkt alle woede van zich af te schreeuwen. Er staat ons nog heel wat te wachten. 

Met de start van As One We Survive wordt het duidelijk dat The Agonist boos is. Heel boos. Wel wisselen de vocalen meer tussen screams en clean, hetgeen de ervaring aangenaam maakt. Geen tijd voor een adempauze want de plaat gaat snoeihard verder met The Gift Of Silence. Best ironisch als je beschouwt dat je deze plaat moeilijk stil en rustig kan noemen. The Agonist lijkt een meer extreem en agressief geluid dan ooit tevoren te hebben aangenomen. En dat slaat in als een bom. De gitaarsolo van Danny Marino is superstrak en de baspartij van Chris Kells is echt meesterlijk.

De plaat dendert verder met Blood As My Guide, snel, opwindend en hard. Mr. Cold kent een rustige opening, gevolgd door een bijzonder catchy gitaarriff aangevuld met de loepzuivere vocals van Psarakis. Dit is de minst heavy song op het album.

Dust To Dust begint met een ijzersterke, zware metalriff waarna de drums er lekker op inhaken. Een echte headbanger. Alhoewel dit de derde plaat is met de nieuwe zangeres, is zij al niet meer weg te denken uit de band en doet ze voormalige schreeuwlelijk Alissa White-Gluz compleet vergeten. Psarakis tilt de band gewoon naar een hoger niveau. Dat bewijst ze des te meer in A Devil Made Me Do It. Cleane vocalen perfect afgewisseld met intense screams, de dubbele bas, de double kickdrums, de gitaarsolo's,... Je wordt er compleet door overdonderd. Wat een plaat! 

The Killing I is een waar meesterwerk. Je krijgt het gevoel overreden te worden door een stoomwals en dat voelt - raar maar waar - te gek. De gitaarsolo, die Marino ten gehore brengt, ondersteund door een virtuose metal riff van Pascal "Paco" Jobin, zorgt voor massief kippenvel. In Orphans laat Psarakis nog maar eens horen wat voor variatie ze in haar mars heeft; grunts en screams staan zij aan zij met hagelwitte zang. Met Burn It All Down eindigt de plaat zoals ze begon: bruut en hard.

The Agonist heeft met 'Orphans' een meesterwerk afgeleverd. Dit album is het beste dat de band tot op heden gemaakt heeft. Dit is een regelrechte achtbaan waarin alle emoties loskomen. Well done!