Nathaniel Rateliff - Het gebrek aan correcte informatie is één van de grootste uitdagingen vandaag

Anderhalf jaar geleden spraken we Nathaniel Rateliff over zijn soloalbum ‘And It’s Still Alright’. Enkele weken later brak het coronavirus door en zaten we met zijn allen in lockdown. Tot een uitgebreide tournee met die plaat is het nooit gekomen, maar Rateliff bleef niet bij de pakken neerzitten en startte aan een nieuwe plaat met Night Sweats. ‘The Future’ is nu klaar. Hopelijk komt het deze keer wel tot een lange tournee.  

Nathaniel Rateliff: Het is heel jammer dat het nooit tot een grote tournee gekomen met ‘And It’s Still Alright’, want die nummers waren zeer belangrijk voor mij. En zoals ik je vorig jaar vertelde, keek ik er ook wel naar uit om in een ander soort zalen te spelen, voor een zittend publiek. We hebben uiteindelijk een tiental shows gespeeld in de Verenigde Staten en in het Verenigd Koninkrijk.

Uiteindelijk ben ik dan aan nieuwe songs beginnen werken, maar aanvankelijk was ik in de war: zijn het nu nummers voor een nieuwe soloplaat of voor The Night Sweats. Ik heb dan besloten om niet zelf die keuze te maken, omdat ik er te dicht op zat.

Het nieuwe album heet ‘The Future’, is dat een statement? Wilde je zo positief mogelijk zijn?

Ik denk niet dat ik uitsluitend positief ben. Tijdens de verschillende lockdowns ben ik in een soort van introspectieve reis terechtgekomen. Zoals wel meer mensen, vermoed ik. Dat heeft vragen opgeroepen en ik stel die vragen aan mezelf - vragen over mezelf, relaties, cultuur en de wereld – zonder daarom ook antwoorden te hebben. Ik denk dat het daardoor komt dat veel nummers op deze plaat ergens landen tussen het introspectieve van de soloplaat en de energierijke songs van de eerdere platen met de band.

Je hebt deze plaat opgenomen in je eigen studio. Zorgt dat ervoor dat je meer opneemt?

Ik neem zeker meer op, ja. Ik zal je zelfs meer vertellen: ik weet niet of het zo verstandig was om mijn studio zo dicht bij huis te bouwen. Het zorgt voor uitdagingen in mijn "work-life balance". (lacht)

In eerste single Survivor zing je: “I'm afraid that the weight of the world is catching up with you”, gevolgd door “I'm afraid to admit that it's catching up to me, too”. Heb jij het gevoel dat mensen je sterker inschatten dan je misschien in werkelijkheid bent?

Soms wel. Ik herinner me dat ik in ons vorige gesprek een pleidooi heb gehouden om meer te praten met elkaar. Mentale gezondheid is een uitdaging en het is belangrijk dat we van elkaar weten wat we denken en voelen. De pandemie heeft nog eens benadrukt hoe belangrijk het is dat we daar aandacht voor hebben. Ik probeer dus ook zelf te praten over hoe ik me voel. Want ik mag er dan wel stevig uitzien, dat wil niet zeggen dat ik ook niet mijn problemen, grenzen en muizenissen heb.

Voor mij voelde I’m On Your Side een beetje als de broer van Survivor aan. In dat liedje zing je: “If you ain’t alright / just remember I’m on your side.” Ben jij één van die mensen die beter is in advies geven aan anderen dan aan het zelf opvolgen ervan?

Zeker en vast! Maar tegelijkertijd denk ik: geldt dat niet voor iedereen? Net omdat het om anderen gaat, kan je vaak helderder zien waar het bij hen misloopt. Je kan bijvoorbeeld het advies geven om meer te rusten, want voldoende vrije tijd is belangrijk. We weten dat allemaal. Maar het toepassen van die raad in het eigen leven blijkt dan vaak toch weer moeilijk. (lachje) Ik probeer zelf te vermijden om advies te geven aan anderen, omdat ik al gemerkt heb dat het me soms op oordelen van anderen komt te staan.

De clip van Survivor is ook erg leuk. Je bokst erin tegen Charles Martin, een man die wij niet kenden, maar die een kampioen blijkt te zijn in zijn gewichtscategorie.

Klopt helemaal. De bedoeling van de clip was om de beelden een soort van 'Raging Bull'-feel te geven, een beetje donker, maar ook om het grappig en licht te houden. Dat dat gelukt is, is volledig de verdienste van Brantley Gutierrez, de regisseur die ook al de clip van You Worry Me inblikte. Ik boks zelf ook een beetje – in mijn vrije tijd, ik ben helemaal niet goed of zo – en zo kwamen we op het idee om van de clip van Survivor een bokswedstrijd te maken. Charles Martin wilde meteen meewerken. Ik heb wel verschillende keren tegenover hem benadrukt dat het niet de bedoeling was om te lachen met zijn sport, maar hij bleek helemaal mee te zijn in onze bedoeling. Toffe vent!

Wij moesten ook lachen met Baby, I Got Your Number. Daarin zing je “Now I’ve got your number, baby / I'll never leave you alone.” Is dat je eigen #MeToo-bekentenis?

(lacht) Nee, gelukkig niet. We spelen het nummer momenteel ook al live – tijdens de shows die we al in open lucht hebben kunnen spelen – en daar zeg ik er ook altijd bij dat het niet is zoals Stings “I’ll be watching you.” Degene waar ik over zing is gelukkig mijn vrouw. Het gaat hier dus om pure, zuivere en gelukkig ook wederkerige liefde.

Sinds onze vorige ontmoeting heb je een nummer opgenomen over Willie Nelson om hem te feliciteren met zijn verjaardag én heb je een duet met ‘m opgenomen. Is hij één van je helden?

Willie Nelson is een icoon, een fenomeen. Die man is achtentachtig jaar momenteel en hij blijft maar platen opnemen en koppig zijn eigen ding doen. Hij leidt zijn leven op zijn eigen manier. En voor je ’t vraagt: ja, hij heeft me stoned gekregen, toen ik hem de eerste keer ontmoette. (lacht)

De single, die jullie samen hebben opgenomen, heet It’s Not Supposed To Be That Way en was een single ten voordele van The Marigold Project, een stichting die probeert om de economische, raciale, en sociale situatie in de wereld te verbeteren. Met The Night Sweats heb je ook Bernie Sanders gesteund in de race naar de presidentskandidatuur. Vind je het belangrijk om je politiek te engageren en uit te spreken?

Met de stichting is het ook de bedoeling om mensen correcte informatie te geven over de stand van de wereld. Het gebrek aan correcte informatie is één van de grootste uitdagingen in de wereld vandaag en de wereld van de toekomst. Het presidentschap van Trump heeft daar zeker niet aan bijgedragen in de goede richting.

Politiek is belangrijk omdat het ons aller levens mee vorm geeft. En in de Verenigde Staten zitten we met de schizofrene situatie dat de ene helft van het land niet meer met de andere helft wil praten omdat ze een andere mening over politiek en de wereld hebben. Dat is nefast. Het debat moet terugkeren en dat is een precair iets vandaag. Ik merk het in mijn eigen familie: ze zijn een andere mening toegedaan en vinden dat ik overdrijf. Maar ze hebben ongelijk. (lacht)

In het laatste nummer, Love Don’t, zing je: "I'm tired of what I see”, en “Ain't it time now when we rise up and we fight it?” Veel duidelijker kan je het niet meer stellen.

Voor alle duidelijkheid: met die “rise up and fight” bedoel ik wel: strijden op een beschaafde manier. Maar ik vind wel dat er een halt mag toegeroepen worden aan de uitwassen van het globale kapitalisme en de grote bedrijven, die werknemers als citroenen uitpersen om steeds meer winst te maken.

De laatste vraag is dezelfde als vorige keer: wat mag ik je toewensen?

Ik denk dat mijn antwoord ook hetzelfde is, omdat het zo belangrijk blijft: een goeie fysieke en mentale gezondheid. En weet je: doe er, als het even kan, ook nog een Grammy-nominatie bij. (lacht)

'The Future' van Nathaniel Rateliff & The Night Sweats is nu te koop en op de diverse platformen te beluisteren.