Lightning Dust - Hopelijk inspireert deze plaat vrouwen om hun eigen ding te vinden

Na een relatieve stilte van zes jaar perste het Canadese Lightning Dust met 'Spectre' een nieuw album uit de creatieve cloaca. Om dat te vieren daalt het bliksemstof op 28 november neder in Het Bos om daar een sterk staaltje sfeerschepping tentoon te spreiden met spookachtige, onheilspellende, maar even goed wonderschone songs die steunen op een psychedelische ruggengraat van synth- en folkwervels. De ideale gelegenheid om opperstrot Amber Webber eens aan de tand te voelen.

'Fantasy' werd uitgebracht in 2013. Waarom heeft het zo lang geduurd om dat nieuwe album te maken?

We waren gewoon platen aan het maken en aan het touren met Black Mountain. En Josh speelt ook nog drums bij Destroyer, dat in die periode ook intensief heeft getourd. Bovendien heb ik een tijdje gerontologie gestudeerd. En dan is er nog de inspiratie, die soms langer op zich laat wachten dan je lief is.

Waarom hebben jullie 'Spectre' als titel van de plaat genomen? Verwijst het naar de spookachtige sound van de muziek?

Eigenlijk komt die titel van één van onze favoriete Royal Trux-songs, The Spectre. Het paste gewoon bij de vibe van het album. Het klopt wel dat er een spookachtig gevoel over deze plaat heerst. Ik zing ook veel over zielen die me kwellen en over de dood, letterlijk en symbolisch.

Minimale elektronica en ritmische patronen maken nog altijd een belangrijk deel uit van het geluid van Lightning Dust, maar als we 'Spectre' vergelijken met 'Fantasy', zijn de arrangementen op zekere manier subtieler. Het nieuwe geluid leunt dichter aan bij 'Infinite Light' (2009): persoonlijk en meer in de stijl van singer-songwriters. Was het een bewuste keuze om terug te keren naar die meer intieme sound?

Dat was het zeker. We wilden absoluut een echt bandgeluid. Touren met 'Fantasy' was moeilijk omdat we graag spelen met andere muzikanten en hun energie opsnuiven op het podium. Door met drumtracks te spelen werd die vrijheid beknot. Daarenboven ben ik zelf niet geïnteresseerd in elektronische muziek. Voor mij was het eerder een fase.

Zijn er gebeurtenissen die een belangrijke invloed hadden?

Het zijn eerder gevoelens waarop deze plaat is gebouwd, eerder dan gebeurtenissen. Het was een gevoel van isolatie en triestheid, gedeeltelijk vanwege de staat waarin de wereld zich bevond: Trump, het toenemend aantal natuurrampen, maar ook het vreemde gevoel om de muziekwereld even achter je te laten, geen idee te hebben welke richting je uit moest en een algemeen gevoel van los te komen van de wereld rondom. Achteraf gezien was dat een zegen, omdat ik deze plaat hierdoor helemaal ongeremd kon schrijven.

In een interview liet je weten dat je 'Spectre' opdraagt aan “alle vrouwen die hun leven lang strijden voor een plaats om zich uit te drukken, een plaats die veelomvattend en inspirerend is”. Naar wat voor strijd refereer je hier?

Vrouwelijke artiesten zijn ondervertegenwoordigd in de mainstream cultuur. In tegenstelling tot mannen moeten vrouwen passen in een ge-airbrusht en gephotoshopt doosje met een tikkende tijdbom erbij om als relevant of verkoopbaar te worden beschouwd. Maar als je goed kijkt, zal je merken dat er alle soorten fantastische kunst wordt gemaakt door vrouwen. Het is die kunst die me inspireert om te blijven creëren. Ik hoop dat 'Spectre' op zijn beurt andere vrouwen inspireert om hun eigen ding te vinden.

Op 'Spectre' speelt Stephen Malkmus mee in A Pretty Picture en voor Competitive Depression kon je Dan Bejar strikken. Kan je iets meer vertellen over die samenwerkingen?

Dan Bejar is een goede vriend, die vlakbij de studio woont, waar we 'Spectre' hebben opgenomen. We hebben hem binnengelokt met rode wijn. Op die manier kregen we hem zover om te zingen.

Stephen Malkmus kwam de eerste versie van het album van Purple Mountains opnemen een paar jaar geleden. Hij speelde gitaar, Josh zat achter de drums en ik heb een beetje gezongen op die plaat. Na die ervaring werden we vrienden. Stephen stelde voor om wat gitaar te spelen, toen hij hoorde dat we een album aan het opnemen waren. Uiteraard zijn we daarop ingegaan.

Wat mogen we verwachten van het concert in Het Bos? Wat is er zoal veranderd ten opzichte van de vorige tournees?

Het is vijf jaar geleden sinds we met Lightning Dust nog in Europa hebben gespeeld. Daar kijken we dus echt wel naar uit. Onze liveset is intussen goed uitgebalanceerd. Het is een combinatie van nummers met de hele band - bas, drums, gitaar, synth/piano - en een paar liedjes waarbij Josh en ik de arrangementen minimaal houden, gewoon wij tweeën.

Hoe staat het met de muziekscene in Vancouver dezer dagen? Zijn er nieuwe bands, die we absoluut moeten leren kennen?

Het is altijd een verrassing waarop je in Vancouver zoal kan stoten. Tegenwoordig ben ik gek van Sandstorm (AC/DC meets Judas Priest – met een uitstekende, vrouwelijke badass drummer), KCAR (te gekke, vrouwelijke punk), Diamond Cafe (Prince-vibes) , Bored Decor (toffe spazzy punk waarop het heerlijk dansen is) en Ashley Shadow (een project van mijn zuster, donker en wondermooi).

Wat hebben jullie nog zoal gepland voor de nabije toekomst?

Na de Europese concerten trekken we naar Mexico City en Oaxaca City. Mexico is fantastisch, met name Oaxaca. En we zijn bezig om shows te regelen in de VS en Canada.

Lightning Dust speelt op 28 november in Het Bos. Tickets kan je je hier aanschaffen.

Dit interview verscheen eerder op de website van Het Bos.

Herlees hier onze recensie van 'Spectre'.