Lightning Dust - Spectre

Western Vinyl

Na 'Fantasy', de vorige plaat uit 2013, waren we Lightning Dust alweer vergeten. Maar van een comeback gesproken!

Lightning Dust is een duo uit Vancouver, Canada en wordt gevormd door Amber Webber en Joshua Wells, beiden ook stichtende leden van het meer bekende Black Mountain. Oorspronkelijk was het een zijproject, een nestje waarin de twee het meer folky ei kwijt konden, maar gaandeweg werd Lightning Dust het belangrijkste project.

Qua sound schoof de band gaandeweg op van atmosferische folkrock naar synthpop die je op de weinig fantasierijke vorige plaat ‘Fantasy’ kon horen. Ondertussen is Black Mountain voltooid verleden tijd voor het duo. En zes jaar later is le nouveau Lightning Dust met ‘Spectre’ duidelijk gearriveerd.

Werd met ‘Fantasy’ echt de popkaart getrokken, dan klinkt ‘Spectre’ gelukkig opnieuw meer complex. Het lijkt erop dat het duo eindelijk een eigen sound en extra inspiratie gevonden heeft. En met een frontvrouw die zelfzekerder zingt dan ooit, gaat het dit keer nergens mis. Krachtig als Hannah Reid (London Grammar) en elegant als Faye O'Rourke (Little Green Cars) zingt zij over de vintage synths en melancholische piano.

Het album start erg sterk met drie van de vier singles die er al uit getrokken werden. Devoted To zet de sfeer en die is herfstig en donker. De intro is ronduit spookachtig en de donkere cello van Peggy Lee blijft doorheen de song zweven als een klopgeest. De gitaren kreunen en de synths borrelen onder de oppervlakte. En dan is er bovenop dat alles die betoverende stem van Webber.

Run Away bouwt al even mooi de spanning op, herinnert aan de zachtste kant van Wolf Alice en bevat echo’s van Fleetwood Mac. De manier waarop de song zich als een vlinder losmaakt uit de cocon, die de intro is, maakt deze song één van de absolute hoogtepunten van de plaat. Een geweldig gevoel van vrijheid komt los en de volgende twee minuten fladderen we dromerig in het spoor van Webber.

Met Led Astray wordt zowel muzikaal als ritmegewijs stevig teruggeschakeld. Startend met Kinks-achtige, akoestische gitaren, wordt daarna langzaam opgebouwd. Eerst druppelt een piano binnen en stilaan ook holle drums, maar het is wachten op de synthpartij van Wells op de Prophet 600 eer deze song het ruime sop kiest.

Dat het nog minimalistischer kan, bewijzen tracks als Inglorious Flu en het bijna post-klassieke More. Ook Joanna start aanvankelijk heel ingetogen als een folksong, maar overstijgt zichzelf als de strijkers van Peggy Lee (cello) en Meredith Bates invallen.

En als het einde van de plaat eraan komt, vallen er nog twee fenomenale gasten binnen: Stephen Malkmus (The Jicks, Pavement) en Dan Bejar (Destroyer, The New Pornographers) komen elk op een nummer meespelen. Vooral in het geval van Malkmus levert dat een onwaarschijnlijk mooi resultaat op. Zijn gitaarwerk op A Pretty Picture is subtiel, maar niet van deze wereld. Bejar zingt naar verluidt mee op Competitive Depression, maar blijft op de achtergrond waardoor eerder het Supertramp-achtige orgeltje opvalt dan zijn bijdrage.

Het afsluitende 3am/100 Degrees zijn eigenlijk twee songs. Het eerste lag al lang in de schuif van Wells, die lijdt aan slapeloosheid. Het tweede (ook in A) werd er in de studio achter geplakt en schreef hij tijdens de bosbranden van 2018. Zelf beschreef hij in een interview 3am als de storm en 100 Degrees als de nasleep. We zouden het niet beter kunnen verwoorden.

In 2013, toen wij Lightning Dust leerden kennen met Diamond, waren onze verwachtingen hooggespannen. Nu, zes jaar later worden die eindelijk ingelost. Meer zelfs: dit is de plaat waarop we hoopten, maar die we nooit meer hadden verwacht.

Lightning Dust komt op 21 november naar Paradiso Amsterdam, speelt op 23 november in Luik en komt na een ommetje door het VK nog eens naar Antwerpen op 28 november. Dan speelt de band in Het Bos. Op 12 en 13 december wordt de Europese tournee afgesloten in Groningen en Utrecht. Kom volgend jaar niet zeggen dat je hen hebt gemist!