Lightning Dust - Fantasy

Jagjaguwar

Er zijn tegenwoordig wel meer bands die proberen synthesizers en keyboards warm en organisch te laten klinken (Young Galaxy, Still Corners, ...) . Weinigen slagen daarin, maar dan was daar plots Lightning Dust met hun single Diamonds. Die schitterde zó dat we even dachten een fenomenale schat ontdekt te hebben.

Lightning Dust is geen nieuwkomer. De band bestaat zo’n jaar of zes en leverde al drie albums af. Niet slecht voor wat maar een zijproject is voor twee leden van de Canadese rockband Black Mountain.

Klonk het duo op zijn vorige platen nog eerder folky? Dan worden de “echte” instrumenten op een enkele uitzondering – Moon – na allemaal bij het groot huisvuil gezet en vervangen door elektronica.

Amber Webber heeft een opvallende stem die net irritant genoeg is om interessant te worden. Haar natuurlijke vibrato doet het vooral goed in de zachtere nummers, waar het duo in grossiert. Helaas gaat ook dat na een tijd vervelen. Overdreven veel fantasie is er niet te vinden op ‘Fantasy’.

De genoemde single mag de plaat openen. En met zo’n straffe binnenkomer verdien je natuurlijk een pak krediet. Webber zingt de vreemde tekst op een elegante, natuurlijke manier en de warme elektronische klanken krinkelen rond haar stem als warme rook. Dit behoort zeker en vast tot hun beste werk tot nog toe. Een hart brak zelden zo zachtjes.

Ook Reckless And Wild en Fire Me Up - laat u niet misleiden door de titels - zijn slepende, fragiele songs met echo op Webbers stem. De melancholie druipt bijna letterlijk uit je speakers.

Mirror is lichtjes verontrustend. Als een nachtmerrie waaruit je net niet wakker schrikt. Spookachtig maar geen horror. Kil maar niet koud. Vochtig maar niet nat.

Loaded Gun moet met een knal de eentonigheid breken. Want die begon nu wel hardnekkig de kop op  te steken. Jammer genoeg is de enige verdienste van deze song dat hij wat steviger is qua sound. Om er de slappe was aan op te hangen die volgt, volstaat hij niet.

De inspiratie is volledig uitgewrongen en we lijken dan ook gewoon dezelfde songs opnieuw  voorgeschoteld te krijgen, in een lichtjes ander jasje. Op Agatha klinkt het nog wel van “The best is yet to come” en op zich is het een mooie song, maar we hunkeren ondertussen echt naar iets echt stevigs en dat komt niet meer.

Never Again is de afsluiter, maar zo scherp zouden we het niet willen stellen. Telkens wanneer Lightning Dust op de radio passeert, zullen we het volume verder opendraaien. Maar veertig minuten na elkaar? Dat hoeft echt niet.