Kurt Overbergh - #BRDCST24 - Ik lig er 's nachts wakker van

Kurt Overbergh is een spraakwaterval. Binnenkort staat hij op de planken met een monoloog over jazz. De tryouts zijn al bezig. Het zou ons verwonderen als dat geen boeiende voorstelling wordt. Maar eerst is er BRDCST. Hij leidt ons een uur lang door het programma van het festival, dat hem overduidelijk nauw aan het hart ligt. Dat treft: het is namelijk ook ons lievelingsfestival.

 

Vanop het terras van de bureaus van de Ancienne Belgique hebben we zicht op de verbouwingswerken. Ook daar heeft hij wilde plannen mee.

Kurt Overbergh: AB Salon moet echt iets onderscheidend worden. Met artiesten die hier anders niet terecht kunnen. Dat heeft al goed gewerkt in het verleden. En dat willen we in de toekomst nog uitgebreider doen. Ik ben een grote fan van Virgin Prunes. En nu is er een box van hen uitgekomen. Dan denk ik: Gavin Friday uitnodigen voor een talk over die periode. Of Pharoah Sanders... Hetzelfde: een gesprek met wie zijn show heeft gezien op Jazz Middelheim en we zijn vertrokken.

Op Rewire doen ze vaak zo'n evenementen: talks, luistersessies en dergelijke

Inderdaad. Wij werken heel goed samen met Rewire. Die komen af met dingen, waar ik nog nooit van gehoord had. En wederzijds gebeurt dat ook.

Er is weer heel veel om te leren kennen.

Dat is de bedoeling! Iedereen denkt dat ik de kenner ben, maar veel van die bands heb ik ook pas drie, vier, vijf maanden geleden voor het eerst gehoord. Maar dit zijn allemaal artiesten, die ik direct aanvoel, en omdat er die poort is, die BRDCST heet, kunnen die direct doorsluizen naar een podium. We weten dat we geen "hard sales"-tickets moeten verkopen, dat mensen dat in een context kunnen zien. Dat is het meest zalige wat je als programmator kunt bereiken: weten dat er een trouw publiek is dat elk jaar groeit. Een publiek, dat niet afkomt op grote namen. We hebben sinds vorig jaar terug combitickets verkocht en ook dit jaar zullen we er driehonderdvijftig verkopen. Dat zijn driehonderdvijftig mensen, die ons bijna blind vertrouwen en die drie dagen de moeite doen om naar dit festival te komen. Meerwaardebezoekers!

Autechre en Oneohtrix Point Never staan nog net buiten die drie dagen geprogrammeerd, maar wel nog onder de naam BRDCST.

Het idee is heel simpel: ik wil niet dat er binnen het programma groepen zijn, die de rest van het programma overschaduwen. Maar tegelijkertijd ben ik zo'n fan van Autechre, een groep die zichzelf blijft vernieuwen. Dus zetten we dat buiten de core van het festival, maar laten we het wel deel uitmaken van het gebeuren.

We hebben ooit Run The Jewels gehad. Die domineerde heel het festival, verkocht om en bij de tweeduizend tickets, maar vooral aan mensen, die niet geïnteresseerd waren in de rest van het programma. Geen slecht woord over Run The Jewels. Ze zijn briljant. Maar dat soort festival willen wij niet zijn.

Er zijn een paar concerten in een kerk in plaats van in Bonnefooi en AB Salon?

Inderdaad, het AB Salon wordt verbouwd en het programma, dat we daar presenteerden, was vrij avant-garde. Dat aspect wilden we wel bewaren. Ik had al jaren de droom om in de kerk hier om de hoek iets te doen en dat is dit jaar gelukt. Daar hebben we op vrijdag twee en op zaterdag en zondag telkens vijf acts. Dus toch een stevig programma. Zo'n kerk heeft altijd iets magisch en sfeervols, dat goed werkt met hedendaagse elektronica. Er is ook een vernieuwd orgel. Ellen Arkbro voert daar bijvoorbeeld integraal het debuutalbum op.

De grote lijnen dan: klopt het dat vrijdag gewoon Tirzah and friends is?

Moesten we manifesten op de muren plakken met de regels van BRDCST, dan zou er zeker bij staan dat elk jaar iemand moet cureren. Dat maakt het ook voor mij een beetje spannend. Tirzah is zowat de spil van de South-East London-scene. En die nodigt dan Mica Levi uit, iemand die heel weinig optreedt. Ook Coby Sey, Klein en Loraine James zijn straffe namen in de elektronica, die allemaal wel eens in België hebben opgetreden, maar niet allemaal geconcentreerd in dezelfde zaal. Dus je zult hier op vrijdag binnenwandelen en je in Tirzahs South-East London wanen.

Op de vorige editie was Tirzahs show maar middelmatig.

Dat vond ik ook en dat heb ik haar ook eerlijk gezegd. Maar ik heb haar ook gezegd dat de show op Le Guess Who? er wel boenk op was. Dat claustrofobische, reptitieve in haar muziek kwam daar perfect naar voor. Het was hemels om met haar te werken. Ze was heel aimabel en alles ging supervlot. Ze heeft zelfs gedichtjes geschreven over elke act om iets mee te doen. Met instrumentale stukjes eronder. Heel mooi! Zo'n ervaringen brengen ons ook dichter bij de artiest en het creëert opportuniteiten zoals dat optreden van Mica Levi, dat je anders nooit geregeld zou krijgen.

Er is ook een optreden in Cinema Palace?

Een andere regel in ons ongeschreven manifest is dat we elk jaar een nieuwe productie moeten hebben. Ik ben nogal een grote fan van Attila Csihar, een black metalvocalist. Die gaat nu de live soundtrack doen van 'Nosferatu', één van de allereerste Dracula-films ooit, uit 1922. Dat was voor mij één van de hoogtepunten op Le Guess Who? Dit is een Belgische première. We werken heel goed samen met Cinema Palace en we vinden dat mooi dat we ons publiek mee daarheen kunnen voeren.

Er staan maar weinig dj's op het programma. Valt de nachtprogrammatie weg?

Zeker niet. We moeten dat enkel nog aankondigen. Op zaterdag gaat er zeker Accidental Meetings zijn. Een collega van mij had die gezien op het Meakusma festival. Dat is heel scherpe dansmuziek met dubby invloeden. Hij heeft ook een platenlabel en ik heb nu al het gevoel dat ik die volgend jaar als curator wil uitnodigen. Zo werkt dat altijd: van het één komt het ander. Op vrijdag laten we een van de vrienden van Tirzah dj'en. Dat gaat Anja Ngozi zijn, een heel jonge beatmaker uit Londen.

Vorig jaar zei je dat de Belgen veel harder moeten werken om op BRDCST te staan dan de meeste artiesten. Dit jaar zijn er amper Belgen te bespeuren. Was het een slecht jaar?

Pruillip staat er! Die staan op een fantastische zondagavond tussen twee andere postpunkbands: Chalk en Benefits. Benefits is één van mijn ontdekkingen. Dat is echt Sleaford Mods maal vijf. Sociaal geëngageerd, maar heel erg hardcore. Dat wordt de laatste act op zondagavond, de knaller om af te sluiten. En we hebben voor de derde keer op rij het project van Ferre Marnef, die opnieuw een album van Can integraal brengt. Ik vind dat wel belangrijk, dat we dat vertrouwen kunnen geven, dat ze drie jaar na elkaar dat project mogen blijven doen. Dankzij hen heb ik zelf ook Can beter leren kennen. En we gaan nog Adriaan De Roover aankondigen. Eigenlijk hebben we dus maar drie Belgen, da's waar.

Op zaterdag is het thema dan jazz.

Mijn grote voorliefde! Ik heb geluk gehad: toen we in 2017 aan de honderdste verjaardag van jazz begonnen te werken, kwam er plots een hele scene uit Londen overgewaaid. Met bijvoorbeeld Shabaka Hutchings. We hebben die allemaal een kans kunnen geven op BRDCST. Jazz moet je een beetje uit de context halen. En we hebben dat de afgelopen jaren al gedaan. Met Yusef Kamaal ook. En nu hebben we Alabaster DePlume. Toch een mooie naam, een hemelse man. En live is hij heel grappig. Ook het Australische The Necks komt, een band die al vijfendertig jaar bestaat en plots overal wordt opgepikt met de laatste plaat, die fenomenaal is. Ze staan dit jaar twee keer in België en ze stonden op Le Guess Who? Hoe komt het dat de zeitgeist plots rijp is voor die muziek?

Dan is er Amaro Freitas, een Braziliaan uit de sloppenwijken van Recife, die zich plots heeft opgeworpen als bijna de redder van de jazz. Het is een pianist, die heel grillig speelt, een beetje in de stijl van Thelonious Monk en met Shabaka Hutchings als gastmuzikant. De plaat krijgt overal viersterrenreviews. Op het moment, dat ik die boekte, had ik één nummer. Daar moest ik het dan mee doen. Maar ik had er een goed gevoel bij en ik denk echt dat dat op zaterdag goed tot uiting zal komen.

Ook iets dat intrigeerde in de korte stukjes die online staan: One Leg One Eye.

Nog een regel uit het ongeschreven manifest: probeer elk jaar een scene in de kijker te zetten. Ik weet niet of je Lankum hebt gevolgd? Ierse folk, maar zeer zwaar beïnvloed door drones en black metal. Ze hadden het album van het jaar volgens Oor, Mojo en The Guardian. Wel, daar zit een hele scene achter en ik dacht: die moeten we brengen. Eén van de spilfiguren is de artiest van One Leg One Eye. Die heeft een folkplaat uitgebracht die begint als pure folk, maar dan langzaam overgaat in black metal. We hebben ook Shovel Dance Collective uitgenodigd. Dat is een negenkoppig antikolionaal queer collectief. Dat zijn hele mooie, uitgepuurde folk-stemmen en gaandeweg komt er dan noise tussendoor. Ook Clarissa Connelly en Brìghde Chaimbeul passen in dat rijtje. De laatste komt met een doedelzak af en heeft met Colin Stetson gewerkt. Het is zo'n interessante scene. Ik wil dat een platform geven.

Er is zelfs folk uit Servië dit jaar!

Tien jaar geleden zag ik het Robert Wilson-toneelstuk 'The Life And Death Of Marina Abramovic'. Dat was zo indrukwekkend! Op een gegeven moment liep Svetlana Spajic met vlaggen over het toneel, zingend met die indrukwekkende stem van haar. Ik wist dat ik ooit iets met die vrouw wou doen. En vorig jaar was er een agent uit Berlijn die me Gordan, waar zij bij zingt, voorstelde als project. Die donkere soundscapes en die Slavische stem, heel kaal en ruw, vormen een interessante combinatie. Toen zag iemand anders uit Servië dat ik dat geprogrammeerd. En die vroeg of ik ook niet Lenhart Tapes wou programmeren, die een plaat uit heeft, waar zij ook op zingt.

Ik vind dat belangrijk om van een artiest ook verschillende facetten te laten zien. We doen dat met Attila Csihar, die een gewone set doet maar ook die 'Nosferatu'-film. Dat is nog zo'n ongeschreven regel: als je iemand uitnodigt op BRDCST, laat die artiesten zich ook in meerdere facetten presenteren. Zo kunnen we dingen aanreiken die op andere festivals onmogelijk zijn.

Zoals met Bex Burch twee jaar geleden, die mocht met drie projecten aantreden.

Voilà! Die komt terug naar de AB begin mei. Hoofdact Vula Viel vond ik niet zo goed die avond, maar dat project Flock waar ze ook mee kwam, met Sarathy Korwar... Dat was een supergroove. Dat was fantastisch!

Lionstorm lijkt ondertussen kind aan huis te zijn.

Ik was zo onder de indruk van de set van vorig jaar en van het duo dat ik ervan overtuigd was dat dit door meer mensen gezien moest worden. Ze stonden in de Bonnefooi. Daar kan maar goed zestig man binnen. Dus nu zetten we hen in de Club als afsluiter op een keigoede plaats. Er is niemand die me gaat zeggen dat ze maar dertig tickets verkopen "Je moet een andere groep laten headlinen". Nee, wij zeggen wie waar speelt!

Er zijn ook een aantal namen die minder verbanden lijken te hebben met de rest van het programma. Amor Muere bijvoorbeeld.

Zij is een uitstekende celliste. We hebben haar al op Feeërieën geprogrammeerd en ik wilde eens een ander aspect van haar laten zien. Hier waren we een beetje op zoek naar een klankkleur die in de kerk zou passen: meer avant-garde elektronica, maar zeer divers. Ook Youmna Saba is zo iemand, die goed zal passen in de kerk. We wilden daar niet enkel blanke indietronica zetten. Zij is een Libanese en is een heel onderzoek aan het doen naar de klank van de Oud, een Libanese voorloper van de luit. Nog in de kerk: Freddy Murphy, een agent met wie ik samenwerk. En hij had nog vier voorstellen. In dat lijstje had hij zichzelf onder dit pseudoniem gezet zonder dat ik ervan op de hoogte was. Los van de grappige naam vond ik het echt wel cool. Hij werkt rond het idee van rouwprocessen, hoe klaagzangen soelaas kunnen bieden voor verdriet.

Dan is er nog een groep uit Zuid-Afrika: BCUC.

Ik probeer ook altijd een aantal groepen te laten headlinen, waar weinig mensen van hebben gehoord. Deze band staat voor protestmuziek, ergens tussen funk, rap en Afrobeat. En het past ook in een poging om weg te gaan van het Anglosaksisch denken in de popmuziek. Vorig jaar lieten we zo Gaye Su Akyol afsluiten op zondag. En er was Taqbir. Die hebben drie dagen gespeeld. En de derde dag stond er een lange rij aan te schuiven. Dat geeft dan toch wel een kick, als zoiets lukt.

Over welke groepen hebben we het nog niet gehad?

We hebben heel veel groepen van het Warp-label dit jaar. Warp is voor mij een paar jaren minder geweest. Slauson Malone 1 vond ik niet goed op Le Guess Who?, maar dit jaar heeft hij mij compleet van de sokken geblazen. Hij zit op een kruispunt tussen rap en klassiek. Echt een groot talent. Dan zijn er nog de projecten van de fantastische percussioniste Valentina Magaletti. Holy Tongue is experimentele dub en bij Moin op Le Guess Who? had ik hetzelfde gevoel als toen ik voor de eerste keer Battles zag. Dat is dus meer de hoekigheid en ritmiek van bijvoorbeeld Fugazi.

Chalk en Benefits mag je zeker ook niet missen. Vooral na de laatste energieopstoot van Benefits, die het weekend afsluiten, wil ik dat de mensen naar buiten gaan met het gevoel dat ze meer willen. Nee, nee, volgend jaar!

Gaan jullie dan voor zeven dagen? Elke editie lijkt steeds langer te worden.

Absoluut niet. De aftershow gaan we per definitie niet meer doen. Maar je weet nooit natuurlijk. Als Thom Yorke afkomt en zegt: "Interessant concept. Ik wil graag de aftershow spelen", dan ga je natuurlijk niet nee zeggen. Soms denk ik in de aanloop naar het festival: wat heb ik nu weer gedaan? Ik heb weer mijn nek uitgestoken. Maar uiteindelijk komt het altijd wel goed. Al lig ik er 's nachts wel van wakker. Ik ben er toch mee bezig. Niet dat het moet uitverkopen, maar ik wil wel dat de mensen, die afkomen, voor zo veel mogelijk volk spelen. Dat ze hier als klein groepje staan en dan vleugels krijgen en door zo veel mogelijk mensen opgepikt worden, dat is het idee.

Dankjewel voor dit gesprek!

Hebben we werkelijk eenenveertig groepen besproken? Het zal niet veel schelen, zeker?

Nee, we hebben slechts een deel besproken. Er zijn heel veel interessante dingen te ontdekken op het BRDCST festival, een muzikale ontdekkingsreis van vijf dagen in de Ancienne Belgique, tussen 4 tot 8 april.