Jamie Lawson - Eigen interpretatie is het belangrijkste

Eigen interpretatie is het belangrijkste

Onlangs stond Jamie Lawson in Het Depot in Leuven ter  promotie van zijn album ‘The Years In Between’. Voor het optreden nam de vriendelijke Brit even de tijd voor een korte babbel.

 

Hoe was het om dit album te schrijven terwijl je op tournee was met Ed Sheeran?

Jamie Lawson: Het album werd eigenlijk geschreven voor en na de tournee. In februari 2018 was ik in Nashville, waar ik met verschillende mensen negen songs heb geschreven in tien dagen. Ik wist toen al dat er nummers tussen zaten die zeker op het nieuwe album zouden komen. Die ben ik beginnen oefenen tijdens de tour en toen we in Parijs waren, hebben we voor een viertal dagen La Frette afgehuurd. We verbleven daar letterlijk de hele tijd en werkten van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat aan het album. In de woonkamer heb je onder meer drums en een piano staan, terwijl er in de kelder een vleugelpiano staat. De opnames voor het album zijn daar begonnen en tijdens het touren hebben we in steden zoals Berlijn, Zürich en Dublin nog nummers opgenomen. In Dublin hebben we dan het album afgewerkt.

Denk je dat net al die verschillende studio's een invloed hebben gehad op het album?

Als er iets een invloed heeft gehad op het album, dan was het meer de tour zelf. Ik moest mijn muziek op een bepaalde manier bewerken om het tot leven te laten komen in een stadion. Het is meer die ervaring die een invloed heeft gehad op mijn laatste album. Nummers zoals Chasing, Perfect Sense, The Answer hebben de kracht om tot hun recht te komen in grote zalen.

Je gaf eerder aan dat je met andere mensen hebt samengewerkt voor dit album. Hoe ga je dan te werk?

Het hangt eigenlijk vooral af van hoe je je die dag voelt en wie de andere songwriters zijn. Neem nu The Haunting Of Me. Dat nummer is eigenlijk tot stand gekomen door een praatje te slaan met een andere (oudere) folk zanger. Hij zei die woorden, ik ben daarmee naar een songwriter gegaan en het nummer kwam tot leven. Chasing kwam er dan weer na een ganse dag brainstormen. Het is het eerste nummer dat ik in Nashville heb geschreven. Ik herinner me dat ik dacht dat het schrijven van muziek heel vlot zou verlopen in Nashville, want we waren allemaal gek van dezelfde albums. Maar die bewuste dag stond er tegen de middag nog niets op papier. Ik ben dan gewoon beginnen praten over (het idee van) succesvol zijn en waarom we ervoor hebben gekozen deze job te doen. Ik ben zelfs in vraag beginnen stellen of dit wel hetgeen was dat we wilden doen. Dat zorgde voor redelijk wat verwarring en onzekerheid, maar net die gevoelens hebben het idee rond Chasing naar boven doen komen. Chasing something…

Dus eigenlijk hangt het vooral af van hoe iedereen dezelfde muziek interpreteert?

...en dat is het positieve van samen liedjes schrijven. Je kan de studio binnengaan met een bepaald idee, maar eindigen met iets totaal anders. Zoals The Answer. Ik dacht dat het eerder een delicate ballad zou worden, maar Ollie Green bracht het nummer naar een totaal ander niveau. Dat is het positieve aan samenwerkingen.

Op het album worden verschillende thema’s aangekaart, maar als je luistert naar de teksten (zoals van bv. These Troubled Times), is het moeilijk om te weten wat de nummers voor jou betekenen.

Ik zie dat niet zozeer als een moeilijkheid. Dat is net het leuke: ook al schrijf ik de muziek, zodra het wordt uitgebracht is het niet meer van mij. Dan betekent de muziek wat jij wil dat ze betekent, ongeacht mijn eigen gevoelens. Het enige wat dan nog telt, is wat belangrijk is voor jou. Bij het schrijven van dit nummer sprak Donald Trump over het bouwen van The Wall, wat absurd is. Tijdens de tour met Ed Sheeran heb ik ook Auschwitz bezocht en dat heeft veel in mij naar boven gebracht. Net als het spelen in het Berlijnse Olympiastadium, waar Jesse Owens voor de ogen van Hitler de honderd meter won. Al deze ervaringen hebben een grote impact op me gehad en toen besefte ik dat het tijd werd dat ik schreef over die gebeurtenissen. Neem nu de zin "You can't deny the weather has been changing or events from history have taken place". We kunnen onmogelijk ontkennen dat ons klimaat aan het veranderen is of dat de holocaust heeft plaats gevonden. Ik begrijp trouwens niet dat er mensen rondlopen die de Holocaust ontkennen. De tekst verwijst niet naar één bepaalde gebeurtenis. De luisteraar moet er zelf een betekenis aan kunnen geven. Where Have All The Good Vibrations Gone is ook zo’n nummer.

Je hebt ook een nummer geschreven over de tijd tussen het overlijden van je vader en nu. Waarom net nu daarover schrijven?

Ik denk dat ik besefte dat ik muziek ben leren appreciëren dankzij zijn platencollectie, die trouwens vrij slecht was. Echte rommel. Maar er was één plaat - 'Rocky Mountain High' van John Denver - die ik destijds (en eigenlijk nog steeds) graag beluisterde. Er kwam een soort klik. Of misschien was het de plaat die ervoor zorgde dat ik gitaar wou spelen of wou zingen. Maar als achtjarige jongen ging ik niet zeggen: "Ik wil doen wat die man doet". Het was eerder: "Ik wil gitaar spelen. Geen idee waarom, maar laat ons dat gewoon doen". En op één of andere manier heeft dat ervoor gezorgd dat ik singer- songwriter ben geworden en uiteindelijk doe wat ik nu doe. Dat allemaal en dan ook vooral de stadiumtournee van afgelopen jaar. Het feit dat mijn vader er niet meer is om dat allemaal te zien, is best triest. Het is ook de eerste keer dat ik erover schrijf. Het heeft me veel moeite gekost om op een punt in mijn leven te komen dat ik me geborgen genoeg voelde om erover te schrijven.

Lees hier de recensie van 'The Years In Between' en het verslag van zijn optreden in Het Depot.

5 mei 2019
Marjolein De Smet