Ambassade - Ik wil graag een spiegel zijn

We treffen Pascal Pinkert, frontman en bezieler van Ambassade na het optreden op BRDCST in Brussel. Nieuwste plaat 'The Fool' is net enkele dagen verschenen. Ook voor henzelf voelt het nieuwe materiaal nog onwennig aan.

Hoe was het optreden?

Pascal Pinkert: We zijn een beetje in transitie momenteel. Onze plaat is een studioplaat en het is telkens best een uitdaging om die te vertalen naar het podium toe.

Wij hebben de indruk dat jullie je set opbouwen zoals een dj dat zou doen? In het begin de kalmere nummers om dan op te bouwen naar een climax op het einde.

Er zit, nu je het zegt, dikwijls wel een stijgende lijn in onze sets, maar dat is niet echt bewust. We hebben wel eens golvende sets gehad, zeg maar, maar dan waren we zelf niet zo tevreden met de momenten dat het weer stil valt.

Met Bag Of Gold, een stuk met een tekst van John Cage, lijken jullie meer de intellectuele tour op te gaan dan vroeger het geval was?

John Cage heeft een bepaalde manier van dichten die hij heeft ontwikkeld. En dit is een fragment daaruit. Ik vond het wel pakkend, omdat een kwaal van de mens natuurlijk hebberigheid is, het hunkeren naar dat potje goud. John Cage geeft nooit duiding bij zijn teksten, maar dit vond ik mooi en passend.

De nieuwe plaat is wel echt anders. En dat wilde ik ook zo. We gebruikten veel fieldrecordings. Achter onze studio ligt er een hele hoop oud ijzer van mensen die installaties maken. Daar zijn we ook sounds mee gaan ontdekken. Dat hebben we dan gesampled en zijn we meer gaan gebruiken dan we vroeger zouden hebben gedaan.

We hebben wel een beetje gevoel dat er ook een politieke boodschap schuilgaat die ons ontsnapt. Misschien zijn we niet vertrouwd genoeg met de Nederlandse politiek?

Dat kan wel. Het heeft ook een dystopische lading. Dat helpt niet natuurlijk en het is niet altijd een mooi uitzicht. Het zit er wel in, maar dat had de eerste plaat ook al. Het blijft een soort van proteststem, of het nu tekstueel is of anders. Deze plaat heb ik geschreven in tijden van Covid en alle ellende die daarbij kwam kijken, die de slechte kant van de mens naar boven haalde. Dat is heel inspiratievol voer voor een elpee natuurlijk. Mensen die het ergens niet mee eens waren of mensen die zich verloren in complottheorieën. Dat laat je je wel een beetje onderdompelen in dat gevoel. Muzikaal gezien kom je dan wel ergens.

En vanwaar komt de kerkelijke sfeer op de plaat?

Dat heeft me altijd geïntrigeerd. Laatst had ik het er met iemand over: de mens heeft van nature een houvast nodig. Ze hebben duiding nodig bij de grote onderwerpen, waarmee ze zitten en ze hebben zelf niet de capaciteit om een antwoord te formuleren op die vragen.

Probeer je dan een boodschap te verkondigen, als je muziek maakt, of wil je dat gewoon onder woorden brengen?

Ik wil graag een spiegel zijn zonder te oordelen. De realiteit is naar. Lockdowns bijvoorbeeld. Of ons politiek landschap, dat schuurt ook langs alle kanten. Mensen willen een opening en krijgen die maar niet. Een stem op extreem-rechts kan ook een proteststem zijn en daar los je niets mee op. Dan vraag ik me af of iedereen de populistische lading daarvan kent.

Wie is de politicus die je samplet in De Elitetheorie?

Dat is iemand van de Katholieke Volkspartij (een voorloper van het hedendaagse CDA, nvdr). Het fragment komt uit een interview tijdens de maagdenhuisbezetting. De verschillen tussen links en rechts kwamen toen al heel erg op. Dit is een mooi fragment van hoe vastgehouden kon worden aan die conservatieve elementen, maar tegelijkertijd werd gezien dat er iets gebeurde in de "linksgroene elite", zoals dat indertijd werd omschreven.

En waar komen de oosterse invloeden vandaan?

Ik ben altijd gecharmeerd geweest door die klanken. Oosterse toonsoorten wrijven veel meer dan westerse. Er zit meer drama in. Dan gebeurt er iets bij mij en dat vind ik interessant. Zo simpel is het eigenlijk. Ik luister veel naar zigeunermuziek. Barış Manço bijvoorbeeld, uit de jaren zeventig, of Kourosh, uit Iran, dat waren mensen die zich tegen het regime keerden, maar ook volksmuziek maakten. Naar die dingen snuister ik in platenbakken. Dat is superinteressant.

Waarom zitten jullie nu op een Schots label?

We wilden toch iets meer slagkracht. Bij Optimo heb ik de verwachting dat er toch meer deuren gaan opengaan dan bij Knekelhuis het geval was. Ik had ook een persoonlijke kwestie met hem, maar dat doet er eigenlijk niet toe. Ik heb de man van Optimo benaderd en hij was meteen enthousiast.

Dus zijn jullie binnenkort big in Schotland? Touren jullie in Engelstalige landen?

Nee, dat is best lastig. In Engeland blijft dat een barrière. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Rusland, Oekraïne of Frankrijk, daar vinden ze het net des te exotischer, als ze er niks van verstaan.

Een nummer waar we absoluut meer over willen weten, is Later Met Je Beste Zelf. Dat is zo'n mooi gedicht!

Eelco Couvreur is de auteur. Hij is een persoonlijke vriend van me en is een begenadigd dichter aan het worden. Hij heeft heel veel teksten aangeleverd en brengt binnenkort een boek uit. Hij maakt het altijd heel persoonlijk en daardoor heel kwetsbaar. Het gedicht gaat volgens mij gedeeltelijk over een onbereikbare liefde, waarbij loslaten en aantrekken de lading vormen.

We moeten jullie nu aanspreken met Ambassade in plaats van De Ambassade. Is dat om vooraan in de platenbakken te belanden?

Nee, dat maakt het gewoon iets internationaler. Mensen schreven al te dikwijls "The Ambassade" en nu valt die twijfel weg.

Men vertelde ons eerst dat het te maken had met jullie omslag naar het Engels

Nee, we hebben een single opgenomen in het Engels, Young Birds, maar dat kwam omdat die geïnspireerd was op een oud Engels gedicht. Dus dat was logisch. We blijven in het Nederlands zingen, hoor.

Ambassade speelt op zondag 16 juli op het Dour festival.