BRDCST - Dag1 - Cynisme gecounterd

Ancienne Belgique, 7 april 2023 - 9 april 2023

In Brussel in de Ancienne Belgique werd het BRDCST-festival voor geopend verklaard, een muzikale ontdekkingsreis van drie dagen lang langs verre streken en langs alle kanten van het muzikale spectrum.

Om de boel op gang te trekken werden zeven jongeren het podium op geduwd om nummers van Can te spelen. Het zevental rond de Brusselaar Ferre Marnef speelde met name 'Ege Bamyasi', dat in 1972 werd gemaakt, gewoon "omdat ze het mooie muziek vinden".

Zaken, die een halve eeuw oud zijn, hebben er soms deugd van dat een jonge garde er nieuw leven in blaast. Dat bleek ook hier, want als we op de YouTube-opnames mogen voortgaan, dan is deze Belgische Can beter dan de originele ooit geweest is. Dat het hun eigen muziek niet is, zal ons worst wezen. Klassiekers als Vitamin C horen te klinken zoals ze hier klonken: energiek en doorbloed met jonge energie.

Een festival dat betekent ook van hot naar her lopen. In de club speelde Joe Rainey powwows, in de Bonnefooi was Kabaal kabaal aan het maken en in Het Salon speelde ene Suzan Peeters accordeon. Helemaal niet origineel gingen we voor de powwows van Joe Rainey.

Toch nog eens dubbelchecken: een powwow is een ceremonieel feest waarbij Indianen het erfgoed vieren, mensen ontmoeten en dansen. In de club zat het doelpubliek van de AB, waaronder wij geen enkele Indiaan bespeurden, voor het podium op de grond naar de gsm te staren. Dus misschien zaten we verkeerd? Maar op het podium stond wel degelijk Joe Rainey met een cassettespeler met opnames van Indianengezang naast Andrew Broder, die elektronische soundscapes uit de apparatuur haalde. Dat klonk niet slecht, maar het deed ons wegdromen naar wijdse, hete landschappen en we begonnen ons af te vragen of die Andrew Broder hetzelfde zou kunnen met pakweg jodelende Tirolers en of wij dan ook geïnteresseerd zouden zijn. Kortom, de gedachten dwaalden af. En dat getuigde van weinig respect voor een artiest die van de andere kant van de wereld in een ijzeren vogel tot hier was gekomen om oms te entertainen.

Gewoon uit Amsterdam en met de bus kwam Ambassade een nieuwe plaat voorstellen, waarvan het vinyl zelfs nog niet tot in België was geraakt. Zo vers van de pers is 'The Fool'. Het is een intellectuele brok geworden, dat kon u hier al lezen, en live leek het er ook even op dat het misschien moeilijker te verteren zou zijn dan de oude De Ambassade, toen nog met lidwoord en vooral gericht op de dansvloer.

Bag Of Gold is een fantastisch nummer, daar niet van, maar het is ook een stuk poëzie van John Cage op muziek gezet. Om maar te zeggen, je vult er de dansvloer niet mee. En als er één ding is waar we Ambassade mee associëren, is het hedonistisch postapocalyptisch dansen op donkere synthwave-beats. Gelukkig kwamen er voldoende nummers uit 'Duistre Kamers' aan bod om toch nog voor een feestje te zorgen, met het titelnummer uit die plaat als lont aan het kruitvat. Tussen die nummers stak het nieuwe Brand In De Straten als dansnummer helemaal niet af. En tegen afsluiter Verwijder Jezelf waren we weer helemaal mee. Of helemaal weg, als je wil.

De Marokkaanse vrouwen van Taqbir deden in de club iets gelijkaardigs: langzaam opbouwen op iets sfeervols om snel het tempo op te drijven tot iets uitermate dansbaars. De drums klonken organisch, de gitaren overhaast en de resulterende punkrock uitermate dansbaar. De muzikanten hielden de identiteit verborgen achter sluiers omdat ze voor hun leven vrezen in het thuisland. Het is gemakkelijk om daar meewarig over te doen. De muzikanten van Tinariwen hebben bijvoorbeeld nooit een sluier om. Er liepen op sociale media nog vrouwen ongesluierd door Teheran. Maar elk doet wat ze kan en met punkrock strijden voor een betere wereld - "Because freedom is important", zoals de frontvrouw opmerkzaam poneerde - dat is een goed doel. We zetten de cynische gedachten even opzij en smeten ons in de draaikolk van de pogo-dans, een ceremonieel feest van harde gitaarmuziek, waarmee westerse nihilisten de wereld proberen te verbeteren.

James Holden was de headliner van de avond en de originator van de quote van het festival: "een tegengif voor paranoia en hysterie". Hij had visuals meegebracht die de synth-loops van psychedelische beelden voorzagen. Minder leuk, hij had ook een saxofonist meegebracht om de boel op te leuken. En na Laurent Garnier heeft niemand in de elektronische muziek ooit nog een saxofoon gebruikt, die effectief meerwaarde biedt. Dat is al meerdere malen academisch onderzocht en bewezen. Aan de rechterflank zat - hoe moeten we dat politiek correct zeggen? - iemand die uit een ver, zonnig, arm land leek te komen met percussie-achtige prulletjes zoals schelpjes en afgeplakte rolletjes WC-papier, gevuld met zand, een tamboerijn, een triangel, om ritmisch het geluid op te leuken. Onze paranoia en hysterie waren dan wel onder controle, maar ons cynisme stak weer de kop op. Goed dat we halverwege werden opgebeld om een interview te doen met Ambassade. Zo spendeerden we de tijd van het concert toch nog op een aangename manier.

Uit Londen kwam Deadletter, want BRDCST heeft ook plaats voor de laatste smijt Engelse lawaaimakende jonkies. Wij begrijpen weinig van Engeland en al zeker niet van Londen. We zijn er nog altijd niet uit of 'Little Britain' nu een documentaire was of niet. Maar die jonkies kwamen naar hier met een bus groupies, speelden de zaal plat en daarna waren ze weg en hoorden we er niks meer van. Zalig eigenlijk!

De zanger leek op Mick Jagger anno 1968, maar met de attitude van Alex uit 'A Clockwork Orange'. Er was een boomlange gitarist, die iets had van de reus uit 'Twin Peaks'. Er was de beeldige saxofoniste, die van begin tot einde de longen uit het lijf blies. Vul dat aan met twee van testosteron strak staande gitaristen en een drummer en je had een stel dat de tijd van zijn leven aan het beleven was door leuke, stevige gitaarrock te maken en overal de boer op te gaan.

Nog meer jong volk: Waltur mocht in de club een dansfeest organiseren met een dj-set en draaide plaatjes die herinneringen opriepen aan de foute keten uit de jaren negentig, de Cherry Moons en La Rocca's van de Vlaamse steenwegen. Geen idee of Waltur zich daar bewust van was. Ze was vast nog niet geboren, toen die muziek voor angst en terreur bij brave burgervaders en lieve huismoeders zorgde. Wij waren toen al te oud om de dvd-cursus 'Jumpen Doe Je Zo' te vervolmaken, maar herinnerden ons nog genoeg van de basisstappen om in een uithoekje van de club enkele oefeningen te herhalen. Die nieuwe heup werkte wonderwel en dat cynisme was helemaal verdwenen!