Chantal Acda - Ik ben heel dankbaar voor wat ik heb

We spreken met Chantal Acda midden de weilanden van Bornem, waar haar paarden staan. We ontmoeten haar voor de release van nieuwe plaat ‘Saturday Moon’. Maar op het moment dat we de dictafoon indrukken, komt er al spontaan een verhaal over Bill Frisell en die rode knop.

Chantal Acda: Het plan voor deze plaat was wel dat ik met Bill Frisell iets ging doen in New York, maar toen kwam die eerste lockdown. Ik bel hem dus op om te kijken hoe we dat konden oplossen, goed wetende dat hij een gloeiende hekel heeft aan computers; Hij had die van hem al twee jaar niet aangeraakt, want hij doet alles met de smartphone.

Ik vroeg hem of er echt geen mogelijkheid was dat hij thuis opnam of dat iemand het bij hem thuis opnam. Zijn laconieke reactie: “Yes I think I have that red button on my phone…” (lacht). Toen wist ik: dit gaat het dus niet worden. En hij heeft toen in een tweetal weken tijd de basis van 'Garageband' geleerd om voor mij op te nemen. Maar als ik nu die rode knop van de dictafoon op je telefoon zie, moet ik nog steeds grinikken. 

Naast Bill Frisell heb je, naast je vaste equipe Alan Gevaert, Eric Thielemans en Niels Van Heertum, samengewerkt met leden van Low, Sigur Rós, Marble Sounds, … en dat de plaat is opgenomen bij Gaetan Vandewoude van Isbells, maar ook vaak "in some homestudios". Hoe zit dat praktisch? 

Deze plaat is echt op alle mogelijke manieren opgenomen: Er is een stukje met Eric en Alan in Antwerpen in de studio opgenomen. Ik heb heel veel opnames alleen in mijn kelder gemaakt. Dan ook nog heel veel mensen thuis in hun studios. Met Borgar van Sigur Rós was er een live connectie gemaakt, waardoor ik in real time de opname kon volgen en aanvullen. In de huidige context hebben we wellicht alle mogelijkheden benut. 

Zou je de plaat zelf omschrijven als - excusez le mot - een "coronaplaat"?

Natuurlijk heeft het wel een invloed gehad. Het bracht beperkingen met zich mee die ik een interessante uitdaging vond, maar ik weet niet of het eindresultaat zó anders was geweest zonder corona. Maar nu ik dit uitspreek, begin ik er zelf al aan te twijfelen. Laat ons het er op houden dat het geen corona-plaat is, maar dat hij er wel zo is uitgekomen, omdat er corona was. Het was sowieso het plan om alleen op te nemen en daar was ik al aan begonnen, maar door die grote afzondering ben ik heel hard beginnen nadenken. Buiten het musiceren kan ik heel moeilijk een connectie aangaan met mensen. Ik miste dus echt die verbinding en dat iedereen zo ver zat. Net daarom ben ik heel veel mensen beginnen uitnodigen. 

Naast die lange lijst gasten heb je ook je vaste equipe met Eric, Alan, Niels en Gaethan. Je mede-isbell Gianni Marzo spreekt over Isbells en Marble Sounds in termen van families. Zie je dat zelf ook zo? 

In mijn geval is dat gedeeltelijk zo. Gaetan was voor deze plaat wel een beetje speciaal, want hij was aanwezig in de studio, maar speelde niet mee. Bij mij werkt het daarom enigszins anders: ik werk een nummer af en kijk dan wat het nummer nog vraagt en wat er nog bij moet. Ik kijk dus nooit naar de band, maar echt naar de losse muzikanten voor de inkleuring van de nummers. Ik kan daar vrij hard in zijn. Ik kan Alan bijvoorbeeld vragen voor twee nummers, maar dan een andere bassist vragen voor een derde. Ik besef dat dat niet altijd leuk is en dat dat niet iets is dat je met je familie doet. 

Maar live ga je dan wel met een vaste band de baan op?

Op een podium ga ik zeker met mijn vaste band spelen. Ik vind het superleuk dat ze zich zo flexibel opstellen, maar tegelijkertijd ook zo eigenzinnig zijn. Die maken daar live dan echt hun eigen verhaal van. En dat vind ik zo fijn. Het is totaal niet interessant om dit wat ik nu heb gemaakt - hoe fier ik er ook op ben - om dat gewoon klakkeloos te gaan herhalen op een podium. Ik wil dat zij de vrijheid die ik voelde toen ik dit maakte, ook voelen en dat ze er op het podium hun eigen ding mee kunnen doen. 

Hoe belangrijk is de rol van Eric Thielemans die naast bandlid, ook je partner is, in je volledige verhaal? 

Eigenlijk was het nooit de bedoeling dat hij als mijn lief zou meespelen in mijn band, maar hij is gewoon echt heel goed. We zijn daar wel in gegroeid. In het begin speelde hij gewoon met me mee, maar het heeft even geduurd voor ik hem kon toelaten in mijn creatieve wereld. We zijn allebei enorm intuïtief, maar in het creatieve proces kan hij een soort van overzicht bewaren waar ik me dan helemaal in verlies. 

Wanneer we het podium opstappen, zitten we echt naast elkaar. Ook de andere bandleden hebben al gezegd dat ze aanvoelen dat wij iedereen zowat omsluiten. Op die momenten is het echt heel fijn dat hij er bij is. Als we spelen, dan hebben wij ergens geen relatie. Die band wordt dan anders. En dat werkt echt wel bij ons. 

Wat die nieuwe plaat betreft; die heet ‘Saturday Moon’ net als de openingstrack. Is er een specifieke reden dat dat dan ook de titel van het album geworden is? 

De keuze van de titel is vaak één van de laatste zaken die ik doe, wanneer ik het opnemen al een tijdje achter de rug heb. Gianni (Marzo) is daarbij komen helpen, want vaak beland ik helemaal op het einde in een soort van crisis, waarbij ik denk dat alles slecht is. Dan heb ik nood aan iemand die met de nodige afstand en onbetrokkenheid kan luisteren en adviseren rond de volgorde en dergelijke. Hij is daar heel goed in. 

Dat 'Saturday Moon' de titel is geworden is omdat dat echt het beeld dat ik in mijn hoofd heb bij deze plaat; Het gevoel dat je ergens zit te kijken naar de maan en je voelt als het ware een soort van stilstand om je heen… een beetje typerend voor het nu dus. 

Heb je dat nu als een zegen of als een vloek ervaren? 

Beide! Op zich was het goed dat alles eens stilviel en dat je kon reflecteren over hoe je leven was. Ook de stilstand om je heen voelen was zalig, want voor mij gaat het gewoon veel te snel allemaal. Ik ben veel te gevoelig voor hoe deze maatschappij is ingericht. Het was leuk om alles eens op mijn tempo te doen. 

Maar het niet live kunnen spelen was echt alsof je geamputeerd bent. Er waren echt momenten dat ik mijn gitaar in de auto legde en om boodschappen ging om mezelf het gevoel te geven dat ik onderweg was. Ik ben ook heel angstig geweest dat het live spelen nooit meer zou terug komen.

 

Is het dan vooral voor het live spelen dat je muzikant bent? 

Voor mij zijn het maken van muziek en het live brengen van muziek gewoon gelijk. Het hele proces van het opnemen voelt echt als een ritueel, waarbij ik al mijn twijfels even opzij kan zetten. Ik verdwijn dan echt in mijn eigen wereld, maar het live spelen zorgt er echt voor dat het een geheel is. 

We zitten hier nu, midden in de rust, maar je woont in de stad. Heb je dat contrast nodig? 

Ik heb op een bepaald moment geprobeerd om echt op de buiten te wonen, maar dan ga ik al snel die spanning van de stad missen. De natuur is echter wel de plek waar al mijn creativiteit zijn oorsprong vindt. De omgang met de dieren, de stilte, het ritme hier zijn allemaal een deel van mijn muzikant-zijn. Ik zie ook de nodige gelijkenissen tussen met paarden en met muziek bezig zijn: het ritme, het instictieve, de timing, de harmonie,… Als ik bij mijn paarden ben, brengen zij me onbewust altijd naar die plek waar ik moet zijn, als ik muziek moet maken. Als ik van hier kom, ben ik vaak bijzonder productief thuis. Het gaat echt hand in hand. 

De stad biedt me cultuur. Ik houd ervan om mensen in mijn omgeving te hebben die niet zijn zoals ik. Ik ga bijvoorbeeld boksen met de Marokkanen uit mijn buurt. Ik vind dat heerlijk. Die mix van culturen en de grofheid en rauwheid vind ik leuk en die heb ik ook in mij. 

‘Saturday Moon’ is er nu, maar het touren is op de lange baan geschoven. Heb je daar een goed oog in? 

Ik hoorde van de booker dat hij veel aan het verschuiven was, maar dat hij niet alles erdoor kreeg. Ik zag het somber in, want ik ben ook niet het soort artiest dat zalen van vijftienhonderd man uitverkoopt, maar we hebben keiveel geluk met de goodwill van programmatoren die ons echt willen. Ik ben daar bijzonder dankbaar voor, te meer omdat ik weet dat het niet voor iedereen zo is. De plaat uitstellen wou ik niet, want hij is nu gemaakt. Uitstel zou voor mij niet juist aanvoelen. Het is wat het is ook. 

Heb je voor het overige als muzikant nog dromen? 

Ik hoop dat ik projecten zoals met de vorige plaat ‘Pūwawau’ met de regelmaat van de klok kan doen om mezelf te inspireren en te groeien. Ik ben voor het overige heel dankbaar voor wat ik heb; ik heb een publiek dat trouw is en terug wil komen. Ik voel me gesteund dat jullie hier naartoe willen komen om over mijn muziek te praten. Dat zijn zaken die ik niet evident vind. 

Er wordt naar mijn aanvoelen te veel verwacht dat het meer moet zijn; je moet vergroten en verbreden. Ik ben eigenlijk heel blij met waar ik sta, maar ik hoop wel dat ik kan blijven samenwerken met interessante muzikanten en dingen kan ontdekken. 

Ik heb een samenwerking die ik ooit graag zou willen doen, maar die wellicht nooit gaat gebeuren. Maar nu je er toch naar vraagt; ik wil echt heel graag met Warren Ellis werken. Met hem of met Amenra, één van de twee. 

De namen, waar je nu reeds mee gewerkt hebt, mogen er anders ook best wezen. 

Die dingen moeten gewoon gebeuren. Al die samenwerkingen op ‘Saturday Moon’ had ik van tevoren echt niet bedacht. Het merendeel heb ik zelfs niet gevraagd. Dat is gebeurd in het proces. 

Warren Ellis en Amenra vind ik gemeen hebben dat die echt een ritueel maken rond muziek en daar op die manier ook naar kijken. Ze zoeken echt die diepgang op zonder compromissen te sluiten en op die manier voel ik me daar mee verbonden. 

Laat ons hopen dat je met ‘Saturday Moon’ snel de baan op kunt. Bedankt voor het gesprek!

Ondertussen maakte Chantal Acda bekend dat ze op 10 juni een full band concert (geen streaming) speelt in Het Depot in Leuven. Info en tickets voor dit corona-proof concert vind je via deze link. 

Foto's: (PB) Fotografie