black midi - 'Cavalcovers'

black midi - 'Cavalcovers'

Vorig jaar leverde black midi met ‘Cavalcade’ een puike tweede plaat af. Het concert in de Botanique eind november was zo mogelijk nog wervelender. Als zoethoudertje voor de fans loste de terecht gehypete Britse band een ep’tje met drie covers. Heel ingenieus zijn de drie herinterpretaties niet, maar het geeft wel een inzicht in de eclectische invloeden van de jonge band.

Met een cover van Captain Beefheart bewijst black midi vooral dat ze helemaal niet zo vernieuwend zijn als de pers soms beweert. Moonlight Over Vermont is meer dan vijftig jaar oud en lijkt het ruggemerg te bevatten waaruit black midi werd gekloond. De cover blijft dus braafjes bij het origineel, zodat het een mooi integere hommage wordt aan een held uit vervlogen tijden. Of Don Van Vliet zich in zijn graf omdraait of gewoon in bulderlach uitbarstte, als aan het eind van de cover plots Pride (In The Name Of Love) van U2 binnendringt, dat zullen we helaas nooit weten.

Ook de keuze voor King Crimson lijkt eerder een eerbetoon aan de onderschatte Britse progrockband dan een poging om echt met 21st Century Schizoid Man aan de slag te gaan. Die song stond in 1969 op het debuut 'In The Court Of The Crimson King', een plaat die nog steeds beschouwd wordt als één van de meest invloedrijke progrockplaten. Het siert black midi dat ze de eigen jonge fanbase introduceren aan een aantal outlaws van de rockgeschiedenis.

De vreemde eend in de bijt is Taylor Swift. Taylor Swift? Inderdaad, Taylor Swift! In 2009 was Love Story een beetje de doorbraak voor haar in Europa. Wie weet waren de jonge Geordie Greep en Cameron Picton als prille tieners heimelijk verliefd op Swift. In elk geval wordt niet de draak gestoken met de popniemendal, maar krijgt de song gewoon een delicieus black midi-sausje.

Baanbrekende ep van black midi? Nee. Interessant document om binnen te dringen in het centrale zenuwstelsel van de band? Ja!

1 april 2022
Christophe Demunter