black midi - Cavalcade
Rough Trade
Het duurde even om de juiste toon te vinden voor deze recensie. black midi is dan ook niet zomaar een gitaargroep. Debuut ‘Schlagenheim’ uit 2019 was één brok ongefilterde energie die de Britten voor velen tot redders van het rockgenre promoveerde. Eindelijk nog eens een groep die de grenzen van de gitaarmuziek wist te verleggen! Ook wijzelf en de collega’s van daMusic waren dolenthousiast en plaatsten het album hoog in onze Top 10-lijstjes van 2019.
Terecht, want ‘Schlagenheim’ is al een cultklassieker en black midi vaandeldrager van een fijn rijtje nieuwe experimentele rockbands. Denk aan acts als Black Country, New Road of Squid. Geniaal compromisloze rock voor de ene, rammelend lawaai voor de andere. En we moeten toegeven: we begrijpen die laatste mening. Ook wij hebben na twee jaar eigenlijk stiekem een wat gemengd gevoel bij ‘Schlagenheim’.
Het debuut blijft muzikaal overeind, toch beluisteren we het nog maar weinig. Het is dat alles te cool en afstandelijk klinkt. De energie en inventiviteit bliezen ons bij de release omver, maar echt gehecht raakten wij achteraf bekeken nooit aan de abstracte teksten en - welja - soms moeilijkdoenerij. Maar we zijn blij te melden dat ‘Cavalcade’ op dat vlak grote stappen vooruitzet. black midi maakt een muzikale zijsprong (niet voorwaarts, want ze speelden technisch al op hoog niveau), en switcht op het tweede album radicaal van genres.
Goed, niet alles is nieuw. Hogwash And Balderdash klinkt nog steeds als mathrockband Battles op steroïden en de noiserock keert ook terug. Luister maar naar de repetitieve riff in opener John L. Maar black midi dumpt wel de postpunk- en posthardcore-invloeden en omhelst in ruil de jazz en vooral avant-prog. Exit Fugazi, enter King Crimson en Frank Zappa. Zo bevat een nummer als Marlene Dietrich zowaar strijkers en een herkenbare zangmelodie van frontman Geordie Greep en bereikt Slow mede door de schelle jazzblazers een torenhoog niveau.
Het kan ermee te maken hebben dat het album niet uit jams voortkwam, maar uit aparte ideeën die de bandleden aandroegen. Dat resulteert in "meer traditionele" liedjesstructuren en melodieën. Slow is trouwens één van de twee nummers waarop bassist Cameron Picton de zang voor zijn rekening mag nemen. Ook Greep doet nieuwe dingen met de stem en verkent op dit album opvallend de lagere registers daarvan. Een aangename verrassing.
Tekstueel valt er ook meer een lijn te trekken: elk liedje gaat namelijk over een ander personage. Zo vertelt Slow het verhaal van een jonge revolutionair die na een gefaalde staatsgreep wordt neergeschoten en gaat Diamond Stuff over een lijk dat in een diamantmijn wordt teruggevonden. Al veel concreter dan de repetitieve teksten van pakweg bmbmbm uit het debuut (“She moves with a purpose!”).
De fans van het experimentele ‘Schlagenheim’, die dit alles bezorgd lezen, moeten zich wel geen zorgen maken. De vernieuwingsdrang en energie zitten nog steeds in het DNA van black midi, dat honderd procent haar eigen ding blijft doen. Maar dan wel met meer emotie. Ook het drumwerk van Morgan Simpson blijft ijzersterk (het zou een schande zijn de muzikant onvermeld te laten). ‘Cavalcade’ komt bij ons even goed binnen als ‘Schlagenheim’, maar we schatten de kans veel groter in dat deze in onze rotatie zal blijven. Aanrader.