Vlaamse vrouwelijke muzikanten over hun heldinnen

Vrouwendag vandaag en dus is vandaag het woord aan hen. We vroegen enkele Vlaamse, vrouwelijke muzikantes naar wie zij opkijken; wie voor hen een voorbeeld of een heldin is. Algauw bleek dat het rijtje straffe madammen veel groter is, dan je zou denken.

Ciska Vanhoyland van Mon-O-Phone bijt de spits af. Het duo heeft net een prima nieuwe plaat uit met 'Different Shapes’ en zit midden in de tournee voor die plaat, maar toch nam ze de tijd om onze (blijkbaar) moeilijke vraag te beantwoorden:

“En daar was ineens die vraag: welke vrouwelijke artiest je grootste voorbeeld is. Een vraag die een paar dagen in mijn hoofd is blijven zinderen.

Conclusie: onbeantwoordbaar.
Het viel me ook ineens op dat ik nooit idolaat was van iets of iemand én ik me graag laat verrassen, ontroeren of verbazen door muziek.
Elk jaar komen er zo een aantal artiesten tevoorschijn die me verrassen, ontroeren of doen verbazen.
Zo deed Aldous Harding mij laatst verbazen met haar zachtaardige, bizarre verschijning. Iets waarvan je niet meteen weet wat je ervan vindt, maar je wilt er naar blijven kijken en het blijft, net als deze vraag, dagen in je hoofd zitten.
Je vindt het slecht en goed tegelijkertijd. Wat eigenlijk betekent dat het lichtelijk geniaal is. Dit overkomt me ook regelmatig bij de grootse dames van popmuziek. Zo lieten laatst Billie Eilish en Dua Lipa me langer in de winkel of auto doen vertoeven dan normaal.
En dan heb je dan nog de dames die me hebben lamgeslagen: zo ontdekte ikergens in 2012 Hope Sandoval die met Mazzy Star me de tijd deed vergeten; achtervolgt het album ‘White Chalk’ van PJ Harvey me nog steeds en vind ik ‘Aerial, Director’s Cut’ en ‘50 Words of Snow’ van Kate Bush één van de grootste meesterwerken die er na 2000 zijn uitgebracht.

En ik dan vergeet nog Patti Smith, Grace Jones, St Vincent, Yoko Ono, Beth Gibbons, Feist, Fever Ray, Sade, Nico, Bettie Serveert, Joanna Newsom,…

Een vrouwenstem brengt veel teweeg in mij. Van enorm irriteren tot vooral adembenemend mooi en intrigerend zijn." 

 

Myrthe Luyten ken je van Astronaute en Mad About Mountains. Met de eerste zagen we haar nog eind vorig jaar aan het werk al dateert haar nieuwste werk van 2018. Hoog tijd dus voor nieuw materiaal en dat komt er ook, want ze zette zich deze week opnieuw aan het schrijven. Een volgende plaat van Mad About Mountains zal er echter nog sneller komen, want die is bijna klaar en naar verluidt heeft ze ook een soloplaatje gemaakt, maar dat eitje is nog niet helemaal uitgebroed. Dit wist zij te zeggen over haar vrouwelijke voorbeelden:  

"Als ik terugdenk aan mijn eerste muzikale herinneringen, lijken vrouwen afwezig te zijn. Ik luisterde vooral naar singer-songwriters uit de jaren '70 en hippe indiebands uit de jaren 2000. Ik moet onbewust wel vrouwelijke artiesten gehoord hebben. Ik ben er zeker van dat vrouwen als Joni Mitchell of Maria Callas af en toe de revue passeerden bij mijn ouders maar zich in mijn oren nestelen, deden ze nog niet. De eerste artieste die me een muzikale mokerslag toediende, was een wonder uit Canada, Leslie Feist. Lange leve Ayco en Eppo, want het was een aflevering van Duyster die me wees op het bestaan van dat uitzonderlijke talent. Feist schrijft rake observaties, heeft een stem die tegelijkertijd verwondt en zalft en ze is bovenal een steengoede gitariste. Haar vakmanschap als maker en muzikante was voor mijn een revelatie. De hele catalogus van Feist staat steevast op in de auto bij Astronaute. Het is niet altijd gemakkelijk om authentiek en oprecht te blijven als vrouw tijdens een schrijfsessie, tijdens een opname of op een podium omdat er zoveel externe factoren en verwachtingen aan je sleuren, maar dankzij Leslie Feist heb ik een ijkpunt waar ik altijd naar kan terugkeren. Merci, Leslie!"

 

Candlebags herrees vorig jaar als een feniks en daar waren wij blij om, want de stem van Inge Henrotay weet ons altijd te raken. Ook zij vond onze vraag niet eenvoudig te beantwoorden:

“Voor mij is het kiezen van één voorbeeld moeilijk. Ik vind namelijk zoveel vrouwelijke artiesten erg inspirerend en ieder op hun eigen manier.

Zo vind ik onze Belgische Melanie Di Biasio simpelweg fantastisch; Het gemak waarmee zij zingt en het feit dat we beiden af en toe onze dwarsfluit boven halen tijdens optredens is een verbindingspunt. Zeker omdat ik vroeger altijd dacht “wat moet ik nu toch met die fluit?”Maar voilà probleem opgelost 😉

Alison Mosshart van The Kills is ook een echte topvrouw met een stoer stemgeluid. Haar stem geeft mij kippenvel.

In het proces van nieuwe nummers maken ben ik steeds op zoek naar een goede balans tussen deze artiesten; Enerzijds het gemak en de dynamiek die Melanie kan overbrengen en anderzijds de stoerheid en attitude waarmee Alison het podium beheerst.

Dan hebben we uiteraard nog PJ Harvey, Róisín Murphy, Betty Davis, Patti Smith en Beth Gibbons van Portishead die allemaal zeker niet vergeten mogen worden en Gwen Stefani van No Doubt waar ik vroeger als tiener altijd luidkeels op mee zong (pure nostalgie ^^).

Als laatste vind ik de veelzijdigheid van Björk enorm fascinerend. Hoe ze haar eigen weg heeft gebaand naar haar solocarrière en hoe ze daar haar fantasie aanspreekt om geweldig clips en shows te maken. Ze heeft de kracht om je in een andere wereld te katapulteren. Ook het feit dat ze enkele keren als actrice in films heeft gespeeld inspireert mij!

Je wordt al vaak in een hokje gestoken maar ik hou ervan om zoveel mogelijk elementen van het leven te ontdekken en te ervaren. Al deze vrouwen hebben hun eigen weg gekozen, hun eigen pad uitgestippeld en dat vind ik fantastisch op deze vrouwendag!"

 

Volgende in het rijtje is Dilys Cosemans. Dilys is actief bij Terms,  Viktor en Chackie Jam. Met de eerste band staat ze alvast volgende week in de halve finale van Humo's Rock Rally. Benieuwd wat we van haar de komende tijd nog mogen verwachten. Dit is alvast haar antwoord op onze vraag:

(Zourab Photography)

“Mijn favoriete vrouwelijke artiest van het moment is Eefje De Visser. Ik leerde haar muziek pas enkele jaren geleden kennen, toen ‘Nachtlicht’ al uit was, en dat blijft mijn favoriete album van haar. Maar haar nieuwe album, ‘Bitterzoet’, is echt bijna even goed. Ik hou van haar poëzie, van haar unieke fraseringen, van haar typerende zanglijnen en melodieën, van haar vocale tapijten en harmonieën, van haar sounds. Elke luisterbeurt levert nieuwe ontdekkingen op. In haar laatste shows neemt ze het ook visueel naar een nieuw level. Ze toont dat ze visie en ambitie heeft. Muzikaal en zeker vocaal is ze een gigantische inspiratiebron."

 

Dienne Bogaerts van Lili Grace had vorig jaar een topjaar met o.a. een voorprogramma voor Lamb en een support voor dEUS in een uitverkochte Trix. Samen met haar zus Nelle heeft ze een nieuwe plaat in de mouw en ze zit in volle voorbereiding van de show van hun band, volgende week (vrijdag 13 maart) in Galerie Storm te Herentals. Haar antwoord was dan ook even kort als krachtig:

“Voor mij is dat Soap&skin, het project van de Oostenrijkse Anja Plaschg. Ik luister in het algemeen naar veel vrouwelijke artiesten, maar deze artieste is een constante bij mij. Ze blijft me elke plaat fascineren en ze weet me op elk moment te raken met haar muziek. Heel eerlijk en puur. Voor mij persoonlijk alles waar muziek om draait.”

 

Ook Mati Le Dee heeft het druk. Met haar band G A U S S heeft ze net een nieuwe plaat, ‘Heartbeat’ uit. Zij kwam met een naam op de proppen die hier nog niet gevallen is:

“Ik heb er even over moeten nadenken want ik heb veel helden, maar als ik moet kiezen dan misschien toch wel Lana Del Rey omwille van haar smachtende liedjes met een randje aan.
Ik sta ook in bewondering voor Karin Dreijer Andersson (ex The Knife en Fever Ray) omwille van de bevreemdende werelden die zij oproept. Het zijn beiden ongelofelijke stemmen en grote performers. Helemaal fantastisch zou het zijn mochten die twee ooit samenwerken."

 

Riet Muylaert ging vroeger door het leven als Jackobond, maar laat zich nu trots en eenvoudigweg RIET noemen. Ze heeft een nieuwe plaat ‘Aardbeien in Januari’ (uit in september) en daaruit puurde ze onlangs de verleidelijke en dansbare single Meer Dan Ooit. Ook zij kroop even in haar pen:

“ Mijn heldinnen? Dat zijn er veel, en elke dag andere waarschijnlijk: Joni Mitchell, Dolly Parton, Ann Christy, Wende, Isabelle Adjani, Gillian Welch, Nina Simone, Rickie Lee Jones, Emmylou Harris, Feist, Billie Eilish...

Maar vandaag zeg ik Solange.  Vooral voor haar mooie stemkleur, voor haar straffe eigen sound, voor haar mooie melodieën, haar avontuurlijk zoeken, hoe ze haar grenzen aftast, en vooral, hoe ze ontroert met wat ze te vertellen heeft.  Haar lied Cranes in the Sky is van een immense schoonheid."

 

Deze zomer verwacht Alison Jutta haar tweede ep. Daaruit verscheen al eerder Beautiful Mistakes en volgende week zaterdag laten we haar tweede single, Free uit die ep op jullie los, maar vandaag laten we ook haar aan het woord over welke vrouwen haar inspireerden:

“De allereerste vrouwen die mij hebben muzikaal geïnspireerd zijn sowieso mijn moeder en tantes. Er zat altijd al veel muziek in mijn familie. Mijn moeder leerde mij en mijn zus tweestemmige liedjes zingen toen we in de lagere school zaten.

Een vrouwelijke artiest die mij nu inspireert is Raveena (haar debut album heet ‘Lucid’). Ze is een Amerikaanse R&B-zangeres met Indische roots, en pleit voor een zachtere wereld.

Raveena straalt die zachte vibe ook uit in alles rond de muziek: artwork, styling, videoclips,.. Ze creëert een soort roze wolk om zich heen waar ze al haar fans op meeneemt. Ze werkt independent, visueel ziet alles er prachtig uit en ik kan me ook helemaal vinden in haar boodschap.”https://damusic.be/cd/mon-o-phone-different-shapes-7330.html