Live albums, de lockdown-fopspeen (5)

Hier zitten we weer. Opnieuw in lockdown. Alweer geen concerten. Ondanks alle maatregelen die de zalen en organisatoren hadden genomen. Maar goed: het is zoals het is. Tijd om deze rubriek dus nieuw leven in te blazen. Maar deze keer houden we het Belgisch.

Triggerfinger - 'Faders Up 2 - Live in Amsterdam'

De liveplaat, het is vaker de obligate vuller tussen twee langspelers dan een waardevolle toevoeging aan de discografie. Gelukkige zijn er altijd uitzonderingen, en wat een heerlijke uitzondering is ‘Faders Up 2 - Live In Amsterdam’. De plaat werd eind 2011 opgenomen in de Amsterdamse Melkweg. Een goed jaar na de release van doorbraakplaat ‘All This Dancin’ Around’ zit het Antwerpse powertrio aan de top van hun kunnen, wat resulteerde in een legendarisch optreden. In tegelstelling tot de meeste live platen, weet 'Faders Up 2’ tot in de perfectie de sfeer van een optreden te capteren. De bas van Monsieur Paul brult zich een weg doorheen de strakste trommelvliezen. Ruben Block schreeuwt en huilt alsof hij een vijfdaagse op de Oude Markt in Leuven achter de rug heeft en Mario Goossens steelt met een knoert van een drumsolo terecht de show. Wie bij de Triggerfinger-hit pur sang Is It geen zin krijgt om een lauwe Jupiler naar voor te gooien en als een bizon in de menigte te beginnen springen, zal dat waarschijnlijk nooit willen doen. Wij leggen deze plaat alvast nog een keer op en wanen ons een goed uur in de meest bezwete rocktempel van Amsterdam. (nvh)

The Kids - 'Flabbergasted!'

De Antwerpse punktrots in barre tijden vierde in 2001 de vijfentwintigste verjaardag in de Ancienne Belgique. Na een kwarteeuw nog piepjong en met dezelfde energie als in de begindagen het motto "bloed, zweet en tranen" in praktijk gebracht. The Kids waren misschien niet de eerste vaderlandse punkgroep, maar zijn na al die jaren nog steeds de meest invloedrijke. Tot ver voorbij de landsgrenzen zijn de eerste twee Kids-platen collector's items en jonge punks van over de hele wereld kunnen de punkhits meebrullen, van Fascist Cops over Bloody Belgium (met de nog steeds actuele tekst: “Politicians make a mess / giving people lots of stress”) tot This Is Rock ’N Roll. Begin jaren tachtig van het vorige jaarhonderd brachten The Kids al eens een liveplaat uit. 'If The Kids …' werd opgenomen in Hof Ter Lo in Borgerhout en Zaal Volksbelang in Mechelen (waar later dat jaar ook de nog jonge snaken van U2 tijdens de War Tour zouden optreden). Het laat de groep horen in de nadagen van het (eerste) bestaan, alle scherpe randjes gladgepolijst. Dan is 'Flabbergasted!' andere koek: enkel punkklassiekers van de eerste twee platen plus enkele covers van The Ramones, Sham 69 en Wire, en (op de cd-versie althans) de Belpopklassieker There Will Be No Next Time. Dit is onversneden punkerfgoed met een wilde frisheid gebracht door (niet meer zo) jonge veulens. En nog steeds met hetzelfde, misschien naïeve optimisme. “If the kids are united / they will never be divided!” 

BRUTUS - ‘Live in Ghent’

Trouble comes in threes en sinds enkele jaren ook in de vorm van BRUTUS. Het trio heeft met de mix van metal, postrock, punk, hardcore en pure pop een uniek sound gecreëerd. En als de studioalbums je al van je sokken blazen, dan doen de liveconcerten daar nog een schepje bovenop. Live spelen is wat een groep als BRUTUS nodig heeft. Lees er de bedankingen op de beide platen ‘BURST’ en ‘NEST’ maar eens op na: “Thank you for your support. COME SEE US LIVE!” Met een genadeloze wall of sound word je meegezogen in een parallel universum waarin de massa één wordt. Dat is iets wat enkel een optreden kan doen met een mens. Zo ook op 29 mei 2019 in Gent in de Handelsbeurs. Het optreden werd opgenomen en onlangs uitgebracht. Het is voor de band een manier om een antwoord te bieden aan een vreemd jaar zonder optredens, voor ons is het een reminder van wat we momenteel moeten missen. Zelf zagen we de band een dag later aan het werk in TRIX Antwerpen, inclusief een aftershow met Mechelse zware gitaren door Psychonaut. ‘Live in Ghent’ biedt een fraaie staalkaart van het kunnen van Brutus: van opener Fire over een episch War, tot publiekslieveling All Along. Dat ze maar vlug terug live kunnen spelen: een win-win voor iedereen!

Front 242 - 'Re:Boot'

In 1999 stonden wij als achttienjarige snaken op Windowrock. Niet voor Within Temptation, ABN of Jane's Detd, maar voor de vaandeldragers van de ebm. Dat wij als jonge ventjes naar Oosterzele afzakten, had vooral te maken met dit live album uit 1998. Na enkele jaren afwezigheid trokken de heren van Front 242 in 1997 terug de podia op met oud werk. Om aan de tijdsgeest tegemoet te komen, werden die oude nummers voorzien van op techno geïnspireerde arrangementen. Het resultaat daarvan kwam terecht op 'Re:Boot', een live captatie van twee shows in Kortrijk en Brussel. De plaat begint met een razende en perfect opgebouwde versie van Happiness en laat ook alle hits – Masterhit, Headhunter, No Shuffle en Welcome To Paradise – passeren. De veranderingen in de nummers zorgen voor fascinerende twists en een indrukwekkende energie. (pb)

Axelle Red - 'Alive'

Al snel na de eerste popsuccessen met Wouter Van Belle achter de knoppen sloop er gestaag meer en meer soul en funk in de muziek van dit stijlicoon en Limburgse “rosse voenk”. Dit resulteerde in 'Alive', opgenomen tijdens de '(AR) TOUR 2000' in Frankrijk, waarbij Axelle de nummers van de eerste platen een soulvolle make-over aanmat. Dat deed ze onder meer met de hulp van Charles "Skip" Pitts, de Amerikaanse soul- en bluesgitarist die ook verantwoordelijk was voor de wah-wah-gitaarintro voor Theme From Shaft van Isaac Hayes. Deze STAX-veteraan speelde ook nog met Rufus Thomas en Albert King. Op bas geeft mede-STAX-veteraan Jimi Kinard alle song de gewenste diepe soul- en funkvibe. Of hoe de taal van Molière ook zompig Amerikaans kan klinken. En tussen dit Franstalige geweld vind je toch enig Engels met een cover van Just The 2 Of Us van Bill Withers. Na al die jaren staat Axelle Red nog steeds open voor vernieuwing. Met lef, maar steeds zonder eigenheid en stijl uit het oog te verliezen. Muziek om je bij te verliezen onder een zalig herfstzonnetje in dit vervloekte jaar.

Raymond van het Groenewoud - 'Kamiel In België'

De eerste keer (een live plaat kopen), dat vergeet je nooit. Mijn eerste was deze. Eind jaren zeventig van vorige eeuw was dit waarschijnlijk de meest gedraaide plaat in jeugdhuis Wollewei in Turnhout, dat we wel eens frequenteerden in onze zoektocht naar enige zin in het leven. Als vijftienjarige snotneus vonden we deze schijf geweldig: de punk was nog niet doorgedrongen in de Stille Kempen en Raymond met zijn Millionaires, de latere Centimeters, lieten ons horen dat je evengoed kon rocken in je eigen taal in plaats van altijd in dat Engels. Het begon al direct goed met Vlaanderen Boven, een meebruller die, zoals Born In The USA van Springsteen, ook wel eens verkeerd geïnterpreteerd en ge-, dan wel, misbruikt werd. Naast rockers staan er ook enkele gevoelige nummers op, die we in onze puberale ontwikkelingsnood niet zo konden pruimen, maar bij latere herbeluisteringen alleen maar meer konden waarderen. 'Kamiel in België' was ook onze eerste blootstelling aan het fenomeen Kamagurka, die instond voor de sobere hoes rond de plaat. Twee vliegen in één klap. Onze wereld zou nooit meer dezelfde zijn. Op naar Absurdistan!

Nog niet genoeg van al dat live werk? Check dan zeker ook deze plaat van Amenra of deze van Wim De Craene. 

Nick Van Honste, Patrick Blomme