Amenra - Alive

Consouling Sounds

Wie, zoals velen, nog steeds AmenRa vereenzelvigt met gitzwarte, loodzware doom en de mystiek van het creatieve genootschap Church Of Ra, heeft een afslag gemist. Sinds twee jaar heeft het combo de knoppen van de versterkers dichtgedraaid om zijn broosheid en repetitieve kracht in akoestische exploten te weerspiegelen. En nu mag dat ook op plaat. Meer Alive dan ooit.

Natuurlijk is het aanpassen. Noise die plaats maakt voor intimiteit. Chaos voor harmonie. Wat rest is een duister, neerdrukkend gevoel dat dankzij repetitieve, verslavende snaarmotieven en melancholische aanstrijken op de cello zijn uitweg vindt. Amenra is steeds meester van de kwetsbaarheid geweest en stelt zich nu als slaaf op.

Dat levert soms ronduit mooie momenten op. In een zichzelf veel tijd gunnend To Go On And Live With Out van de ‘Afterlife’ ep, baadt de band opnieuw in zijn eigen mystiek. Denk aan een donker tapijt van galm van waaruit voorzichtig melodieën ontstaan en waar de hoge, opvallend cleane zang van Colin H. Van Eeckhout die zich hier niet enkel van zijn meest broze, maar ook wankele vocale kant laat horen (“Rest assured That my wings they will carry you To where ever you want to go”). Geen gekrijs of geschreeuw ditmaal, maar in een wat wanhopig streven naar romantiek en begrip.

Let echter op voor dat emotioneel blootstellen. De gitaren blijven wel degelijk zwaar gestemd, de ondertoon ronduit dreigend. Het stevig opengooien van de geluidsinstallatie betekent ditmaal niet het uitroken van de basluidsprekers, maar wel een noodzaak om het beklemmend gevoel van deze livesessies te kunnen begrijpen (en niet vast te lopen op het wat neuriënde, mompelende totaalgeheel). Zelfs in dit uitgeklede, akoestische kostuum durft platenfirma ConSouling Sounds immers nog gewag maken van het etiket “postmetal, doom, sludge”.

Dat zwaar en zwart niet noodzakelijk synoniem zijn van luid in het muzikale rijk van AmenRa, bewijst ook een song als Buiten Datum: een eindeloos rondtollende, moedeloze gitaarriff die als achtergrond dient voor de emotieloze, neurotische poëzie van gastvrouwe Sofie Verdoodt maar die naar het einde toch enkele hoge noten van hoop durft aan te slaan. Less is more wordt hier zo sterk benaderd, dat het nummer een stevige krop in de keel veroorzaakt.

Om deze broze benadering live op podium te durven brengen én dat nog op plaat uit te geven, getuigt in elk geval van heel wat durf. Temeer daar het soms echt wat botst en stuitert, zoals de wat falende cirkelzang tussen man en vrouw in The Longest Night getuigt. Maar dat mag zo. Dat hoort zo. Wie zijn gat verbrandt, moet maar op de blaren durven zitten. Dat wil zeggen, zonder handomdraai een song van Tool coveren (Parabol) of als afsluiter niemand minder dan kleinkunstenaar Zjef Vanuytsel muzikaal vereren (Het Dorp). Dat laatste zelfs volledig zonder zwarte schaduw en met de opgewektheid van een animerend troubadour!?! Dat is wel héél erg post-metal…