Dranouter 2017 - De schaduw van de Kemmelberg

Voorbeschouwing

Ja, Heuvelland is elk jaar weer een hele trip, maar we verkleinen op Dranouter sowieso weer drie dagen onze ecologische voetafdruk en we genieten er elk jaar van prima muziek, dus ook dit jaar zal je ons weer in de schaduw van de Kemmelberg kunnen vinden. Terwijl je op veel van de festivals telkens weer dezelfde namen tegenkomt, kan je op Dranouter nog zaken meemaken die uniek zijn. Bovendien staan er een paar namen op de affiche die hoog op ons to-do-lijstje staan.

Vrijdag 4 augustus staan zeker Doe Maar, DAAU en Gabriel Yacoub op het menu en alle drie om (uiteraard) verschillende redenen.

Henny Vrienten en zijn kornuiten van Doe Maar waren in de jaren tachtig verantwoordelijk voor een groot deel van onze (seksuele) opvoeding en ze leerden ons de geneugten van de Nederwiet kennen. Ja, nostalgie kan een lelijk beest zijn, maar niet met deze gasten. De prille tienerborstjes, die zich destijds aan de nadarhekkens van de front terug plat lieten drukken, zijn ondertussen toch groot geworden en wij ook; dus zullen we eindelijk ten volle kunnen genieten van al de leuke reggaedeuntjes die deze Nederlanders produceerden.

DAAU zagen we eerder dit jaar al aan het werk in DEStudio, maar hier op Dranouter staat dit eigenzinnige collectief geprogrammeerd in de kerk van het dorp. Dat wordt dus een totaal andere ervaring. Wij staan er voor open!

Gabriel Yacoub is een Franse folklegende. Hij bracht al lang geen nieuw werk meer uit, maar wij zagen hem nog niet live en dus willen we hem bij zijn vierde passage op Dranouter niet missen. De man heeft een gigantisch oeuvre om uit te putten en wil ook nog altijd verrassen door op het podium te experimenteren. We laten ons graag verrassen door deze grote meneer.

Zaterdag 5 augustus is het de beurt aan de grootste meneer van de Vlaamse rock: Raymond van het Groenewoud. Ook Leyla McCalla en de elektrofolk van Omiri willen we niet missen.

Kniesoren zullen zeggen dat van het Groenewoud zijn beste tijd heeft gehad. Dat getuigt van weinig respect en pietluttigheid. Hij mag dan al lang niet meer de beeldenstormer zijn, die hij ooit was en die zich zot liet maken door de Meisjes, maar Raymond staat nog altijd garant voor een geweldige show waarbij hij put uit zijn gigantische repertoire. Met zijn charme zet hij vast de grote tent helemaal op zijn kop.

Leyla McCalla deed ons nog eens vlinders in de buik voelen met de twee soloalbums die ze maakte nadat ze de Caroline Chocolate Drops verliet. Ze is één van die artiesten die perfect passen onder de vlag “new traditions” die elk jaar op Dranouter gepland wordt. De Amerikaanse met Haïtiaanse roots combineert folk en klassiek en injecteert haar muziek met Creoolse invloeden en New Orleans jazz; spannend, bezwerend en tegelijk bloedmooi. Meer moet dan niet zijn.

Omiri is een naam die iedereen buiten Lissabon wellicht onbekend in de oren zal klinken, maar multi-instrumentalist Vasco Ribeiro Casais zet op onwaarschijnlijk meeslepende wijze oude muziek naar zijn eenentwintigste-eeuwse hand. Ook hij treedt aan in de kerk; dus wat zijn mix van elektronica en typische folkinstrumenten daar zal geven, is een groot raadsel, maar wij willen dat alvast oplossen.

Voor zondag 6 augustus reserveren we alvast een plaatsje bij Daniel Norgren, Les Poules à Colin en Charlie Cunningham.

Vorig jaar zagen we Daniel Norgren aan het werk in De Roma waar hij in de hal speelde. Op Dranouter krijgt hij een stek op het grote podium en dat is waar de Zweed thuishoort. Verrassen zal hij weer niet, maar overtuigen des te meer. Dit wordt sowieso een van de hoogtepunten van het weekend.

Naar het schijnt, is Canada een mooi en vriendelijk land. Nu ja, waar Les Poules à Colin wonen, daar willen wij ook naartoe; vier kippetjes, die klinken als nachtegalen, en een haan die geweldig uit de voeten kan met snaren. We laten ons graag een uurtje mee opsluiten in deze ren en we poetsen er nog eens graag ons Frans voor op ook.

En omdat het zondag is en pastoor Cunningham voorgaat, gaan we ook nu nog eens naar de kerk. Charlie Cunningham doorstaat vergelijkingen met Damien Rice, Ben Howard en José Gonzalez en is hier nog niet bekend genoeg. Daar maken we bij deze een eind aan en we verwachten u samen met ons voor het altaar, daar klinkt de man namelijk zo:

Niet akkoord met onze tips, doe dan uw eigen zin en ga naar J. Bernardt, Warhaus, Bazart, Gregory Porter, Brihang, Mira of Tamikrest, maar als u ons op een pint wil trakteren, weet u waar u ons kan vinden.

Meer info? Hierzo!