Die Anarchistische Abendunterhaltung - Zweterige trip down memory lane

DE Studio, 12 mei 2017

Vooral veel vogels die hip waren in de jaren zeventig, tachtig en negentig vanavond in DEStudio; mannen met  paardenstaart, maar ook met een blinkende schedel en dames die met corrigerend ondergoed het moreel en de schijn probeerden op te houden. Mensen zoals wij dus.

Die Anarchistische Abendunterhaltung - Zweterige trip down memory lane

Maar er waren ook een pak jongeren. Dat resulteerde in een volgepakte zaal met allemaal mensen die naar Antwerpen afzakten om te ontdekken wat Die Anarchistische Abensunterhaltung zou aanvangen met de eigen erfenis; hoe ‘Hineininterpretierung’ live zou klinken; hoe één van de strafste avant-gardistische bands van Antwerpen en ruime parking na vijfentwintig jaar zou klinken.

Maar eerst kregen we nog drie hompen improvisatie op dwarsfluit en toetsen van Clear Instant, het duo van Thomas De Prins en Michaël Brijs, dat enkel wist waar het begon (bij de do in dit geval), maar niet wist waar het uit zou komen. Artistiek verantwoord en bij vlagen virtuoos sowieso, maar echt raken deed het ons toch niet.

Dat wist Die Anarchistische Abendunterhaltung wel te doen. De band in de huidige bezetting, met Roel Van Camp (accordeons), Han Stubbe (klarinet, toetsen), Hannes D’Hoine (contrabas en bas) en Jeroen Stevens (drums, marimba) lieten, zoals bekend, het materiaal van de groep bewerken door Rudy Trouvé en brouwden er een cocktail mee met bekende smaken en kleuren, maar die toch weer anders klonk.

Voor de gelegenheid had Trouvé een nieuwe film gemaakt die meeliep met de nummers en geprojecteerd werd op een doek dat, net als de liedjes, eerst in stukken geknipt was en daarna weer aan en over elkaar werd genaaid. Het leidde tot een bevreemdend effect, zeker wanneer je oude leden van DAAU erop zag verschijnen in jonge en oude gedaante om mee te zingen of te spelen. Het versterkte alvast het gevoel van een collage, iets wat de plaat ‘Hineinterpretiering’ ook is.

Die nieuwe plaat werd zo goed als integraal gespeeld op twee nummers na. De songs werden daarbij gegroepeerd in zes delen en als zodanig telkens aan een stuk gespeeld zonder de kans de geven aan het publiek om op adem te komen of lucht te geven aan hun enthousiasme door middel van een applaus. Wie overkookte, begon dus maar mee te gillen of luid “yeah” te roepen.

Het was vooral Jeroen Stevens die met zijn droge humor en weidse gebaren het wit in het vuur hield. De drie anderen musiceerden met verbetenheid en concentratie, maar deden er verder het zwijgen toe. Geen wonder natuurlijk, de vrije songstructuren en onverwachte wissels tussen jazz, pop, klassiek, folk en wereldmuziek verdragen geen verstrooidheid. Voor wie zonder voorkennis in de zaal stond, klonk dit vast even geïmproviseerd als het voorprogramma terwijl alles in feite heel strak georkestreerd was door de man die op zijn luie krent naast het podium zat te genieten: Rudy Trouvé.

Dirigent van dienst Stevens smeet zich op zijn instrumenten en moest al na Gin & Tonic vragen of er een handdoek in de zaal was. Die was er niet en dus zat er niets anders op dan druipend van het zweet de hele trip down memory lane af te wandelen. Dat gold ook voor zijn kompanen. Stubbe toverde naast warme, ook bizarre klanken uit de klarinet en dook af en toe met de neus in een synthesizer. D’Hoine bedreef de liefde hard en zacht met zijn contrabas en Van Camp – op kousenvoeten – speelde soms twee accordeons tegelijk en moest zich vaak helemaal uitstrekken om de effectpedalen te bedienen. U moest het zien en horen om het te geloven.

Ook in de zaal liep de temperatuur op. Onze buurvrouw van Afrikaanse origine werd week in de benen bij Oliphant – waarbij o.a. Roland Van Campenhout in beeld kwam, maar dat had er niets mee te maken. Toen ze hoorde dat er nog maar twee nummers kwamen, bleef ze toch dapper staan.

A Sin So Nasty bracht ook even de nodige rust en er leek zelfs even een koele bries vanuit de coulissen aan te waaien. Die werd nog aangenamer bij Rain Song en dan was het plots voorbij al werd het viertal nog een keer teruggeroepen voor een bis.

Voor wie eraan twijfelde: Die Anarchistische Abendunterhaltung is nog altijd uniek in België. En dan het goede nieuws: de groep is de komende maanden nog her en der te bewonderen.

13 mei 2017
Marc Alenus