#21JaarDaMusic - De vijf beste Belgische platen volgens (jg)

Ook wij willen de "Week van de Belgische Muziek" niet ongemerkt voorbij laten gaan. En we wilden dat meteen combineren met de aankondiging van een feestjaar voor daMusic. Want je bent dan misschien al meerderjarig wanneer je achttien bent, eenentwintig is toch ook nog altijd een magische leeftijd. Dat willen we dus vieren. En beginnen doen we in deze Belgisch Week door enkele van onze redacteurs vijf favoriete Belgische albums te laten selecteren, gekozen uit de laatste eenentwintig jaar.

De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het een ontzettend moeilijke opgave was om een selectie te maken. Dat heeft te maken met het besef dat bij aanvang van deze periode, de feitelijke jaren van muzikale ontdekkingstocht en wilde avonturen al grotendeels gepasseerd werden. Bijgevolg kon ook de band met een volledig “album” sowieso niet zo sterk meer zijn. Meer nog: ik moet tot mijn schaamte en schande bekennen dat ik de grote golf van “nieuwe” alternatieve Vlaamse bands en zijn spin-offs, die ons Afrekening-gewijs werden ingepeperd, al dan niet bewust heb genegeerd. Ik heb daarom een top vijf van albums genomen die wel een eigen verhaal hebben, dat in totaliteit bleef hangen of op eigen manier hoogst in mijn aanzien staat. In één geval gaat het zelfs om een drieluik van albums. Zonder bewuste volgorde.

Syndrome – 'Forever And A Day' (2016)

Eentje uit de Amenra-stal kon niet ontbreken. Al leveren albums van deze band mij niet meer het kippenvel dat ik ooit kreeg. En dat is totaal anders met de werken van dit soloproject van Mathieu Vandekerckhove. Een waanzinnige, lange geluidsbeleving van een dik half uur waarin drones, zwaarte, maar ook heerlijke verhevenheid je compleet verplettert. Enkel al omwille van het feit dat de plaat de band tussen Mathieu en zijn vader belichaamt en generaties overstijgt, maakt hem tijdloos.

Empusae ft. Peter Bjärgö – 'Onus' (2024)

Maar één jaar oud, maar ik moet bekennen dat ik de droevige muzikale tocht van de industrial ambientlegende Empusae aka. Nicolas Vanmeirhaeghe volg. Moest u het nog niet weten: hij lijdt aan een zeldzame oogziekte die hem genadeloos en stap voor stap meer blind maakt en afsluit van de wereld. Dat terneergeslagen gevoel, die onmacht, de eindeloze tristesse om dingen te moeten loslaten en tegelijkertijd het kunnen genieten van wat nog is en rest, daar gaat ‘Onus’ over. Overwhelming Cruelty en Unavoidable Darkness zijn twee titeltracks. Need I say more? Samen met dit verhaal snijdt de enorm penetrante, duistere en diepe postrock-ambient op dit album compleet door de ziel. De Zweedse zanger Peter Bjärgö zorgt voor een extra waas van etherische mystiek met die soms onconventionele stem.

Pura Vida – 'Struggle In The City' (2010)

Wist het Gentse KinkyStar in 2010 dat ze goud in handen hadden, toen ze het debuut van Bregt De Boever en zijn bende uitbrachten? Vast niet. Zijn eigen, gesofisticeerde Lost Ark-homestudio (een ode aan Lee Perry's legendarische Black Ark-studio) en de soundsystem-feestjes, die hij zelf organiseerde, gaven hem al de nodige naam en faam in het rootsreggaewereldje. Maar de internationale bal ging pas echt goed aan het rollen door de vriendschap met ondermeer Ashanti Roy en Cedric Myton van The Congo’s, met wie hij een jaar later zomaar een plaat opnam in zijn Waasland crib. En alsof dat nog niet volstaat, deed hij dat trucje vier jaar later zelfs nog eens over met de legendarische Lee “Scratch” zelf. Wat internationaal gerenommeerde top dubreggaeplaten opleverde, die wereldwijd gegeerd zijn. Ik blijf graag hangen bij de spontaniteit en verslavende roots van Pura Vida's debuut.

Aeons – 'Into Eternity’s Embrace' (2023)

Wie had ooit durven denken dat ik in mijn lijst een uitsluitend digitaal verkrijgbare release zou zetten? Als ik hierbij een wens mag uiten, is het dat dit album ooit op vinyl verkrijgbaar zal zijn. De Brusselaar Julien Demoulin is al jarenlang onder eigen of andere projectnaam (zoals deze) aan het wroeten in de ondergrond van kosmische synthmuziek en drone-ambient. Deze ‘Into Eternity’s Embrace’ is een conceptalbum waarin mens en techniek in de toekomst met elkaar versmelten en samen op zoek gaan naar het sacramentale "Eén": het opperste goed. Lijkt even profetisch als het klinkt, maar dat werkt Demoulin uit in waanzinnig diepe dronesymfonieën, die van ver buiten deze planeet afkomstig lijken. Indrukwekkend in de grootste trap.

Gert Keunen – 'Nordic Noir Trilogy' (2020 - 2024)

Toch een stukje verder verleden. Het geschiedkundige muzikale boek ‘Surfing On Pop Waves’ over het ontstaan van muziekstijlen (met veel praktische tips) van muziekdocent Gert Keunen hielp me door mijn eigen universitair eindwerk heen. Via loungeprojectje Briskey tot het iets meer uitgegroeide verhaal Briskey Big Band ben ik Gert doorheen de jaren blijven schaduwen. Ergens had ik het gevoel dat we beiden een liefde voor de mystiek en desolaatheid van het noorden, belichaamd door een elektronicalegende als Biosphere, deelden. En dan kwam de producer plots op de proppen met een muzikaal drieluik waarvan het laatste deel net uit is: een in eigen beheer uitgebracht magnum opus waarin cinematische ambientelektronica, veldopnamen en neoklassieke stukken met elkaar versmelten. Een perfect muzikaal reisverslag dat ik nog met beetjes aan het consumeren ben.

Stuur trouwens zeker ook je eigen top 5 (niet meer dan dat) door, als je wil. Als we er genoeg binnen krijgen, maken we er een top van. En met een beetje geluk krijg je dan ook nog een Bota'Carte in je mailbox en krijg je een heel jaar lang korting op alle concerten in de Botanique.