Empusae featuring Peter Bjärgö - Onus
Consouling Sounds
Geniet je net als wij nog na van ‘Proslambanomenos’, de alweer acht jaar oude, unieke samenwerking tussen Nicolas “Empusae” Van Meirhaeghe en Peter “Arcana” Bjärgö, ofte een fantastisch stukje etherische, duistere elektronica? Dan is er nu eindelijk opvolger ‘Onus’, de plaat die in feite de titel draagt van dit samenwerkingsproject. Alleen heeft Nicolas deze keer geen sfeerelementen toegevoegd aan de composities van Peter, maar hebben de heren de rollen omgedraaid.
Dat betekent dus dat Empusae voor deze nieuwe release met de composities afkwam, en dat Peter “Arcana” extra stemgeluiden en auditieve effecten toevoegde. Een invalshoek die toch wel een andere soort ambientmuziek maakt, met niet zozeer sacraal verheven, mysterieuze tracks, maar met muziek met een zware emotionele waarde.
Een echt vrolijke plaat is dit niet. Kan ook niet anders. Empusae worstelt nog steeds met een onomkeerbare ziekte die hem langzaam maar zeker het zicht (en ook de greep op het leven) ontneemt. Het mag een ondersteuning zijn dat iemand anders – Peter Bjärgö dus – het onrecht en de onmacht bezingt die hiermee gepaard gaan in openingstrack Overwhelming Cruelty (“The cruelty is overwhelming / It leaves me with no hope.”).
Verwacht je dus aan elektronische sfeermuziek met veel neerdrukkende tonen en een wat zwartgallige teneur. Verwacht je vooral ook aan vier imposante en overweldigende tracks met alleszeggende titels als Unavoidable Darkness of Coiling Despair, waarin een complete melting pot van bewerkte gitaar(drones), e-cello of synths voor een penetrante, donkere ondertoon vol beweging zorgt. En waarin downtempo tribal drums een onontwijkbare cadans opwerpen.
En toch schuilt er in deze fatalistische plaat ook heel erg veel schoonheid. Niet enkel letterlijk, in de tweede gezongen track The Unsound Of Love (“feel the true love, all around you”), maar ook dankzij de hoge fonkeltoetsen die in het mysterieus borrelende, holle Coiling Despair komen bovendrijven. Of via de golvende cellostrijken die zich door het gestaag pulserende nummer heen kronkelen. Of met grootse registers die zowel deze uiting van wanhoop als de wat postrock-achtige afsluiter vol love en oprechte trots steken. Momenten van overgave. Zelfs van hoop.
En weet je wat? Diezelfde emotie vinden we zelfs terug in het donker grollende, intens groeiende Unavoidable Darkness dat weliswaar eindigt in een alles verschroeiende, zwartgrijze noisedrone, maar voordien toch met penetrant livedrumwerk en sacrale zang neigt tot ongrijpbare hoogtes.
U heeft het al begrepen: dit is een atmosferische ambientplaat vol doorleefde gevoelens van een intrigerend hoog niveau. Een samenwerkingsproject waarvoor wij onze hoed afnemen. Een album dat je wat ons betreft zeker een keer in vol volume moet beleefd hebben.