#21JaarDaMusic - De vijf beste Belgische platen volgens (cd)
Ook wij willen de "Week van de Belgische Muziek" niet ongemerkt voorbij laten gaan. En we wilden dat meteen combineren met de aankondiging van een feestjaar voor daMusic. Want je bent dan misschien al meerderjarig wanneer je achttien bent, eenentwintig is toch ook nog altijd een magische leeftijd. Dat willen we dus vieren. En beginnen doen we in deze Belgisch Week door enkele van onze redacteurs vijf favoriete Belgische albums te laten selecteren, gekozen uit de laatste eenentwintig jaar.
De vraag van de eindredactie om even een paar favoriete Belgische albums op te lijsten, leek op papier een makkie. ‘Worst Case Scenario’ van dEUS kwam spontaan opborrelen. Of de eerste van ’t Hof Van Commerce. Tot de aap uit de mouw kwam: “… van de afgelopen eenentwintig jaar”. Tja, bizar, maar hoe recenter, hoe dieper ik toch in mijn geheugen moest peuteren.
Styrofoam – ‘I'm What's There To Show That Something’s Missing’ (2003)
Belgische release op het Duitse, maar wereldvermaarde label waarvoor het hokje "indietronica" werd uitgevonden. Ik had even goed een andere plaat van Styrofoam kunnen kiezen, maar omdat spontaan het nummer A Heart Without A Mind bij me opkwam, kies ik deze. Misschien ook omwille van de cryptische titel (als ik het me goed herinner, werd de titel geplukt uit een aflevering van 'Jeopardy', de Amerikaanse versie van VTM-quiz 'Waagstuk').
Girls In Hawaii – ‘Everest’ (2013)
Voor mij één van de mooiste comeback-platen. Na de fatale crash van de drummer, verdween het beloftevolle bandje uit Eigenbrakel even, maar de bandleden pikten de draad terug op met Misses, postuum gericht aan hun verloren buddie. Het album werd een nesteling van herinneringen, rouw en hoop.
de portables – ‘The Killing Horizon’ (2016)
Machtige dubbelaar met als episch hoogtepunt The Undercurrent. Er staan best wel wat platen en cd’s van de portables bij mij in de kast, maar het vaakst grijpen we naar deze. Vandaar dus… Een aantal concerten van de begeleidende tournee werden ingeleid door een universiteitsprofessor die het wetenschappelijke werk van de Duitse wetenschapper Wilhelm Killing uit de doeken deed.
Peuk – ‘Peuk’ (2019)
Nul procent gesofisticeerd, honderd procent in your face. Punk, gitaren en geschreeuw zoals ik punk, gitaren en geschreeuw het liefst heb. Peuk was (is) niet alleen live verschroeiend, maar trok dat spoor van vernieling door op dit debuut uit 2019. Ter voorbereiding van dit stukje, stootte ik op de recensie van de plaat. Als je weet waarom Peuk het kleinkind van Cobain en Love genoemd werd, luister dan eens naar pakweg Faceless Doll In Voodoo.
Amenra – ‘Mass VI‘ (2017)
Als er één Belgische band is die momenteel wereldwijd potten (en trommelvliezen) breekt, dan is het zonder twijfel Amenra. Ik zag hen voor het eerst in 2006 op Pukkelpop, maar klampte pas tien jaar later echt aan. De eerste release die ik bewust meebeleefde, was ‘Mass VI’ (in West-Vlaanderen ook wel ‘Messe Zesse’ gedoopt). Dat bewust meebeleven mag je gerust letterlijk nemen, want mijn malaise tijdens de releaseshow in de AB (nog steeds integraal terug te vinden op YouTube) ben ik nog lang niet vergeten. Een paar jaar later krabbelde Colin H. Van Eeckhout “Sorry voor de vleeshaken”, op een solo-plaat die een kennis voor me kocht en aan de merch liet signeren.
Barst / RM74 / Treha Sektori – ‘TriMuerti‘ (2015)
Er werd gevraagd naar vijf Belgische platen. Aangezien deze slechts voor een derde Belgisch is, kom ik uit op 5,33 – wat we nog steeds naar vijf afronden, nietwaar? Ken je die mop van die Belg, die Zwitser en die Fransman? Nee, maar dit muzikale drielandenpunt in de Consouling Sounds-catalogus komt nog heel regelmatig onder de pick-upnaald terecht. Meesterklas in kathedralen bouwen (en neerhalen). Waa-waa-waa-waanzinnig gedroned!