Weyes Blood - And In Darkness, Hearts Aglow
Sub Pop Records
Het duurde even vooraleer de aardlingen deze engelenstem ontdekten, maar vanaf album drie, ‘Front Row Seat to Earth’, sloeg de vonk over en met ‘Titanic Rising’, de vorige plaat en eerste deel van een trilogie, was het helemaal raak. Vooral de single Andromeda wist miljoenen harten te veroveren.
Nu, na drie jaar wachten, is Natalie Mering oftewel Weyes Blood terug met deel twee van dat drieluik. In het eerste deel gloeiden sintels van naderend onheil, op ‘And In The Darkness, Hearts Aglow’ is haar hart gloeiend heet en springen de tranen ons in de ogen… door de rook natuurlijk. De betoverende, tijdloze arrangementen en prachtige zang hebben daar niets mee te maken.
Eerlijk gezegd zijn die een filter voor de bloedserieuze teksten die Mering zingt. Ze stelt zich veel vragen bij het steeds maar groeiende individualisme dat recht naar de afgrond van totaal isolement leidt. Er waren nog nooit zoveel communicatiemiddelen als nu, maar we worden tegelijk misleid en tegen elkaar opgezet. Is er nog wel ontsnappen mogelijk uit de omheinde Vinegard waarin ieder van ons zich teruggetrokken heeft?
Misschien wel, want we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. It’s Not Just Me, It’s Everyone was niet voor niets de eerste single. Daarin zingt ze: “We've all become strangers / Even to ourselves / We just can’t help.” U merkt het: Weyes Blood graaft dieper dan de doorsnee singer-songwriter.
En ze koppelt soms onverwachte zaken aan elkaar. Zo is tweede single Grapevine tegelijk een song over James Dean en over ons verlangen naar connectie (en het onvermogen daartoe) en vertelt God Turn Me Into A Flower, de mythe van Narcissus om de link te leggen met onze zucht naar perfectie via technologie zonder het wonder in onszelf te zien.
Ze noemt onze tijd een “lost time” in Children Of The Empire, maar tegelijk pleit ze om weg te stappen van alle angsten. We hebben er de tijd niet meer voor, klinkt het in één van de meer opwekkende nummers van deze plaat die, ondanks alle sérieux, vooral serieus warm en zacht klinkt.
Alleen Twin Flame kreeg een koele, mechanische drumcomputerbeat mee en ijzige synths. Het is een vreemde keuze voor een song met die naam, maar wie de song tot het einde beluistert, zal wel begrijpen waarom ze hier deze keuze maakte.
Onze favoriet op de plaat - naast de singles dan - is The Worst Is Done, waarin een zachte, akoestische gitaar het wint van kille, mistige synthlijnen, ook al klinkt Merin zelf weinig optimistisch, als ze lijkt terug te blikken op de pandemie en de gevolgen ervan: "They say the worst is done / And it’s time to go out, grab onto someone / They say the worst is done / But I think the worst has yet to come / Now, I hear it from everyone / We’re all so cracked after that”, zingt ze en in de achtergrond gaat een koortje van “papapapa”.
Weyes Blood wil geen pasklare antwoorden bieden of grote verklaringen afleggen, maar ze lijkt zich teder te verzetten tegen de eigen angsten en onzekerheden, verwarmt je hart met prachtige zang en lijkt je, ondanks alles, toch teder bij de hand te nemen richting een betere toekomst. Het kan natuurlijk ook alleen maar ons gevoel zijn. Deel drie zal duidelijkheid scheppen.
Op 5 februari staat Weyes Blood in de Botanique. Vorige keer in de Rotonde, ditmaal in de Orangerie.