Warhaus - Ha Ha Heartbreak

Pias Records

Het spijt ons, maar Balthazar hebben wij nooit echt gevoeld. We hebben hen wel eens live aan het werk gezien en opgemerkt dat de klasse van die band onmiskenbaar is, maar toch konden wij nooit die connectie maken. Met Warhaus lag dat altijd een beetje anders.

Warhaus, het soloproject van Balthazar-frontman Maarten Devoldere, wist ons namelijk wel te pakken. En dat was al zo van bij het debuut. Maar met 'Ha Ha Heartbreak' worden de puntjes pas echt op de i gezet en worden de nodige uitroeptekens toegevoegd. Laat ons het anders stellen: waar het enthousiasme voorheen nog getemperd werd, laten we nu alle teugels vieren: 'Ha Ha Heartbreak' hoort in het eindejaarslijstje.

Zo, daarmee hebben we de conclusie van deze recensie al weggegeven. Nu nog even onderbouwen. Eigenlijk vraagt dat weinig moeite, maar zeggen dat de muziek voor zichzelf spreekt, is uiteraard niet echt een passende uitleg. Dus proberen we toch maar iets dieper in te gaan op deze parel.

De singles konden in elk geval niet beter gekozen zijn. Open Window was een open uitnodiging om ongeduldig af te wachten wat er nog zou volgen. Ongetwijfeld is het geen toeval dat daarmee de plaat wordt geopend. De referenties aan Franse films uit het vorige millennium zijn overduidelijk, maar wat Devoldere ermee gedaan heeft, is bijna fysiek voelbaar. Het filmische deuntje is al een paar weken niet uit ons hoofd weg te branden. Heerlijk hoe je erdoor wordt ingepalmd en de schijnbaar verdwaalde piano maakt het nog spannender.

En dan was er nog Desire, waarin dat smachtende nog meer naar voor bovenkomt. Gedragen door die typische meervoudige zang, die zo stilaan het handelsmerk van Warhaus is geworden, wordt de grond hier onder je voeten weggezogen en val je oneindig diep in die put van verlangen.

Maar er is uiteraard heel wat meer. Afsluiter Best I Ever Had start met een eenzame gitaar en de al even troosteloze (troostende?) stem van Devoldere vooraleer ritmesectie en piano invallen en uiteindelijk ook nog die stemmen hem vervoegen. Het resultaat is ongetwijfeld goed voor een volgende single, die de klasse nog meer van deze plaat zal doen afstralen.

Opvallend tussendoortje is Mondello's Melody, die deze keer zonder woorden en in amper één minuut datzelfde gevoel van begeerte weet te vangen. Of misschien is het de rest van de songs, die onze geest gewoon in die richting heeft geduwd. Wat er ook van zij: het een tussendoortje noemen (zoals wij hierboven deden) doet het kleinood onrecht aan.

Intussen speelden wij de plaat al een paar keer af. Gewoon na elkaar zonder tussenpauze. En steeds weer worden we ingepalmd door die groove in combinatie met het hunkerende gevoel dat van de songs uitgaat. Warhaus heeft een (voorlopig) hoogtepunt bereikt en wij kunnen niet wachten om te horen hoe dat vanop een podium klinkt.