Vincent Coomans - The Great Rebuild

Illuminine Records

“How long does it really really take to get over something this big?”, klinkt het in het meest Americana klinkende nummer op de plaat. Bij ons duurde het enkele luisterbeurten, hoewel we elke keer weer werden geraakt door iets anders;

Rouw was altijd al een belangrijk thema in het werk van Vincent Coomans, maar de zwartste periode werd min of meer afgesloten in april 2020, toen hij de eerste single van dit album uitbracht. Must I Always heette die en het werd gekenmerkt door een indringende mix van strijkers (Esther Coorevits), trompet (Wouter Vercruysse), piano en de stem van Coomans.

De daaropvolgende singles zoals Desire, Slow Down en The Great Rebuild maakten duidelijk dat de nu drieëndertigjarige op zijn minst qua sound een andere weg in zou slaan op de plaat, die niet voor niets de titel ‘The Great Rebuild’ meekreeg. Must I Always werd destijds opgenomen samen met Filip Tanghe (Balthazar, Warhaus) en in de richting van die twee bands schoof de sound van Coomans op.

Niet dat hij volledig wegdreef van de klank van de debuut-ep waarmee hij tot in 'Duyster' geraakte. Dat bewees Slow Down al en met Drifting Away en Drawing The Lines staan er nog een paar verstilde tracks op die de vroegste fans zeker zullen kunnen bekoren. De tweede stem van Frie Mechele (momoyo) voegt hier en daar zelfs nog diepte toe.

Maar de nummers, waarop er meer elektronica wordt gebruikt zoals de reeds aangehaalde singles en Do You Feel Okay?, zullen zeker voor enkele op en neer gaande adamsappels gezorgd hebben bij de fans van het eerste uur. En ook de andere nummers zijn veel rijker aangekleed dan voorheen. Eén en ander staat voor de persoonlijke groei van de man.

Een hele rist bevriende muzikanten kwam dan ook meespelen en ze brachten koperblazers, strijkers, klarinet (Take The Fall), synths, bos, drums en gitaar mee. En terwijl Coomans vertelt over de impact van de rouwprocessen in zijn leven, zijn onzekerheid en andere gevoelens bij het kersverse vaderschap, schragen zij zich rond hem.

Stilaan vervelt de schuchtere muzikant naar een nieuwe versie van zichzelf die weliswaar af en toe nog een kleine terugval aanvaardt, maar overall toch veel sterker staat en zichzelf en de muzikanten af en toe voluit laat gaan in prachtige arrangementen van Jonas Bruyneel.

Het resultaat is een erg gevarieerde plaat die weet te ontroeren, maar ook te begeesteren. Een prachtige debuutplaat waaraan te horen is dat er lang en met veel toewijding en door veel mensen aan werd gewerkt.