The Weather Station - How Is It That I Should Look At The Stars
V2
We zijn nog maar net hersteld van de fluwelen pandoering die de vijfde plaat van The Weather Station, 'Ignorance', ons het afgelopen jaar bezorgde en die hen in menig eindejaarlijstje katapulteerde, vaak tot in de hoogste regionen, en hopla, daar is mevrouw Tamara Lindeman alweer met een nieuwe plaat. En het is andermaal een heel goede. Voilà, in principe hoeft u de rest van het verhaal niet meer te lezen, tenzij u benieuwd bent waarom het opnieuw een goede is.
Slechts een jaar na 'Ignorance' is er inderdaad 'How Is It That I Should Look At The Stars'. Hij is er zo razendsnel, omdat het eigenlijk een soort van tweelinghelft is van de vorige plaat. Ongeveer geschreven in hetzelfde tijdsgewricht, emotioneel en thematisch perfect in het verlengde liggend en blijk gevend van dezelfde kwetsbaarheid. Opgenomen, sober maar doeltreffend, in welgeteld drie dagen met een splinternieuwe groep, bestaande uit Christine Bougie op gitaar en steelgitaar, Karen Na op sax en klarinet, Ben Whiteley op contrabas, Tania Gill op Wurlitzer, Rhodes en pianet en Ryan Driver op fluit en piano.
Het is vooral de piano die hele plaat overheerst en een intense kleur geeft. Kwetsbaarheid, onthechting, conflict en liefde in alle facetten in tien breekbare liedjes, die soms aan Joni Mitchell doen denken in de soberste arrangementen en op andere momenten aan Beth Gibbons bij haar samenwerking met Rustin Man. Lindeman had initieel niet de bedoeling om deze songs ooit te laten horen, maar aangezien ze deze liedjes zelf beschouwde als van de besten die ze ooit schreef, keek ze even rond in Toronto en vond ze spelers uit de jazz- en improvisatiescene om om haar bij te staan.
En als bij toeval waren dat meer vrouwen dan mannen, hetgeen bijdroeg tot de sereniteit en kalmte die de songs nog een niveau hoger tilden. Geen percussie, geen drums maar een compleet dienende rol van de instrumenten die de stem van Lindeman aanzetten tot gracieuze stiltes, die vaak meer zeggen dan wanneer er wel gespeeld wordt. Less is more.
Niet toevallig was soortgelijke muziek een inspiratie. 'Chet Baker Sings' uit 1956 en 'Shadows In The Night' van Bob Dylan uit 2015 bejegenen jazzstandards met het nodige respect. Het was ook die klassieke aanpak die nagestreefd werd: “Naive in the way that American songbook songs often are; naive in the way of reaching towards something with that sort of crushing longing, naive in terms of melody and simplicity.”
Opgenomen op het kruispunt van een serieus gerucht over een virus dat explodeert in een wereldwijde pandemie. Want het was 10 maart 2020 in de Canterbury Music Studio in Toronto. Goed drie dagen later was alles dus compleet veranderd. Van de ene wereld in de andere. En alhoewel Endless Time geschreven werd in onverdachte tijden, kreeg het bijna een profetische klank: “It’s only the end / of an endless time.” Persoonlijke favoriet is Ignorance. Eigenlijk had dat de titeltrack kunnen of moeten zijn van de vorige plaat, maar pas hier wordt hij ten tonele gevoerd. Hoe vaak hoor je nog een klarinet weerklinken in een popnummer? Mooi!
The Weather Station, wie kende ze (nog) niet. Uit Canada en niet aan het proefstuk toe met deze zesde lp (zie ook deze en deze). Maar het is pas de tweede die wereldwijd uitgebracht werd. Schuif de gordijnen dicht, gooi nog een blokje op het haardvuur en geniet. En wie bereid is om het haardvuur achter zich te laten, kan op 25 maart het stille wondertje uit Canada live horen en zien in de Botanique.