The Stone Souls - The Stone Souls

TJamp Records

De lockdown van afgelopen voorjaar staat iedereen nog in het geheugen gegrift. Een tijd waarin de wereld volledig op zijn kop stond. Het is bekend dat uit ellende ook veel moois voort kan komen en het bewijs is in Nederland geleverd. Gitarist-bassist-liedjesschrijver Theodor Versteegen ging tijdens de lockdown niet wachten op het einde van de wereld. Nee, hij begon liedjes te schrijven en vormde met zangeres-trompetiste Lina Kuipers een nieuwe band: The Stone Souls. Samen namen ze tien liedjes op met Maarten Zaagman achter de knoppen en Robert Liwier op drums. Eindresultaat: het gelijknamige debuut. Niet zomaar een debuut, maar één van formaat!

Het album trapt af met There Is No Such Thing As Control. Een prachtig nummer dat op slinkse wijze pop combineert met invloeden van Americana en door het gitaarwerk de alternative rock van The Smiths en R.E.M. in herinnering brengt. Niet de minste referenties. Wij zijn al meteen enthousiast en het is pas het eerste liedje.

The Stone Souls wordt naar eigen zeggen beïnvloed door de stonerrock en Americana. Dat hoor ook in de gritty single Keep Diggin' waarin ook een scheut bluesrock zit. De mooie stem van Kuipers staat haast haaks op de smerig scheurende en overstuurde slidegitaarpartij van Versteegen. Maar verdomme, wat werkt dat goed! De meest recente single - het dromerige In Another Life - bespraken we al eerder en ook bij de zoveelste draaibeurd verliezen wij ons erin. Prachtig! Hitmateriaal heeft de band in handen met My Baby Is Rather High On Cocaine. Een sterke rockstamper met catchy hooks en sterke riffs. De meerstemmige zang laat het pakkende refrein er echt uitspringen. Zo maak je dus een goede rocksong. 

Via de Ennio Morricone-achtige instrumental Headhunters Land en het pakkende Home komen we uit bij het massieve Why Would You. Het is één van de hoogtepunten op dit toch al niet misselijke album. The Stone Souls trappen het gaspedaal in en komen andermaal uit je speakers denderen. Strak en stuwend drumwerk, een overstuurde baslijn en eengroove waar je u tegen zegt. Ook nu weer verweeft Kuipers de indrukwekkende zang met het geheel. “I feel the blood pumpin 'through my veins”, zingt Kuipers. En dat voelen wij ook; Het doet een beetje denken aan De Staat maar die kan hier een puntje aan zuigen.

Deze plaat is op alle vlakken een voltreffer: goed geproduceerd, goed gearrangeerde liedjes, goed uitgevoerd en soms zelfs subtiel gelaagd. Het stampt, schuurt en ontroert. Het is ook een visitekaartje voor als concerten weer mogen. Want geloof ons: hiermee wordt menige festivalweide en zaal platgespeeld.