The Geraldines - Never Worry Always Worry
Eigen beheer
Was Mechelen de laatste decennia een bakermat geworden voor de hiphop, rap en r&b van ABN over Safi tot IKRAAAN, dan beginnen de zwaardere gitaren in de Dijlestad terug een plaats op te eisen. Een nieuwe Mechelse gitaarrockscene is aan het ontploffen met als speerpunten Psychonaut (die dit jaar op nummer tweeënveertig in 'De Zwaarste Lijst' debuteerden en wiens plaat ‘Unfold The God Man’ wereldwijd werd gereleased door Pelagic Records), Pothamus (op wiens debuutplaat we amper nog kunnen wachten), L’itch (die ook net het debuut uit hebben) en reken daar ook maar The Geraldines bij.
Met debuutalbum ‘Never Worry Always Worry’ zetten The Geraldines een stevige stap vooruit. Na de ep ‘Fluff’ van drie jaar geleden, begonnen ze aan de voorbereidingen van het eerste full album. Muzikaal leek alles op wieltjes te lopen, tekstueel ging het minder vlot. Komt daarbij dat de moeder van zanger Bart na jarenlange psychische problemen diende opgenomen te worden. De moeder-zoon-relatie wordt danig op de proef gesteld, maar vormt tevens een voedingsbodem om de nieuwe plaat tekstueel te stofferen. Woede over het verleden, maar ook het naar elkaar toe groeien en vergeving zorgen voor een nieuwe toekomst.
The Geraldines kozen voor het artwork van de plaat voor de foto ‘Restauration du Lac de Montbel’. De foto werd genomen in het Zuiden van Frankrijk tijdens een performance van de Belgische kunstenaar Maarten Vanden Eynde op een meer dat jaar na jaar verder uitdroogt onder invloed van de klimaatopwarming. In zijn werk zet de kunstenaar de tijd stil en probeert hij een proces of een gevolg ervan te vatten, terugkijkend op het verleden en vooruitblikkend op de toekomst.
Opener Cardinal zou je in een onbewaakt moment als een goede, nieuwe Pixies-song kunnen beschouwen met die droge drumsound, Joey Santiago-gitaren en teksten die uit het brein van Zwarte Frank ontsproten hadden kunnen zijn. Ook het abrupte einde van deze spannende tweeënhalve minuut is vintage Pixies. Maar ons hoor je niet klagen. “The problem is my selfdestructive side”, is een mantra die in je oor blijft hangen lang nadat de song voorbij is.
Het hoeft niet altijd rechttoe rechtaan gitaargeweld te zijn, er mag al eens met een walske of een Sonic Youth-gitaarlick geëxperimenteerd worden. Zoals in Lamb, een ongewoon rockritme met vertwijfelde zang en een stevige riff. Op het einde is er een fijn samenzangmoment met de hele groep en wat feedback. Meer moet dat niet zijn. Plz Turn Yr Fall Into A Somersault is dan weer shoegaze in de beste Slowdive-traditie, maar naar Geraldines-normen barst het tweede deel van de song open in een compleet andere richting met feedback en noise.
The Geraldines houden er wel van om songs op te delen in verschillende stukjes, elk met een eigen sfeer en tempo. Een andere band had uit Hollow gemakkelijk nog twee of drie andere songs kunnen puren. Het is dan ook niet voor niets het langste nummer op de plaat. Dat er in het midden van de song plots een trombone opduikt, was evenwel iets dat we niet meteen hadden zien aankomen.
Zelf noemen de bandleden Car Seat Headrest, Modest Mouse en Pixies als invloeden voor deze plaat, wij rekenen daar met graagte ook nog Pavement en Kurt Vile bij. ‘Never Worry Always Worry’ klokt af op zo’n zevenendertig minuten met negen nummers. Al had het evengoed een dubbelalbum kunnen geweest zijn als alle ideeën in de songs volledig uitgewerkt zouden zijn, maar laat dat experiment met verschillende sounds nu net de kracht zijn van deze plaat.