The Geraldines - 'Fluff'

Het mag nu toch wel eens wat gaan versnellen voor het Mechelse The Geraldines. Drie jaar op rij geselecteerd worden voor StuBru’s De Nieuwe Lichting, een massa aan liveshows – zelfs in barre herfst en wintertijden, een cv met prijzen en lofbetuigingen waar men van mag gaan blozen. En dan nu een ep op Thanks But No Thanks Records (met een wat weinig ontvankelijke hoes ... hum).

We vergeten er nog wat aan toe te voegen: een bloeiende online fanbasis. Want dit kwartet weet de Facebook generatie netjes te bespelen, zo blijkt. Maar kom – het gaat hier even om de muziek. Zeven songs lang. ‘Fluff’.

The Geraldines begrijpt dat ruw niet noodzakelijk razendsnel of wild hoeft te zijn. Een zware bas en scherp snijdende gitaar helpen ook als wapens om van wat tragere songs stevige powerbeesten te maken. Zeker dan als brulboei Bart Van Der Elst de micro krijgt en duidelijk de identiteit van de band naar zich toe trekt. De band doet echter veel meer dan rocken in een klassieke bas-drum-dubbele gitaarbezetting. Vooreerst hebben het gros van hun nummers een wat poppy, vlotte melodielijn en klinkt hun muziek erg toegankelijk, zelfs wat herkenbaar. Vervolgens blijkt ook duidelijk dat de vier jongens niet vies zijn ritmeverschuivingen, getuige de voortdurend accelererende en afnemende single Cue. Tel dat nu allemaal op en je hebt Pixies … eeeuh … The Geraldines (of verscheen een song als Pinprick nu toch al eens op ‘Bossanova’?)

Misschien dat het instrumentale intermezzo dat deze ep netjes in twee snijdt niet echt had gehoeven. Zeker niet wanneer blijkt dat de Mechelaars nadien stevige moeite hebben om opnieuw op dreef te geraken – of in feite zelfs nooit echt helemaal terug wakker worden. Gelukkig smeert de bijna zeven minuten durende, epische en ziel beroerende ballade en titeltrack van deze plaat een dikke laag zalf op de wonde. In elk geval zet deze ep hopelijk de deur open voor het grote werk. Geraldines: check!