The Dutch - Solid Ground

Run The Story

The Dutch doen de bandnaam eer aan op het (min of meer) vijfde volwaardige album.

Het is van 2016 geleden dat The Dutch nog een full album uitbracht, eentje dat door ons toch werd gesmaakt. Tussen 'Four' en nummer drie zaten nochtans dertig jaar met als logisch gevolg dat het een andere band was geworden. En het is die band die je ook nu terughoort.

Tekstschrijver Hans Croon heeft nog steeds een kritisch oog en laat dat ook doorschemeren in de songs. We hadden ook niet anders verwacht. Opener Fairytales drukt de moderne mens met de neus op de feiten. Hopelijk klinkt dit nummer inhoudsgewijs snel gedateerd, maar we vrezen er een beetje voor. Muzikaal hoef je daarvoor niet bang te zijn. Het zijn nog steeds pure popsongs, die uit de pennen van The Dutch vloeien.

En die popsongs kunnen vlot binnenglijden zoals het openingsnummer of het soulvolle, met lekkere trompetklanken gelardeerde There's My Firstborn Talking. Daar lusten wij alvast pap van. Het daaropvolgende One Fine Day In Heaven heeft een duidelijk ironische ondertoon (zelf verwijzen ze naar Randy Newman). De aanzet van What's Your Problem, Dear doet ons dan weer denken aan Elvis Costello ten tijde van 'Punch The Clock'. En dan is er nog Satie, die we terughoren in het begin van het titelnummer. Zeiden we al dat dit een bijzonder divers album is geworden?

Want er is meer dan voldoende ruimte voor afwisseling. Alida Pott kenden we al als vooruitgeschoven single. Het walsje met Fay Lovsky als backingzangeres klinkt nog even verleidelijk als dat eerder al het geval was. Ze doen dat trouwens nog een keer, de wals bovenhalen, zij het toch iets anders in Hare, een song die trouwens met dat andere walsje ook gemeen heeft dat het over kunst gaat, één van de thema's naast politieke en sociale kwesties, waar Hans Croon zo graag over schrijft.

O ja, we moeten nog verduidelijken wat we bedoelden met de inleiding. The Dutch verweeft namelijk steevast Hollandse elementen in de songs. Dat kan gaan om de kunst die allemaal van Nederlandse makelij is, maar er is ook het doorklinken van een Nederlands accent in het parlando dat I Can See A Woman Crying rijk is. Misschien is het vergezocht, maar ons deed dat alles aan Arno denken, die ook altijd Belgische elementen in zijn muziek stopt. Het verankert de muziek in de eigen omgeving. En dat verdient lof.

Zo is 'Solid Ground' een uitstekende langspeler met ouderwetse popmuziek geworden. En dat hoeft niet altijd een pejoratieve bijklank te hebben. Integendeel zelfs, het is hier vooral een blijk van kwaliteit.