The Dutch - Four

Eigen beheer

The Dutch, dat was dat Hollandse bandje dat in de jaren tachtig heel even furore maakte met die ook nu nog uitstekende lp ‘This Is Welfare’, waarop ook dat aanstekelijke, pianogedragen titelnummer, dat aan het beste van Joe Jackson deed denken. Die The Dutch zijn nu, na dertig (!) jaar terug.

De jonge geweldenaars zijn intussen mannen van middelbare leeftijd geworden. Het enthousiasme is toen uitgelopen op een split, maar het bleef wel kriebelen en dus ging het viertal rond de broers Hans en Bert Croon terug aan het werk. ‘Four’ is het resultaat.

Eerste vaststelling: weg is het frisse pianogeluid dat ‘This Is Welfare’ kenmerkte en waar wij net door gecharmeerd werden en als een blok voor vielen. De piano van Bert Croon is er nog, maar je moet er meer naar zoeken. En dan vind je ze terug in een nummer als Basically Your Love. Maar daar ontbreekt het wat aan panache. De cameo in Mr Taxi Driver tellen we dan even niet mee.

Het wollige basgeluid, dat zo typisch was voor de eighties, hoor je nog even terug aan het begin van Is This Your House, maar is verder ook grotendeels verdwenen. Maar frontman en gitarist Hans Croon geeft in het boekje al aan dat The Dutch van die tijd niet meer The Dutch van nu is. En daar hebben wij respect voor. Het klopt ook dat deze plaat in niets lijkt op wat ze toen deden. Een beetje jammer, maar tegelijk ook moedig.

Aan inspiratie in elk geval geen gebrek. ‘Four’ bevat veertien songs en zowat vijftig minuten aan muziek. En het gevoel voor een song is er nog steeds. Het echt avontuurlijke mag dan al een beetje verdwenen zijn, het begint toch veelbelovend. Meer nog: we werden verrast toen de gitaar van Hans Croon ons in opener Money binnen zoog. Iets wat hij nog eens overdoet in single Fine Shields Are We. In Brighton And Hove zijn het de vrouwelijke (backing) vocals en de frisse gitaarsolo, die de aandacht vasthouden.

Naar het einde toe worden wij met Bye Ministry Man zelfs herinnerd aan Bungalow Bill (van The Beatles). En ook de blazers in Father zijn aangenaam en een verrijking. Ze geven hun geheimen niet meteen prijs, deze liedjes. Wel moeten we toegeven dat ze ons tussendoor – misschien ook vanwege de lengte van de plaat – soms eens kwijt raken.

Dit zijn songs die met vakmanschap werden gemaakt. Misschien vallen ze minder op in het zo uitgebreide muzieklandschap dat je tegenwoordig moet uitkammen op zoek naar de krenten in de pap. Maar dan nog staan hier goede popsongs op, die je even de tijd moet geven en dan vast je neuronen zullen stimuleren.