The Chills - Snow Bound

Fire Records

Snow Bound

The Chills speelden deze zomer nog ten dans op Boomtown en daar klonken hun nieuwe nummers frisser dan de classics volgens onze man. En zoals dat altijd gaat: onze man heeft gelijk.

‘Snow Bound’ komt slechts drie jaar na ‘Silver Bullets’, het vorige album van deze Nieuw-Zeelanders. Geen big deal? Weet dan dat de plaat daarvoor dateert uit 1996. Dit is dan ook nog maar pas de achtste plaat in de ruim dertig jaar dat de band bestaat.

En toch lijkt er al die tijd weinig veranderd. Zelfs de vele ledenwissels hadden weinig invloed op de sound van The Chills. Vanaf de eerste tonen van opener Bad Sugar weet je: dit is er eentje van The Chills en dus verwacht je geen shockerende teksten en geen ruige wall of sound.

Je weet immers: The Chills, dat is schijnbaar simpele jangle-pop die onberispelijk gespeeld wordt met teksten die wel indringend en eerlijk zijn, maar door zanger frontman Martin Phillips steevast gezongen worden alsof hij schouderophalend en huppelend door het leven gaat. Denk aan The House Of Love of Inspiral Carpets; twee weliswaar Britse bands, maar qua sound verwant aan hun tegenvoeters en tevens tijdgenoten.

Misschien daarom dat eerste single Scarred weinig deining veroorzaakte. Het is nochtans één van de betere songs op de plaat met stevige, gierende synths en een tekst die verraadt dat Phillips niet klaar is met zijn status als vijftigplusser. “Deep down” klopt nog altijd het hart van een jonge postpunker.

Maar hij kan zijn leeftijd niet wegsteken. Op ‘Snow Bound’ beweent hij verloren helden, kijkt hij terug op relaties, die vervlogen, en is hij zich goed bewust van zijn sterfelijkheid. Allemaal zaken die zijn meegegroeide fans zeker zullen herkennen.

En Phillips verpakt zijn demonen in goed in het oor liggende, zelfs fris klinkende songs. Ze mogen dan wel niet wereldschokkend vernieuwend zijn, maar het zijn wel stuk voor stuk goed geconstrueerde liedjes die stuk voor stuk singlepotentieel hebben.

Toch staan er ook een paar missers op deze plaat. Deep Belief slaat de bal mis, ondanks de fraaie instrumentatie. De tekst is te repetitief en te klef. Samen met Lord Of All I Survey, lijkt The Chills plots een van die “catholic rock bands” die de Heer prijzen met rock-‘n-roll. Sorry, maar voor ons hoeft dat niet. Ook het soort kindertaal van Eazy Peazy (die titel alleen al doet ons gruwelen) past gewoon niet bij een rockband die zichzelf au-sérieux neemt. Dat Phillips die maar spaart voor zijn kleinkinderen.

Een Heavenly Pop Hit of een klassieker als Pink Frost levert The Chills niet af op deze plaat, maar Phillips wordt wel waardig ouder en dat is niet iedereen gegeven.

13 september 2018
Marc Alenus