The Bony King of Nowhere - Silent Days
Unday Records
Elk seizoen heeft zijn eigen soundtrack. Nu de warmte van de laatste zonnestralen van de Belgische indian summer stilaan is verdwenen, is het dan ook tijd voor wat muzikale, herfstige melancholie. Het mag dus een gelukkig toeval heten dat The Bony King of Nowhere met ‘Silent Days’ dé soundtrack van dit seizoen heeft geschreven.
Toegegeven, ondergetekende heeft hem hoog zitten, Bram Vanparys. Hij heeft een gouden stem en ’s mans werk is niet voor één gat te vangen. Er is in de Belgische muziekwereld zeker geen mooiere blend van stemmen dan Vanparys met zijn kompanen Douglas Firs en Cleo Janse. We herinneren ons een concert in het Openluchttheater Rivierenhof, waar het kippenvel ondanks een zwoele zomeravond een optreden lang op onze armen te voelen was. Zijn vorige album ‘Wild Flowers’, toen nog als Bony King, was onversneden Americana en vonden wij zo goed dat we het een plekje gaven in onze top 10 van 2015. Die nadrukkelijke aanwezigheid van de pedalsteel, heerlijke harmonieën en gewoon oerdegelijke songs… beter zal Vlaamse Americana nooit worden.
Drie jaar en een writer’s block later, is er een heel andere plaat uit de bus gekomen. Bony King is opnieuw The Bony King of Nowhere geworden en de Amerikaanse sound van ‘Wild Flowers’ heeft plaats geruimd voor een geluid uit pakweg de Vlaamse Ardennen; iets compleet anders. En weet u wat daar nog het strafste aan is? Het is nog verdomd goed ook.
Wie het geluk heeft om bijvoorbeeld de eerste single Every Road te kennen, zal dat ongetwijfeld volmondig beamen. En anders raden we die persoon een bezoek aan een neus-,keel- en oorarts aan. Het is een intrigerend nummer met meer laagjes dan de doorsnee lasagne. Beschouw het als een succesvol kraslot: per laagje dat je wegkrabt, begint de wereld er een beetje mooier uit te zien. Wat op zich misschien vreemd is, want Vanparys heeft een echte break-upplaat geschreven. Zijn huwelijk liep op de klippen en hij had een herbronningsperiode nodig. Maar zoals duizenden grote artiesten voor hem weet The Bony King die pijn om te zetten in iets prachtigs.
Every Road is zeker geen op zichzelf staand hoogtepunt op ‘Silent Days’. Dat maakten ook de (al even fraaie) tweede en derde single, Like Lovers Do en de titeltrack, al duidelijk. En wat nog meteen opvalt, is hoe je voelt dat al die songs gerelateerd zijn. Anno 2018 is het (helaas?) geen gewoonte meer dat mensen nog een plaat op klassieke wijze van begin tot einde beluisteren, maar we adviseren u toch om dat met ‘Silent Days’ wél te doen. Want net als op zijn vorige platen slaagt Vanparys erin om van zijn songs een coherent geheel te maken. De negen nummers lijken wel een Siamese negenling. Ze vloeien naadloos in elkaar over, lijken op elkaar zonder in de verste verte hetzelfde te zijn. Erg subtiel geproduceerd, erg fraai gemusiceerd. Wie van Ryan Adams of The War On Drugs houdt, moet dit ook wel kunnen smaken.
De enige voorwaarde om van dit plaatje te gaan houden, is het tijd geven. Dit zijn geen instant-hits. Bij elke luisterbeurt wordt er een zaadje in je hoofd geplant. Naarmate je meer luistert, zal je er van versteld staan wat voor fraais daar uiteindelijk uit voortvloeit. Van de “I just keep on keeping on”, in opener Going Out tot “Most people quit where I only begin”, in slotnummer Still Around, The Bony King of Nowhere heeft een wondermooi album op de wereld gezet. Eentje dat ook dit jaar geheid in onze top tien zal staan.
Er staan nogal wat concerten van The Bony King Of Nowhere gepland. De details daarvan vindt u hier.