The Bobby Lees - Bellevue
Ipecac Recordings
Waar rook is, is vuur. En in het geval van The Bobby Lees moeten we dat toch even van nabij onderzoeken, want na de passage op Sjock festival moest de organisatie alvast nablussen. Ondertussen is het nieuwe album ‘Bellevue’ er, een goede waardemeter om na te gaan wat de band op plaat kan.
Net zoals bij de show op Sjock, was het de laatste maanden overal drummen rond de band. Iedereen moest wel iets van hen hebben en de labels stonden in rij aan te schuiven. Uiteindelijk wist het duo Henry Rollins en Mike Patton de band te verleiden om derde album ‘Bellevue’ uit te brengen bij Ipecac.
Hoe dat juist allemaal verlopen is, weten we uiteraard niet, maar we kunnen wel raden dat Mike Patton gecharmeerd was door de fluisterende, krijsende en spugende zangeres-gitariste Sam Quarin. Ze deed hem namelijk denken aan hemzelf enkele jaren terug. Henry Rollins daarentegen, ondertussen gekend als vloeiend verteller, viel voor de ongepolijste punkrock van het jonge kwartet. Ongetwijfeld hebben de twee heren, een stevige high five gedaan, toen ze Sam een eerste keer “Oh, yes I’m gonna be a star”, hoorden kelen.
Na het beluisteren van ‘Bellevue’ begrijpen we dat helemaal. Er wordt bij momenten zo spannend en strak gemusiceerd dat we spontaan ook een high five zouden doen met Mike en Henry. We hebben het dan misschien allemaal al wel eens ergens gehoord, maar tussen de eerste tonen van de anderhalve minuut durende furieuze, aan hardcore verwante opener Bellevue tot de eindklanken van het verrassende surfmelodietje in Mystery Theme Song weet de band met een reeks gevarieerde nummers de aandacht stevig vast te houden.
Hollywood Junkyard is een donkere ingehouden mars met gigantische uithalen in het refrein (‘I’m gonna be a star’). In Death Train maken we kennis met bassiste Kendall Wind en drummer Macky Bowman, die dit nummer van extra stevige fundamenten voorzien, met een wilde knipoog naar Dead Kennedys. Er is de pianotrack Strange Days, de bijna Violent Femmes-song Dig Your Hips en het ingehouden Little Table, dat nog het meest herinneringen aan Nick Cave & The Bad Seeds of PJ Harvey oproept.
Her en der duikt al de verwijzing naar Amyl And The Sniffers of Cocaine Piss op. Een beetje logisch als (punk)rock band met een zangeres. Maar tekstueel is Sam Quarin een tank. Veel nummers gaan over persoonlijke problemen uit het verleden. (Bellevue is trouwens de sfeervolle naam van het plaatselijke gekkenhuis). Enkel in Greta Van Fake lijkt het een beetje bitsig te worden. Een uit de hand gelopen woordentwist of is er meer aan de hand? De toekomst zal het uitwijzen.
In ieder geval hebben deze vier jongelingen een spannend (punk)rockalbum gemaakt en we kunnen Mike Patton en Henry Rollins alleen maar dankbaar zijn dat ze deze bende binnengehaald hebben, carte blanche hebben gegeven en voorzien hebben van een topproducer (Vance Powell, gekend van onder meer Jack White en The Raconteurs).
En nu is het aftellen naar de volgende passage van de band in Europe. We lichten alvast de lokale brandweerkorpsen in.