Soccer Mommy - Sometimes, Forever

Loma Vista Recordings

Al bij de Kelten (meer dan duizend jaar voor de geboorte van Christus) kenden ze al het idee van de eeuwige cyclus van licht naar donker en weer terug. Dat concept wordt door Sophie Regina Allison (24) naar onze tijd gekatapulteerd op haar derde plaat.

Met de vorige, ‘color theory’, nam Soccer Mommy al afstand van de lo-fi slaapkamersound van debuut ‘Clean’ dat ze uitbracht op haar twintigste. Met de derde plaat gaat ze nog verder dankzij de inbreng van een onverwachte producer: Daniel Lopatin, aka Oneohtrix Point Never, de man die eerder al in de producersstoel zat bij FKA Twigs, The Weeknd en Moses Sumney.

En ook al haalt die een paar zware kunstgrepen uit de hoge hoed, toch blijft Soccer Mommy grotendeels zichzelf. Unholy Affliction kreeg bijvoorbeeld een onwaarschijnlijke NIN-saus over zich (Lopatin werkte ook reeds voor Trent Reznor), maar toch is het onmiskenbaar een nummer van Allison door de combinatie van schoonheid en een verontrustende tekst.

Soccer Mommy mag ondertussen wel bij een major zitten – Loma Vista is een onderdeel van Virgin – ze wil toch zinvolle kunst maken. Dat streven naar succes en perfectie staat echt geluk soms in de weg en daarover gaat de song. Dat die schuurt en wringt is dus niet meer dan normaal. Toch hadden de fans het moeilijk met deze single. Het commerciële succes bleef uit, maar toch is het nummer een onmiskenbaar hoogtepunt van de plaat.

Dat een puur liefdeslied als Shotgun en de bitterzoete opener Bones het beter deden, mag niet verrassen, maar het pleit voor Sophie Allison dat ze de muzikale horizonten verkent. En dat doet ze niet alleen op Unholy Affliction.

With U begint met watervallen van synths, het naar Sylvia Plath refererende Darkness Forever zit vol gothic elementen en omarmt sludgerock, Don’t Ask Me werd doorspekt met gierende gitaren en ook Following Eyes klinkt behoorlijk griezelig met een aparte gitaarsound die wel als een gigantische spin over het plafond lijkt te lopen.

Het aparte aan die song is dat plots de zon lijkt door te breken in het refrein, ook al blijft de tekst donker. En dat brengt ons bij de inleiding: een echte rode draad is er niet in de teksten, maar wat wel opvalt is dat duisternis en licht elkaar afwisselen en er veel verwijzingen zijn naar zon, maan, koplampen, mist, sterren, helderblauwe ogen, enz.

Die blauwe ogen komen onder andere ter sprake in de mooiste song van het pak: Fire In The Driveway, dat net als opener Bones het einde van een relatie beschrijft op pakkende wijze. De heldere stem van Allison staat aanvankelijk centraal boven een eenvoudige gitaar, maar gaandeweg wordt die gitaar vervormd en kromgetrokken wat tegelijk bevreemdend en ontroerend werkt.

Het is duidelijk dat Sophie Allison tijdens het schrijven van de plaat in een donkere periode zat. Gelukkig is er Feel It All The Time, waarin de duisternis verdwijnt in de achteruitkijkspiegel en ze uiteindelijk berust in het feit dat ze de demonen niet voor eeuwig kan ontlopen, maar ook erkent dat er veel goede momenten zijn in het leven. “I don’t know how to feel things small / It’s a tidal wave or nothing at all”, weet ze zelf in de eerste lijnen van de bijna naakte slotsong Still.

In meest recente single Newdemo kijkt ze verder dan zichzelf. In een ontwapenende droomsong mijmert ze over de dreigende klimaatcrisis. Nooit klonk het einde der tijden zo mooi, maar let op die laatste woorden: “Sometimes I dream that the dam at the river / Will keep out the flooding of blue / But what is a dream but a hope you hold onto / A lie that you wish would come true.”

Soccer Mommy of beter: Sophie Allison, is nog maar vierentwintig, maar brengt met dit album een zeer volwassen plaat uit die tot de absolute top van het jaar behoort. Op 17 september komt ze naar de Botanique.