Soak - if I Ever Know You Like This Again

Rough Trade

Zou Soak met het derde album eindelijk de verdiende aandacht van het Belgische publiek kunnen trekken?

Dat vroegen we ons drie jaar geleden af toen ‘Grim Town’ onterecht grotendeels over het hoofd werd gezien. Of het lukt met deze opvolger, weten we nog niet. Bridie Monds-Watson heeft er nog niet mee getourd in onze contreien. Wat we wel zeker weten, is dat er niets aan het toeval werd overgelaten. De voorbije twee albums, ‘Grim Town’ en debuut ‘Before We Forgot To Dream’, grossierden in melancholie en waren zoektochten in het donker naar vonkjes van licht en hoop. ‘Grim Town’ klonk wel zelfverzekerder en bevatte zowaar humor, maar toch is het pas nu dat Monds-Watson echt met de spierballen rolt.

Zeker het begin van de plaat is schrikken voor wie zich Soak vooral herinnert als de zoekende tiener ten tijde van het debuut. De humor, die er bij de vorige plaat voorzichtig insloop, is ondertussen van het soort dat gepleegd werd op het galgenveld en doordat de plaat live werd opgenomen, zit ze vol energie en bruist ze als een menthol in een colafles.

Last July, de eerste single was natuurlijk al een teken aan de wand. Het leek wel een nummer van een ninetiesrockband met gruizige gitaren en zoemende synths en ook opener en tweede single Purgatory leek eerder iets van Soccer Mommy dan van Soak. “When my life flashes before my eyes / I hope that it’s Academy-winning”, klinkt het over kinderlijke na-na’ s en pijnlijke gitaarlijntjes.

De plaat komt na dat drammerige duo tot rust met Bleach, het meest emotionele nummer van de plaat, waarin de ene zin lieflijk en de volgende hartverscheurend is. Is het een brief aan een ex of zelfreflectie? “I drive late at night / I visit memories I like / You live in my rearview mirror / And you're waving all the time / I should be throwing rocks at your window.” Vintage Soak.

De intimiteit duurt nog even verder in het lieflijke Get Well Soon, maar na een tweede diepe zucht  - de plaat begint daar ook al mee - keert de gruizige gitaar terug, tegelijk met een gevoel van beklemdheid in Red-eye. In Guts ruimen de gitaren plaats voor zeurderige synths en een gevoel van nostalgie om dan weer tekstueel te bijten met Baby, You’re Full Of Shit.

En zo wisselt de plaat van kleur met elke song. Pretzel klinkt zowaar teder en introduceert eindelijk een alternatief voor lepeltje-lepeltje: “Lay likе a pretzel / intertwine her limbs with mine”, klinkt het. Vannacht eens een pretzeltje proberen in de echtelijke sponde. Afsluiten doet de plaat met het proggy Neptune en derde single Swear Jar, ongetwijfeld één van de mooiste break-upsongs van het jaar. Wie houdt het droog bij een metafoor als deze “The bread's gone stale, not blue / You don't look at me like you used to”? En die dekselse Soak (of was het producer Tommy McLaughlin?) gooit er dan ook nog eens enkele strijkers tegenaan!

Hou wat ons betreft dus zeker die concertagenda in de gaten en ga kijken en luisteren als Soak passeert. Het wordt een avond vol eerlijke emoties en vol afwisseling tussen hard en zacht.