Sharon Van Etten - Remind Me Tomorrow
Jagjaguwar
Bijna tien jaar was ze de referentie voor elke nieuwe zangeres met elektrische gitaar. Maar dat is nu voorbij en dat is niet eens slecht nieuws.
Met nieuwjaarsdag maakte Sharon Van Etten maar één goed voornemen: beter doen. Maar eigenlijk was dat een beetje valsspelen, want toen wist zij al hoe fantastisch die nieuwe sound van haar zou klinken.
‘Remind Me Tomorrow’ is van Ettens vijfde album en haar eerste na de geboorte van haar zoon. Het laat een zevenendertigjarige muzikante horen die ondanks twijfels in het verleden over zichzelf, nog altijd nieuwe paden durft inslaan.
De gitaar, haar handelsmerk, is ondertussen bijna volledig naar de achtergrond verdwenen. In de plaats kwamen ronkende synths en een krachtige ritmesectie, maar ook soms gewoon de piano. Maar als het een iets aantoont, is dat dit allemaal niet uitmaakt. Van Etten schrijft gewoon beregoede songs.
Zo’n veertig had ze er bij elkaar geschreven tussen de tijd dat ze met haar partner Zeke Hutchins, haar nieuwgeboren zoon en haar acteren (ze is te zien in ‘The OA’ op Netflix en in ‘Twin Peak’) bezig was. Tien daarvan hield ze over voor deze plaat en we hebben er geen onkruid tussen kunnen ontdekken.
Nogal wat songs werden geschreven als een soort brieven aan haar partner. Dat is te merken vanaf de eerste woorden van opener I Told You Everything: ““Sitting at the bar, I told you everything… You said, ‘Holy shit.” Als ondersteuning enkel wat zoemende elektronica en een tergend traag aangeslagen pianotoets. Van Etten houdt van een langzame opbouw.
Ook in de onder synts bedolven ballad Malibu verklaart ze haar liefde: “walked in the door/The Black Crowes playing as you cleaned the floor/I thought I couldn't love him any more” klinkt het daar lieflijk.
Toch valt ze soms ook graag met de deur in huis. No One’s Easy To Love en even later ook Comeback Kid worden aangedreven door een zware motor van drum en zeker die tweede gaat er stevig tegenaan, maar dat wist u al van de single natuurlijk.
Het is ook vanaf dan dat de plaat zijn hoogtepunt bereikt, al is Memorial Day ook erg bijzonder met de stem van Van Etten die gesampled wordt en klinkt als kleine stootjes saxofoon.
Toch kan er niets tippen aan de songs in het midden, met naast de reeds vernoemde single, ook nog twee andere. Op Jupiter 4, vernoemd naar haar synthesizer zingt Van Etten mooier dan ooit tevoren en legt ze zoveel emotie dat enkel het nochtans poppy Seventeen, daar nog over gaat.
Heel straf is niet alleen de switch in muzikaal palet, maar zeker ook de manier waarop Van Etten op deze plaat zingt. Op elke song klinkt ze een beetje anders, afhankelijk van wat de song van haar vroeg. Zo klinkt ze de ene keer engelachtig, de andere keer krachtig als een storm en dan weer als een androïde.
‘Tramp’ uit 2012 was de plaat van een gebroken vrouw. ‘Are We There’ van twee jaar later was er eentje van een twijfelende vrouw, maar op ‘Remind Me Tomorrow’ horen we een positieve, volwassen Van Etten. Dat belooft voor 30 maart in de Botanique!