Sharon Van Etten - Tramp

Jagjaguwar

Sharon Van Etten is een gitaarmeid, dat mag duidelijk wezen. En dat blijkt niet alleen uit haar muziek: op haar rechterarm heeft ze gitaarsnaren getatoeëerd die dwars over een klankgat lopen. Sharon Van Etten heeft ook al heel wat meegemaakt. Dat hoor je niet alleen in haar muziek terug: op haar linkerarm heeft ze twee rouwbanden getatoeëerd met symbolen, die staan voor overleden familieleden. Het is ook algemeen geweten dat haar ex niet altijd vriendelijk was. Met ‘Tramp’ heeft ze een album uit met songs die prikken als tatoeagenaalden.

Opener Warshaw is een korte song met een vreemde tekst waaruit aarzeling, behoedzaamheid spreekt. Dat geldt wel voor meer songs op dit album. Is Sharon door scha en schande voorzichtig geworden in haar relaties?

In haar muzikale relaties is ze alleszins succesvol. Het bulkt van het mooie volk op ‘Tramp’. Aaron Dessner - gitarist en bassist bij The National - is medeproducent en speelt ook op alle nummers mee. Diens broer Bruce is ook van de partij, net als drummer Matt Barrick van The Walkmen en Zach Condon van Beirut. Die laatste zingt mee op hoogtepunt We Are Fine, dat vooruit wordt gestuwd door de drums van Bryan Devendorf – ook al van The National - en Matt Barrick, die toch wel een van de meeste creatieve drummers van het moment is. Luister maar eens naar zijn dwarse roffel in Magic Cords.

Een ander stevig nummer is de single Serpents, maar over het algemeen is ‘Tramp’ een zacht album, Daarvoor zorgen nummers als Give Out (over de periode dat ze naar New York verhuisde), Kevin’s en het meeslepende Leonard. Fans van het eerste uur zullen dan weer terecht opmerken dat Van Etten nooit steviger klonk.

Soms rekt ze haar lettergrepen wel heel lang en spreken we meer over “slepend” dan over meeslepend, maar na het dipje van In Line gaat het snel weer bergop met het eerlijke All I Can, dat een sleutelsong is. “I do all I can, but who’s my man,... we all make mistakes”, zingt Van Etten en dat weerspiegelt haar gemoedstoestand bij het maken van dit album. Muzikaal gaat het haar voor de wind, maar op relationeel vlak is ze een zwerver. “It hurts too much to laugh about it”, zegt ze daarover nog in Ask.

Op de hoes werpt Sharon Van Etten ons een eerlijke en bloedserieuze blik toe. What you see, is what you get, lijkt de boodschap. ‘Tramp’ is dan ook een onverbloemde kijk op een moeilijke periode uit haar leven, een plaat die op je vel gaat zitten. Als een onuitwisbare tatoeage.