Sharon Van Etten - Are We There

Jagjaguwar

In 2012 kwam ‘Tramp’ uit. Het derde album van Sharon Van Etten had niet alleen een intrigerende titel, maar stond ook bol van intense gitaarsongs. We waren er dan maar wat graag bij toen ze langskwam in de Botanique en zouden er ook nu graag bij zijn als ze Les Nuits aandoet twee dagen voor de release van deze plaat.

Nochtans verslikten we ons in onze ochtendlijke slok zwarte troost bij de openingssong van ‘Are We There’. Weg is de priemende gitaar, geen spoor van venijn in Afraid Of Nothing en is dit wel haar stem en niet die van Heather Nova?

De verwarring legde nog meer knopen in ons brein bij eerste single Taking Chances. De gitaar is wel terug, maar vooral de synths vallen op en ook de sfeer die de eerste nummers uitstralen: sloom, op het gemak, heel on-Van Ettens gezellig dus.

Miste Van Etten een gids als Aaron Dressner die haar vorige plaat producete of was dit gewoon een logisch gevolg van het feit dat ze deze plaat met een pak vrienden maakte (Dave Hartley en Adam Granduciel van The War on Drugs, Jonathan Meiberg (Shearwater), Jana Hunter (Lower Dens), Peter Broderick (ex-Efterklang), Mackenzie Scott (Torres), Stuart Bogie, Jacob C. Morris en Mickey Freeze)?

We werden dan ook - enigzins ongepast - gelukkig als na drie nummers een beest van een song ons bekruipt. Your Love Is Killing Me is Van Etten zoals we haar prefereren: eerlijk, rauw en lustig in eigen wonden pulkend.

Vreemd genoeg komt daarna Our Love dat weer drijft op een keyboardloopje en een drumcomputer dat de sfeer van de eerste nummers herstelt. We waren bijna halfweg en werden bijna wanhopig wanneer Tarifa – nochtans ook teder en warm – langs dwarrelt. Het zijn de blazers en het orgel die perfect bij de zachte gitaarstreken passen en het nummer optillen.

Bij I Love You But I’m Lost begonnen we er weer helemaal in te geloven en ja hoor, vanaf hier gaat de plaat bijna alleen maar crescendo met als hoogtepunten het geweldige You Know Me Well,  het indringende Nothing Will Chance waarin vooral de stem van Van Etten de show steelt, de hartverscheurende pianoballad I Know – op de piano van John Lennon – en vooral het slotnummer Everytime The Sun Comes Up met de onvergetelijke lijn: “I washed your dishes then I shit in your bathroom”.

Aan het begin van deze plaat zouden we zeker de vraag uit de titel (zonder vraagteken, viel het op?) negatief beantwoord hebben, maar aan het gaatje aangekomen, kunnen we niets anders dan bevestigen: Sharon Van Etten heeft haar plek gevonden en dat vraagteken mag weg.