Ryan Adams - Prisoner

Pax-Am

Hoera, Ryan Adams heeft een gebroken hart! Het is niet mooi om iemand amoureuze ellende toe te wensen, maar op creatief vlak haalt het bij onze favoriete songsmid wel steevast het beste naar boven. Dat is ook op 'Prisoner' meestal niet anders.

Ryan Adams en een gebroken hart, het is een ideale combinatie. De tweeënveertigjarige Amerikaan spot er al jaren zelf mee tijdens zijn optredens: zo'n show is de ideale manier om droevig te worden. Hoe kan het ook anders van de man die albums als 'Heartbreaker' en 'Love Is Hell' op de wereld losliet? Ook op 'Prisoner' is het van dattum, maar eigenlijk vormt die plaat het laatste deel van een drieluik.

Dat begon in 2014 met de titelloze plaat. Sommige songs bevatten daar al duidelijke sporen dat zijn relatie met Mandy Moore aan het afbrokkelen is. Een jaar later coverde hij '1989', de break-up plaat van Taylor Swift integraal en nu is er dus 'Prisoner'. In bokstermen: kreeg hij in 'Ryan Adams' al wat klappen, dan was '1989' de uppercut en ligt hij in 'Prisoner' knock-out op de mat te staren naar de handdoek die zonet geworpen is op het canvas.

Ook muzikaal horen de drie platen samen. Drie keer geeft Ryan Adams toe aan zijn voorliefde voor dampende jarentachtigrock. Wat ons betreft, scoort hij ook een hattrick: drie keer knal in de roos. Proef maar van opener Do You Still Love Me, een even krachtige start van een plaat als Gimme Something Good dat voor het titelloze album was, maar met net nog wat meer theatraliteit.

Wat volgt, is minder bombastisch, maar vaak minstens even goed. Onze favoriet is Doomsday. Een nummer dat niet toevallig de dag voor de inauguratie van Amerikaans president Donald Trump als single werd uitgebracht. Muzikaal is het vooral de mondharmonica die opvalt. Die moesten we immers al jaren missen. Het geeft Doomsday meteen wat van de grandeur van Halleluja of Dance All Night. Maar los daarvan is het gewoon ook een ijzersterke song die in je hoofd blijft nazinderen.

Op To Be Without You bewijst Ryan Adams eens te meer dat hij de keizer van de gebrokenhartenliedjes is. Als hij “Nothing Really Matters Anymore” zingt, lijkt het wel alsof er een dolk tussen je ribben wordt geplant. Outbound Train en Shiver And Shake springen er zo mogelijk zelfs nog meer uit, Springsteeniaans als ze klinken. Ook tekstueel schieten ze bij momenten raak: “I've been waiting like a dog at the door / You used to throw me scraps, you don't do it anymore / I miss your loving touch, I miss your embrace / but if I wait here any longer, I'm gonna fade away”, klinkt het in Shiver And Shake.

Ook Haunted House had niet misstaan op 'Tunnel Of Love' van Bruce Springsteen. Een echt juweeltje is dat. Dat bleek snel tijdens één van de repetities, die Ryan Adams live speelde voor zijn Instagramvolgers ter promotie van zijn nieuwe album. Helaas is de versie die hij toen met zijn nieuwe, overigens steengoeie, band The Rain speelde, veel sterker dan de versie op de plaat. Zo klinkt de zang wat onderkoeld en dat doet toch een klein beetje afbreuk aan een prachtig lied.

Eigenlijk is Ryan Adams een klootzakje. Fans smeken hem nu al jaren om onuitgegeven werk toch op plaat uit te brengen. Ook voor 'Prisoner' schreef hij ruim tachtig songs. De vroeger vaak nukkige bard kroop dit keer opnieuw zelf achter de knoppen en reduceerde dat aantal tot twaalf. Je voelt dat die goed bij elkaar horen, maar je kan er gif op innemen dat tussen het materiaal, dat het album niet haalde, pareltjes zitten die beter zijn dan sommige songs op de plaat.

Zo zijn we niet wild van Broken Anyway en afsluiter We Disappear. Begrijp ons niet verkeerd: songs waarvoor de gemiddelde muzikant wat ledematen zou afstaan om ze te mogen uitbrengen, maar de lat voor Ryan Adams ligt bij ons toch nog wat hoger.

Al kan dat ook liggen aan die jarentachtigmist die over de meeste songs gespuid is, gedrenkt in reverb. Want sommige van die songs klinken akoestisch alweer heel anders – vaak veel sterker – en de teksten komen dan ook veel harder binnen. Nu zou de tweede helft van 'Prisoner' op het uitmuntende Outbound Train na wat eentonig kunnen klinken, maar de sound en de productie lijken ons ook gewoon een statement van Ryan Adams. Sowieso is 'Prisoner' een groeier. Na een luisterbeurt of tien blijken een pak songs per keer sterker te worden. Het lijkt er dus op dat we nog wel even zullen toekomen in afwachting van het volgende hartenzeer van Ryan Adams.