Ryan Adams - Ryan Adams

Pax-Am

Ryan Adams heeft een nieuwe plaat uit en het is een verdomd goeie. De cd kreeg als titel gewoon ‘Ryan Adams’, maar de muziek klinkt gelukkig heel wat geïnspireerder. De voorliefde voor de rock uit de jaren ’80 druipt er net als de vakliefde gewoon af. Met dit schijfje zou de rusteloze ziel wel eens voorgoed de lont uit het kruitvat van zijn eeuwige criticasters kunnen halen.

Ryan Adams



Drie jaar zitten er tussen ‘Ashes And Fire’ en zijn nieuwe worp. Een vrij normale tijdsspanne voor een doorsnee artiest, maar extreem lang voor Ryan Adams. Wie op z’n bijna veertigste al toe is aan veertien eigen studioplaten, een klein handvol met alt. country collectief Whiskeytown en vooral nog hopen – wellicht tientallen – onuitgegeven platen op het schap heeft liggen, zit nooit stil.

En laat u vooral geen zand in de ogen strooien, Adams is nog altijd zijn rusteloze zelve. In die tussenperiode heeft hij nog altijd bergen nummers geschreven en andermans platen geproducet (onder meer Fall Out Boy en Jenny Lewis). Er was onlangs zelfs een album klaar. Net als op ‘Ashes And Fire’ opnieuw met Glyn Johns achter de knoppen. Een plaat gewijd aan het overlijden van Adams’ grootmoeder, de vrouw die hem opvoedde. ‘Ouderwetse, depressieve brol’ constateerde het eeuwige enfant terrible en hij smeet het album in de vuilbak.

Eén song lijkt die slachting wel overleefd te hebben: het bloedmooie My Wrecking Ball. Godzijdank heeft het niets te maken met Miley Cyrus. Het is wel het eerste rustpunt op ‘Ryan Adams’. Het nummer neigt wat naar het briljante Lucky Now van de vorige plaat en vormt een onbetwistbaar hoogtepunt. Al wat voordien komt, is een stuk steviger. Eerste single Gimme Something Good mag daar meteen uw lakmoesproef zijn. Als u die goed vindt, zal u van wat volgt ook smullen. Voor ons is het een heerlijk rockende stamper, schurkend tegen het beste werk van Tom Petty. Het is het startschot van een straf openingstrio, want ook Kim (met Johnny Depp op gitaar) en Trouble (met vrouwtje Mandy Moore op de backing vocals) knallen al vanaf de eerste luisterbeurt.

Wat meteen opvalt, is dat ‘Ryan Adams’ hoewel hij muzikaal het geweer opnieuw van schouder verandert, even coherent is als ‘Ashes And Fire’. De moeilijke, rusteloze jongen die Ryan Adams vroeger was, heeft al een tijdje plaats geruimd voor een gelouterde en mogelijk zelfs gelukkige man. Hij mag dan geen sikkepit minder productief zijn, hij bewaart wel veel meer controle over zijn werk. De wisselvalligheid die Ryan Adams vroeger werd aangewreven, is volledig verdwenen. Aan potentiële singles is er dan ook geen gebrek: Stay With Me is een song die op de best of van Tom Petty had moeten prijken en I Just Might, de absolute voltreffer van dit album, heeft net als veel Springsteen-songs de gave om je van de eerste tot de laatste noot bij je strot te grijpen en niet meer los te laten.

Het geluk van Adams (gelukkig getrouwd, zijn passie voor flipperkasten ten volle uitlevend in een eigen speelmagazijn en een schitterende eigen studio waar ook zijn vroeger Hüsker Dü-icoon Bob Mould geregeld komt binnenwippen) is tekstueel nergens te bespeuren. “How long do I have here with you”, klinkt het in het meeslepende Shadows. Als we deze plaat horen, hopen we dat het nog heel lang mag duren met deze herboren Ryan Adams.

9 september 2014
Bjorn Borgt