Ryan Adams - 1989

Pax-Am

Ryan Adams die een volledig album van Taylor Swift covert? Is het een grap? Of een soort ironische hipsterknipoog? We vroegen het ons regelmatig af, de laatste weken, terwijl Adams ons via zijn sociale mediakanalen bestookte met teasers voor wat zijn versie van ‘1989’ zou worden. Niets van dat alles dus – Adams maakte van het meest succesvolle album van 2014 een oprechte plaat die geenszins misstaat in zijn oeuvre.

De aanpak van de nummers staat wel mijlenver af van het origineel: de voormalige Whiskeytown-frontman beitelt overal centimeters Zweeds productieglazuur weg om zo de zenuwen van de liedjes bloot te leggen. Opener Welcome To New York en Style krijgen een galmende eightiesgitaarklank mee, en roepen de geesten van Bruce Springsteen en diens acolieten van The War On Drugs op. Ook de teksten krijgen nieuwe indienuances; zo heeft de hoofdrolspeler van Style niet langer een “James Dean daydream”-blik in zijn ogen, maar wordt het een “Daydream Nation look.”

De synths van Blank Space ruimen baan voor een akoestische gitaar en strijkers. En het valt op dat Swifts nummers geen afgelikte productie nodig hebben om overeind te blijven. Soms lijkt alle franje zelfs in de weg te staan van de emoties die aan de basis van de songs liggen. Niet zo bij Adams, die breekbaarheid en zin voor pathetiek nog nooit uit de weg is gegaan.

Een minpunt op de plaat is Out Of The Woods. Adams’ minimale aanpak komt dof over, in vergelijking met Swifts sprankelende origineel. Hier mocht het iets levendiger. Dan liever All You Had To Do Was Stay, dat hier een pompende bas meekrijgt, maar eigenlijk in nagenoeg iedere versie onverwoestbaar zal blijken.

Ook megahit Shake It Off wordt van alle chroom en blazers ontdaan en de sfeer wordt desolaat, gezongen door iemand die door teleurstellingen is getekend. “Players gonna play, and the haters gonna hate – baby I’m just gonna shake it off”, krijgt een heel andere betekenis wanneer het Adams’ typische melancholie meekrijgt – het nummer neigt eerder naar Springsteens The River dan naar Da Doo Ron Ron, om maar iets te zeggen.

Bad Blood en Wildest Dreams krijgen een country-twang mee, alsof Adams Swift wilt terugbrengen naar haar eigen roots; en dat werkt wonderwel. Evenzo in afsluiter Clean, dat altijd al bedoeld lijkt te zijn geweest voor een singer-songwriterversie als deze.

Overstijgt deze versie van ‘1989’ het origineel? We zouden het niet durven te stellen, gezien dat laatste een ongelooflijk sterke popplaat is. Adams heeft wel een erg interessant experiment wereldkundig gemaakt. De plaat stáát er; en dat is een compliment zowel voor Ryan Adams als voor Taylor Swift. De eerste bewijst (niet voor het eerst) dat hij een uitstekend vertolker is van andermans werk, en toont daarmee tegelijk aan dat Swift een fantastisch getalenteerd songschrijver is.