Rival Consoles - Now Is

Erased Tapes Records

We gaan eerlijk zijn. Zoals je allicht nog ergens in je achterhoofd had zitten, waren we niet zo heel erg wild van Rival Consoles' laatste wapenfeit. ‘Overflow’ was een soort van abstract ambientcreatuur vol wegdraaiende synthesizers, bestemd voor een dansperformance. Een plaat waar wij net iets te veel van tolden. En in feite waren we ook van het twee jaar oude, mathematische ‘Articulation’ niet zo razend wild. Maar ‘Now Is’ …!!!

Je hebt hem. Deze keer schiet de Londense producer Ryan Lee West wat ons betreft knal in de roos! Waar we vorige keer nog de uitdrukking “enfant terrible van de Erased Tapes-stal” gebruikten, zouden we het nu graag willen hebben over Rival Consoles, de sfeermaker en de feelgood-master. Zoals we hem destijds ook leerden liefhebben.

Op deze achtste langspeler lijkt de man zich nog meer te hebben gefocust op herkenbare melodieën en emotie. Dat door een combinatie van modulaire, analoge synths en akoestische instrumenten – in dit geval vooral de piano van gastmuzikant Robert Murray Jamieson. Je vindt verder ook een mooie opbouwlijn in dit album, te beginnen vanaf een eerder minimalistisch bubbelend en sfeervol Beginnings over een onderkoeld, beatgeladen World Turns tot songs die zowel drive als gelaagdheid en optimistische melodie combineren. En zo komt Rival Consoles tot mooie idm-composities, die lichtjes knipogen naar het verleden, maar ook knisperen en fritselen in het heden. En die dankzij die spaarzame en sfeervolle pianotoetsen effectief enkele neoklassieke kenmerken krijgen. En zo komen we toch weer netjes bij Erased Tapes (en misschien zelfs een aardige duit Nils Frahm) uit.

De producer wil met dit album dan ook een aanzet geven. Een aanzet tot genieten, tot fantasie, tot positieve gevoelens (zelfs euforie) in een maatschappij vol negatieve impulsen. Titel ‘Now Is’ is open en onvolledig – zelf verder in te vullen. Ondanks een hoes, die een stuk saaier en statischer is dan de voorganger, bevat deze release dus veel meer kleur. Muziek als een soort van schilderij. Elk van de elf tracks heeft een andere aanpak en uitstraling en samen vullen ze deze plaat mooi op. Van een hikkend, zweverig opbouwend nineties-ambientmoment als Vision Of Self (voor fans van Biosphere of The Higher Intelligent Agency) tot de enigszins dubby titeltrack of een Trentemolleriaans deephousenummer als Running. Anders en toch ook wat hetzelfde. Vooral met betrekking tot eenvoud. Want Rival Consoles doet in 2022 niet aan complexe dingen en durft zelfs enkel met een paar doezelende lagen in een veelzeggend The Fade compleet wegdromen.

Dus we geloven er terug honderd procent in, beste klanktovenaar. Je hebt ons vanaf een “alweer een Rival Consoles-plaat” op een klein uurtje omgebouwd tot: “Yes, hij is helemaal terug!”. En nee, die motivering of achtergrond rond het geven van zuurstof en ademruimte aan een bedrukte maatschappij hoeft voor ons helemaal niet. Laat deze plaat gewoon voor zich spreken. Luister en geniet. Want ‘Now Is’…