Rival Consoles - Articulation

Erased Tapes Records

Articulation

Nee, we gaan niet klagen als journalist. Er is genoeg geklaag in de wereld. Maar misschien wel een klein puntje van kritiek voor de promoboys en -girls. Want het zevende album van Rival Consoles, ‘Articulation’, waar reikhalzend naar werd uitgekeken, bestaat uit muziek die ontstaan is uit grafische patronen en structuren. Schetsen en schema’s die nadien omgezet werden in klanken en die ongetwijfeld ook bij het grafische artwork van deze release horen. En als je dan enkel de digitale tracks toegestuurd krijgt...

Om maar te zeggen dat de Brit Ryan Lee West aka Rival Consoles alweer een unieke aanpak heeft voor de opvolger van ‘Persona’ (een album waarbij hij synthesizers en computers de reflectie van menselijke emoties liet doorstaan). Kijk even naar de hoes van ‘Articulation’ en je verwacht al een combinatie van symboliek en muziek. Zoiets als bij Aphex Twins Equation spectogram: een mathematisch-grafisch programma waaruit muziek nadien voortvloeit.

Eén en ander moet blijken uit de structuur van de zes tracks op dit album. Want “structuur” is inderdaad het toverwoord. Zowel in verhakte break- of hopbeats en transformerende ritmes als in songs die halfweg een karaktersprong of drie maken. Maar ook in melodiën die hikken, schuiven en soms uitgegomd lijken. Dat levert in het geval van opener Vibrations On A String - opgebouwd zoals de titel verklapt, maar dusdanig omgetoverd dat er geen snaar meer heel blijft - een soort van immer beweeglijke, luidruchtige techno op. Dansmuziek, die naadloos overgaat in de wat meer lieflijke, stappende opvolger Forwardism, waarin hoge tokkelmelodieën en gitaaraanslagen voor een trotse emotie zorgen – om het vervuilde woord “trance” maar niet te gebruiken.

Zo stap je met ‘Articulation’ van verwondermoment naar verwondermoment. Een dik half uur lang. En dat hoeft niet altijd gericht te zijn op dansvloer of exuberant bewegen. Melodica houdt het bijvoorbeeld bij warm doezelende ambientdrones en tonen. Misschien nog het duidelijkste voorbeeld van de mathematische, mechanische aanpak van Rival Consoles is de vooraf vrijgegeven titeltrack. De manier waarop ritmes, bestaande uit clicks en pulsen over elkaar buitelen en rondtollen, lijkt voor een mens haast niet te verzinnen.

En toch. Ondanks die geheel andere aanpak, drukt de Britse producer duidelijk de eigen muzikale stempel op dit album. Het contrast tussen zweverige ambientklanken en gehaaste ritmiek, de vaak aanwezige, luidruchtige synthesizers en natuurlijk de verslavende melodieën tekenen ook hier weer present. Enkel komt daar nu die extra dimensie van de visuele aanpak bij. Normaal gezien dan...

10 augustus 2020
Johan Giglot