Raketkanon - RKTKN#3
Alcopop Records
Yesss. Een derde langspeler van onze favoriete geschifte psychedelic noiserockers Raketkanon. Na een korte focus op dat andere lawaaigroepje, Kapitan Korsakov, gaat frontman Pieter-Paul Devos weer voluit met meer structuur, minder noise en meer eclectische uitspattingen dan ooit. Alweer de grenzen verruimend en muzikale hokjes aan flarden scheurend.
Raketkanon heeft een dubbele reputatie waar te maken: één als meest gevaarlijke liveband van het land en één als designer van twee zowel erg luidruchtige als verslavende albums. Hooggespannen verwachtingen voor ‘RKTKN#3’? Het zal wel zijn! En u mag eens raden ... Inderdaad, op deze derde langspeler trekken de Gentenaren de noisy experimenten nog wat verder door, opnieuw onder deskundig toezicht van topproducer Wouter Vlaeminck.
Dit is geen metal, geen psychedelica, geen stoner, noiserock of avant-shizzle. Dit is een eigen cocktail van dat alles: intens, beklijvend. Verwacht weer geen speed of vingervlugheid, maar eerder intense, hoekige structuren die loodzwaar worden opgewerkt met laaggestemde, ronkende gitaar, loeiende synthesizer, stampende drums en extra effecten. Een wall of sound die stevig in elkaar gemetst zit, maar evengoed ineens kan afbrokkelen. Soms luid en intens, soms dromerig en verwachtingvol. Feit is dat je bij deze band nooit echt weet waar de raket naartoe schiet. Wanneer een instrumentaal Hannibal vanuit een stampende technobeat dus gaat razen en tieren, kijken we niet echt verrast op.
Elk van de negen songs op deze derde plaat draagt een andere voornaam. Geen overigens van de bandleden zelf. Maar dat maakt het wel gemakkelijker om aan te duiden dat bijvoorbeeld Fons toch een stuk krachtiger uit de hoek komt dan een wat meer fluisterende Mélody. Ach, een leuke Spielerei op zich. Net zoals de vocale uithalen van zanger Pieter-Paul Devos, die nog het best kunnen omschreven worden als rijmende combinaties.
Feit is in elk geval dat Raketkanon een eigen soort wiskunde heeft uitgevonden. Keer op keer klinkt de band erg afgemeten en lijken de songs een bepaalde logica te volgen. Al is het moeilijk vast te stellen wat die is, aangezien gitaren zonder schroom hakkende doompassages durven doorsnijden, om drie tellen later ook plots mee te gaan beuken, terwijl de synthesizer dan weer tegen het geheel indruist. En toch lijkt de som te kloppen.
Dat geldt trouwens zowel voor die keer dat Hannibal de keel van een leger varkens lijkt door te snijden als voor die meer psychedelische songs op de tweede helft van deze plaat (Ernest). Al moeten we toegeven dat we in dit soort meer opvullende momenten de draad misschien wat kwijt zijn. Voor zover we een draad terugvonden in ‘RKTKN#3’ dan. Laten we het voornamelijk houden op de termen “extreem” en “energie”.