Nordmann - In Velvet

Unday Records

Er zijn bands die tijd nodig hebben, er zijn bands waar zelfs de tijd niet kan baten en er zijn bands die een afspraak hebben met de geschiedenis. U voelt ons waarschijnlijk al komen, Nordmann mag zich vanaf heden in die laatste categorie plaatsen.

Het door jeugdig enthousiasme gedragen debuut ‘Alarm!’ was een aangename kennismaking, maar het was opvolger ‘The Boiling Ground’ dat bij ons een "alarm" deed afgaan. Eentje dat enkel luider is beginnen klinken en dat na het beluisteren van ‘In Velvet’ een zalige piep in de oren achterlaat. 

Want Nordmann is de brutaliteit zeker niet kwijt, getuige de stevige binnenkomer Cryptonym. Een knoert van een baslijn laat zich begeleiden door een resem betoverende soundscapes, terwijl Mattias De Craene de longen voor een eerste keer opengooit. 

De brutaliteit ruimt al snel plaats voor de sensuele schoonheid van Cascade(s). De vooruitgeschoven single werd eerder dit jaar al op gejuich onthaald door de Belgische jazzcommunity en heeft sindsdien enkel nog maar aan kracht gewonnen. Of dit nummer nationaal erfgoed is? De vraag stellen is ze beantwoorden. 

Blue Rose Case laat een band horen die in een constante staat van verandering verkeert. De krakende stoel en de pulserende piano zou bij de buren van Nils Frahm hoogstwaarschijnlijk een belletje doen rinkelen, maar Nordmann gaat verder dan de gimmick en toont zich wederom meesterlijk in het zetten van sfeer. 

Naast pompende jazz, minimale klassiek en tintjes postpunk valt er op ‘In Velvet’ ook een streepje ambient te beluisteren. Jade is de song die het best rendeert tijdens een nachtelijke rit op de IC 9272-trein richting Brussel. 

Star-Fluff brengt muzikale herinneringen terug aan die andere talentvolle landgenoten van STUFF., terwijl Partie Deux knipoogt naar de swagger van Gyselinck en co. Het heerlijke gitaargeluid op April doet ons in katzwijm vallen en het sferige Maine Cocoon is het gedroomde einde van deze heerlijke koortsdroom. 

Nordmann werd door collega’s versleten voor "de Radiohead van de Belgische jazz". Alle gekheid op een stokje, maar laten we daar onmiddellijk mee ophouden. Nordmann bewijst op ‘In Velvet’ namelijk twee dingen: dat het niet voor één gat te vangen is en dat er momenteel geen spannendere band is in het (inter)nationale jazzlandschap. Is dat al niet gek genoeg?