Nada Surf - Peaceful Ghosts

City Slang

Wie bij Nada Surf is blijven steken bij dat ene jarennegentighitje Popular heeft dringend een update nodig. Het New Yorkse kwartet koppelt al een kwarteeuw lang kwalitatief songwriterschap aan leuke indieliedjes, die grappig genoeg de status “populair” juist niet ambiëren. Als kers op de mooie taart presenteert de band nu een liveplaat met begeleiding van het Deutsches Filmorkester Babelsberg, een opname voor RBB/Radio Eins in Potsdam.

Peaceful Ghosts

Nada Surf liet live al van zich horen op het stevige ‘Live In Brussels’, een plaat waarin toch een leuk stukje chauvinisme verwerkt zit. Maar met ‘Peaceful Ghosts’ is er nu dus een aaibaar broertje dat inspeelt op emoties als melancholie, liefde en gelukzaligheid. Dat mag al vanaf de sierlijk slepende slow Comes A Time uit het zwaar onderschatte ‘The Weight Is A Gift’, waar een symfonie van strijkers en fluit zich verzoenen met een strelende gitaarmelodie en verheven “aaaah”-gezangen. In zo’n lentefrisse zweverigheid komt de hoge koorknaapzang van frontman Matthew Caws trouwens prima tot zijn recht.

Deze plaat zalft en streelt van jewelste. Pure popromantiek met dartele fluitjes in Believe You’re Mine uit de vorig jaar verschenen, achtste studioplaat, tot trotse koperblazers op Out Of The Dark uit diezelfde plaat. Dat alles schikt zich mooi in het kader van nummers met vrolijke wijsjes. Dit is Britpop op zijn best, maar made in the USA dan. Voor de fans: dertien tracks lang plukt Nada Surf dus uit de hele carrière. De beginperiode waarin de band “loud and fast” moest spelen omwille van de dure kosten van een repetitielokaal in NY, wordt daarbij opvallend negerend. Als het al eens wat scherper mag zijn, zoals de rechtstreekse aanklacht waarmee een wat duister The Fox het imperium van de Fox Media Group aanvalt en vooral ook de strategische inzet van zijn massamedia om politieke campagnes te ondersteunen, dan is dat nog steeds met een ironisch glimlachje.

Laten we het tenslotte nog even hebben over de rijke, volle productie die warme bassen en hoge zang trots vooraan zet en er de rest van de band en de symfonie mooi op de achtergrond mee laat versmelten. Een productie die volle hoornstoten op gelijke hoogte durft te zetten, dan de fonkelende triangel en zo alle muzikale accenten op een haast irreële wijze tot zijn recht laat komen. Of waarin de melancholie van When I Was Young extra beklemtoond wordt door een introductie op de harp. Ontroerend mooi en van buitengewone klasse.

Dit aanbod om voor een Duits radiostation een concert met een volledige symfonie-orkest in te blikken en uit te zenden kwam voor Nada Surf, middenin de opnamen van alweer een nieuwe plaat en een druk tourschema, wat ongelukkig. De band maakte er een “offer we can’t refuse” van. Dit fraaie livealbum beluisteren, is dan ook “something you shouldn't refuse”.

22 maart 2017
Johan Giglot