Nada Surf - You Know Who You Are
City Slang
Zegen of handicap? Het grote publiek heeft Nada Surf steevast gebombardeerd tot one hit wonder nadat het met de übersingle met de wat cynische titel Popular in de jaren negentig de hitlijsten domineerde (de gekte in de AB wanneer iedereen van het podium begon te stagediven en de security met de handen in het haar stond indachtig). Laat het aan velen gepasseerd zijn, maar het collegebandje uit New York is doorheen de jaren niet gestopt met het maken van smakelijke en smalende indiepopliedjes. Met ‘You Know Who You Are’ zet het olijke gezelschap het aantal studioalbums op acht. Te weten dat de band ook nu weer geen steek laat vallen.
Feit: sinds dit millenium heeft de band de al te gladde, gesuikerde gitaarmelodietjes wat laten vallen. Met extra hulp van gitarist Doug Gillard (Guided By Voices) schuurt Nada Surf nog wat meer aan tegen de alternatieve indiescene. Enkel al de wat tragere single Believe You’re Mine met zijn cirkelende structuur en uitgesponnen gitaarpartijen toont aan dat de nood naar populariteit in het vorige millennium is blijven steken. Gelukkig maar. Het geeft de Amerikanen de zuurstof om op zoek te gaan naar oprechte, overtuigende gitaarsongs waarin intimiteit en kracht (nog steeds belichaamd door een overheerlijke meerstemmigheid) elkaar ontmoeten.
Wat vooral opvalt: nu Nada Surf van drie naar vier muzikanten is overgestapt, zijn de liedjes een stuk voller geworden. De eerder Britse sound en meewiegende songs met akoestisch gestaafde akkoordenschema’s zijn gebleven. Uptempo titelsong You Know Who You Are waait als een frisse lentebries doorheen de haren van het enthousiast meewiegend hoofd. Toch wordt regelmatig wat dieper gegraven, bij wijze van kabbelend orgelspel op de achtergrond van Gold Sounds, of tegendraads wandelende snaarpartijen in een ballade als Rushing die voor een wat psychedelisch, schurend randje zorgen. Gooi daar in het geval van Out Of The Dark nog wat vurig trompetspel bij en het volwassendom is helemaal bereikt.
Wat dient u nog zoal te weten over deze geweldige plaat? Naast de nog steeds verslavende, hoge zang van frontman Matthew Caws, houdt Nada Surf van tekstuele eenvoud en oprechtheid, waardoor onvergetelijke zinnen als “It’s so much better that we’re not together / ‘cause I will not lose you / I’ll be the blues for you”, echt voluit overtuigend overkomen. Het feit dat dit album al eens wat vaker gas terugneemt en dieper graaft met songs die zelfs vijf minuten duurtijd niet mijden, speelt dit nog wat extra in de kaarten. Deze achtste studioplaat is geen zoet vieruurtje, maar een viergangenmaaltijd met de nodige pauzes en langdurige geneugtes.
Fans, die rouwen om het ter ziele gegane Supergrass of de al veel te lange stilte van Teenage Fanclub: het alternatief ligt klaar om op te rapen. De onwaarschijnlijk volgepropte, Europese tourkalender staat op de website van de band. Niet wachten.