Moses Sumney - grae

Jagjaguwar

Om zijn twintigdelige meesterwerk ‘græ’ iets verteerbaarder te maken, knipte Moses Sumney zijn album bij de release in tweeën. Onnodig, zo blijkt. Het dubbelalbum is zo goed dat je er in een oogwenk door bent.

Twintig nummers en geen enkele overbodige single: het is iets wat alleen Moses Sumney kan flikken. We wisten natuurlijk al langer waartoe de uit San Bernandino (Californië) afkomstige singer-songwriter in staat was. In 2017 leverde hij met debuut ‘Aromanticism’ al een erg intieme en intense plaat af, die deed snakken naar meer. En meer was op komst, zo hintte hij in een interview, maar het was nog te vroeg.

Drie jaar later is het dus zover. ‘græ’ is alvast grootser dan we in de stoutste dromen hadden kunnen vermoeden, en heus niet alleen in lengte. Het dubbelalbum is rijk, gevarieerd en belichaamt een waaier aan gemoedstoestanden. Als een virtuoos schippert hij van elektronische r&b en folk naar jazz en rock terwijl hij zich toespitst op thema’s als eenzaamheid, liefde en ras. Vergelijkbaar dus met ‘Aromanticism’, maar waar dat album je eerder langzaam van achteren leek te besluipen, is ‘grae’ gewoon een stomp in het gezicht.

Dat rijke scala aan geluiden en genres leidt tot een compilatie van overweldigende nummers, nu eens chaotisch en kakofonisch (Gagarin, Conveyor), dan weer kaal en simplistisch (Polly, Two Dogs, Keeps Me Alive). Het is duidelijk dat Sumney niet in een hokje geduwd wil worden. Dat kan je trouwens ook opmaken uit de titel: ‘græ’ schippert ergens tussen gray en grey. Niet zwart of wit dus, maar ook niet echt grijs. Zoals de befaamde schrijfster Taiye Selasi het in haar bijdrage op Also Also Also And And And verwoordt: “I insist upon my right to be multiple. Even more so, I insist upon the recognition of my multiplicity. All things encompassed in one.”

Sumney is overduidelijk op zijn sterkst, wanneer hij met zijn huiveringwekkend falsetto zijn ambivalente houding tegenover eenzaamheid en liefde aansnijdt. Luister maar eens naar Neither/Nor: “I'm not at peace with dying alone / But I am not at war either.” Ook op Me In 20 Years, Keeps Me Alive en slotnummer Before You Go staat die dubbele visie centraal.  

Toch is de eenzaamheid die hij bezingt op zijn minst contradictoir te noemen. ‘græ’ staat namelijk tjokvol collaboraties, van producers als Thundercat en Daniel Lopatin (Oneothrix Point Never) tot jazzmuzikanten Brandee Younger, Shabaka Hutchings en Nubya Garcia. Zij en nog vele anderen hielpen Sumney om diens boodschap in verschillende vormen en maten over te brengen, wat resulteerde in een album zo gevarieerd als de gemiddelde bestelling vettige snacks bij de frituur.

Het feit dat ‘grae’, met een speeltijd van een uur en vijf minuten, in een oogwenk voorbij lijkt te zijn, lijkt ons al veelzeggend genoeg. Als een doos vol vuurwerk ontpopt het album zich nu eens luid en explosief, dan weer sissend en ingetogen, maar altijd even intens. Een meesterwerk, zoveel is duidelijk.